Բանաստեղծութիւններ

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾ
(Նմանութիւն)

Քանի բանաստեղծն չունի մուսայից
Մի բան երգելու յատուկ հըրաման,
Նորա քնարը միշտ մունջ է մնում,
Ինքը անհոգի, անզօր ու անձայն:

Բայց երբ երկնքից կը փայլէ հոգուն
Անաղօտ լոյսը պայծառ արեւին,
Նա կը մոռանայ բոլոր աշխարհը,
Այլ չի պատկանիլ նա այս աշխարհին:

Գրիչը ձեռին թղթի դաշտումը
Կը վազէ արագ, ինչպէս եղջերու,
Ո՛չ ոք չէ կարող նորա հակառակ
Ի զուր փորձ փորձել կամքը կոտրելու:

Նա այն ժամանակ սուր ունի հատու,
Կըրակ է թափում այրող բերանից.
Մուսան նորանով խօսում է մեր հետ,
Սիրտ է զմայլում նորա երգերից:

Նա այն միջոցին ոչինչ այլ բան չէ,
Բայց եթէ թարգման մուսայի խօսքին,
Նորայ ասածը, որ նա լսում է,
Մեզի բաշխում է զինչ գոհար անգին:

Ոչինչ դատաւոր, ոչինչ իրաւունք
Չեն այնքան սուրբ, ճիշդ, ջինջ, քան հայելի,
Որքան դատաստան բանաստեղծ հոգուն
Մի բան ասելում` թէ չար, թէ բարի:

Ողջ մին է նորան` եթէ թագակիր,
Եթէ սոսկական քաղաքացի լոկ.
Պատճառ` ուղիղը խօսելից յետո
Պէտք է սպասել դառնալու մերկ, բոկ: