Բանաստեղծութիւններ

ՅԻՇԵՆՔ

Հայկ ու Տիգրանին յիշենք միշտ, եղբարք,

Թափենք նոցանից հնութեան փոշին.

Նորանց յիշելով արդեօք մի նոր կեանք

Առնու Հայաստան — նոցա խե՜ղճ այրին:

 

Կեցցէ՛ յաւիտեան այրին Հայաստան,

Նա, որ իր որդոց դեռ սրտի խորքում

Չունի հաստատուն մի ոտքի կայան,

Ու որդիքն պանդո՜ւխտ, իրենց բո՛ւն երկրում:

 

Եղբա՛րք, բանը չէ անշօշափելի,

Միայն թէ կամաւ չկարծենք ցնորք.

Վաղո՜ւց մարմնացել ու տեսանելի

Դարձել է Հայոց լուծը անողոք:

 

Մեր յոյսը սակայն մեր վրայ լինի.

Այսինքն ազգի մեր ընդհանրութեան

Աղքատ ու հարուստ տուած թեւ թեւի`

Այսպէս թէ միայն կայ ճար փրկութեան:

 

Կեցցէ՛ Հայաստան, որ երազական

Եղել է այսօր իրօք եւ խօսքով,

Ոչինչ աւելի հնախօսական

Քան թէ անխորհուրդ անուն դառնալով:

 

Ազատութեան իղձ շրթունքի վրայ

Մի քանի մարդոց տեսնում ենք, այո՛,

Ովքե՞ր են դոքա, ո՞չ երդուեալ ծառայ,

Որ օտար լուծին մնան միշտ հլու:

 

«Կը փշրէ շղթան… կ՚երթայ Հայաստան».

Հա՛, հա՛, հա՛, այդ էր պակաս մնացել,

Որ նախանձայոյզ դառնայ հայութեան

Կատարելապէս, բայց յետոյ ի՞նչ էլ:

 

Կ՚ասէ. «Եկել եմ, մայր իմ հարազատ,

Գիրկդ բաց որդուդ քո չուառական..

Համբուրում եմ քո փոշին անարատ…»

Յետո՞յ, մի ամբողջ գայլի շարական:

 

Հարաւ հիւսիսից փոշի բարձրացաւ…

Շառաչիւն զէնքի… մթնեցաւ օրը,

Ղազազ, սարբազի գլուխն երեւեցաւ,

Մեր ազգասէրը մտաւ ծակուռը:

 

«Հը՜, Հայաստանը՜», – թո՛ղ տեղը կենայ, –

Ասում է զգոյշ մեր ազգասէրը.

«Բահ ու հրացան, ի՞նչ եղան նոքա,

Թէ՞ քշում էիր դու ուրջուները…»

 

– Ես այդ ամենը անում եմ բերնով,

Կեցցէ՛ սուրբ Մեսրոպ, որ մեզ գիր տուեց.

Հողեր եմ վարում հեռուից` խօսքով.

Հրացան իմ պէսը կուրծքին ե՞րբ սեղմեց…

 

Է՛լ Հայկ, Տիգրանին յիշենք մենք, եղբարք,

Նորոգենք նոցա փառքը սուրբ անուան,

Գուցէ այս կերպով մի ստոյգ նոր կեանք

Առնու խեղճ, այրի, մայրն Հայաստան: