Բանաստեղծութիւններ

ՀԱՅ ՄԱՐԴՈՒ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ

 

Հայ մարդ, Հայ ազգ, ասա՛, արդեօք

Ո՛րտեղ է քո հայրենիքդ.

Կամ ունի՞ս դու ուրեւիցէ,

Ո՛վ են արդեօք ազգակիցքդ:

 

Հայ մարդ, ասա՛, ու՞ր է տունդ,

Հայ մարդ, ո՛րտեղ քո կենտրոնդ,

Ունի՞ս մի բան քեզ սեպհական.

Ցոյց տուր ինձ դու քո պարծանքդ:

 

«Ի՞նչ հայրենիք, յիմար զքեզ,

Հարցանում ես դու ինձանից.

Ուր եմ ծնած, ա՞յդ ես քննում.

Այստեղ եկած եմ Թիֆլիզից:

 

Ես տուն ունիմ եւ այն քարեայ

Երկու յարկով շէնք փառաւոր.

Ծառաներիս թիւը չըկայ,

Իմ հիւրերը հարիւրաւոր:

 

Եղբարք ունիմ, ունիմ որդիք,

Դստերք ու այլ շատ ազգական,

Ընտիր ծանօթք, շատ մեծատունք,

Ունիմ փեսայ եւ այն իշխան:

 

Իմ պարծա՞նքը, յիմա՛ր զքեզ.

Ցոյց տուր ինձ դու յառաջ քոնը.

Ճաշ եմ ուտում, ազնիւ ընթրիք,

Որ չէ կերել Լուկուլլոսը:

 

Ես խմում եմ Շամպայն, Մադեռ,

Ուռցնում ես դու փորդ ջրով.

Ունիմ քանի տեսակ կառքեր,

Բայց դու ման ես գալիս ոտքով:

 

Ոսկի, արծաթ, գոհարեղէն,

Իմ պարծանքը, իմ գանձերը.

Թէ դոցանով չես բաւական,

Տե՛ս իմ երկու պատուի նշանքը:

 

Դու ի՛նչ կենտրոն ես հարցանում,

Իմ կենտրոնը է իմ փորը.

Ոսկի, արծաթ, հարստութիւն,

Ահա կեանքիս լոկ խորհուրդը:

 

Բան էք ուսել, յիմար զքեզ,

Թէ հայրենիք պիտի սիրել.

Բայց թէ ինչպէ՞ս հարկաւոր էր,

Ամենեւին չկամիք լսել:

 

Ես սիրում եմ հայրենիքը,

Նորան միշտ ու միշտ գովում եմ.

Օտար ազգի առաջեւը

Պակասութիւնքը ծածկում եմ:

 

Թէ մի աղքատ կը գայ իմ մօտ,

Նորան կը տամ ողորմութիւն.

Բայց թէ ո՞րքան, կամ ի՞նչ չափով,

Այդ քո գործ չէ, ներողութիւն:

 

Ամենայն օր դուք մեր ազգը

Բամբասում էք անխղճմտանք,

Ազգի գլխից ձերպէսներով

Եկաւ անցաւ այնքան փորձանք…

 

Ողորմելի՜, դու կարծում ես,

Թէ հայրենիքդ սիրելով

Բան կը շինես. սխալւում ես,

Այդպէս յիմար մտածելով:

Քո ուսումը չէ կշտացնում

Իմ, կամ իմպէսների փորը.

Մեզ պիտոյ է հարստութիւն,

Որ պարարենք մեր մարմինը:

 

Հոգու համար ուսում պէտք չէ,

Ո՛ր սուրբերը ուսեալ էին.

Կրօնի ծէսերը պահելով,

Անշուշտ կ՚երթամ արքայութիւն»:

 

Ուրախացի՛ր, դու Հայաստան,

Լսելով քո որդու խօսքը.

Փառք ու պատիւ քեզ կը բերեն

Քո մարմնապաշտ մեծատունքը: