Թատրերգութիւն

(Մարան Հոռմիկին քաշքշուելու պահուն անկէ թուղթ մը կ’իյնայ, վեր կ’առնէ անմիջապէս, գրպանը կը դնէ, Շահին վրայ կուգայ)։

ՇԱՀԻՆ, ՀՈՌՄԻԿ, ՄԱՐԱՆ

ՇԱՀԻՆ — (Սրտաբեկ ներս իյնալով). Հոռմի՛կ, Հոռմի՛կ։

ՀՈՌՄԻԿ — (Կէս նուաղած). Ա՜խ, կը մեռնի՜մ… 

ՇԱՀԻՆ — Քածե՛ր, քածե՛ր, ձեզ լեռը ճամբեմ, ձեզ լեռը փուշ քաղել ճամբէի։

ՄԱՐԱՆ — (Վախցած դուրս սողոսկելու փութկոտութիւն). Կոյր կնկանդ ըսէ, (կը մեկնի)։

ՇԱՀԻՆ — Չե՞ս խօսիր, Հոռմի՛կ, կուկուշս [1] աս ի՛նչ չիթ, աս ի՞նչ մազ, աս ի՞նչ…

ՀՈՌՄԻԿ — Տանը մէջ շուն ու կատու կը պահես, (տքուքներ)։

ՇԱՀԻՆ — Ականջիդ ծայրը արինի հետքեր ալ (կը զարմանայ ու արտօրանքով կնկանը ականջին արիւնը սրբելու կ’երկննայ)։

ՀՈՌՄԻԿ — Մազ մնաց որ ճիկէրս քաշէր, հոգիս քաղէր, (հեւք, տքուք միշտ)։

ՇԱՀԻՆ — Բան մըն ալ դուն քաշէիր, Հոռմի՛կ, ձեռք ոտք ունիս։

ՀՈՌՄԻԿ — Ես ալ բոթ մատը…  (ակռան կճրցնելով) աչք չունեցողը ի՞նչ կ’ընէ, բոթ մատը բերանս վարունգի պէս կճրտաց, (դեռ կը շարունակէ հեւքը)։

ՇԱՀԻՆ — Ի՞նչ հով անցեր է ատ քածին գլխէն։

ՀՈՌՄԻԿ — Հարսնցուն էրկանդ աղջիկն է, կը պոռայ. Նազլուն՝ աղջիկդ արիմարդ [2] ։

ՇԱՀԻՆ — (Վայրկենային սաստիկ յուզմունք). Հասնէիր, սպաննէիր, արինը ես կուտայի։

ՀՈՌՄԻԿ — Ձեռքս անցնէ՜ր։ (Վրիժառուի գալարքներ)։ Կոյրին ջդիկը [3] տասը օձ խեղդեր է…

ՇԱՀ — (Սաստիկ գրգռուած). Հիմա կաթուած կ’իջեցնեմ, հիմա՛, հիմա՛։

ՀՈՌՄԻԿ — Ինծի մտիկ ընես, այսօրուընէ շուտ չի կայ, նոր կարգադրութիւն։

ՇԱՀԻՆ — Ի՞նչպէս։

ՀՈՌՄԻԿ — Երկուքն ալ դուրս…

ՇԱՀԻՆ — Հեշտ բան չէր ատիկա, կնի՛կ, ան ալ հեշտ չէր։ Տղան արդէն շփացած մը, անօթի դարձեր է։ Բերած պարտքին չափն ալ մի՛ հարցներ։

ՀՈՌՄԻԿ — Թող մայրը հոգայ։

ՇԱՀԻՆ — Մեծ հոգը դարձեալ մերը, խելքիդ չի պառկիր, անօթի շունը առաջ իր տէրը կը խածնէ։

Դատարանի պիտի դիմէ, ժառանգի խնդրով ձեռքն երեսիս պիտի նետէ ու դեռ ինչե՜ր…

ՀՈՌՄԻԿ — Ըսել է ակռայի ցաւ միշտ։

ՇԱՀԻՆ — Մահուան՝ ըսէ։

ՀՈՌՄԻԿ — Ճա՞րը…

ՇԱՀԻՆ — Ճարը ան, որ ոտքը շղթայէինք [4] վերջը բաղդերնուս։

ՀՈՌՄԻԿ — Տղան աղջիկը չառներ, չառներ, տղան առնէ, մայրը չուզեր։

ՇԱՀ — Լռէ՛, վար դիր լեզուդ, դուն մէյ մը ան գիրս տեղ հասցուր, մնացածը վաղը։