LETTRE
D'INNOCENT
III.
(
VII.
45.
)
(Persuadetur
ut
treugas
ineat
cum
Comite
Tripolitano)
Illustri
regi
Armeniæ,
Super
discordia
qu
æ
de
principatu
Antiocheno
inter
Te
occasione
Nepotis
Tui
et
Comitem
Tripolitanum,
peccatis
exigentibus,
est
suborta,
vehementissime
contristamur;
verentes
ne
adhuc
de
ipsa
proveniat
grave
rerum
dispendium,
multa
corporum
strages,
et
ingens
periculum
animarum,
quodque
non
leviter
est
timendum,
a
perfidis
Saracenis
nobilis
Antiochia
occupetur,
in
tuam
non
solum
et
suam,
verum
etiam
totius
Christianitatis
injuriam
et
jacturam.
Quantumlibet
autem
partem
tuam
justificare
nitaris,
sicut
per
litteras
tuas
et
dilectos
fllios
Tarsensem
electum
et...
fratrem
Hospitalis
Teutonicorum
nobis
suggerere
studuisti,
videtur
tamen
viris
prudentibus
tam
in
divino
quam
in
humano
jure
peritis
tua
in
hoc
petitio
minus
justa,
quod
postulas
ante
litis
ingressum
absque
judicio
nepoti
tuo
restitui
Antiochiam
vel
apud
alium
sequestrari,
cum
etsi
alterutrum
fuerit
faciendum,
cognitione
habita
in
judicio
per
sententiam
debeat
diffiniri,
eo
quod
cum
pr
æ
dictus
Comes
ipsius
civitatis
possessionem
obtineat,
absque
judicio
non
debeat
illa
destitui
secundum
leges
et
consuetudines
approbatas.
In
hoc
etiam
tua
videtur
intentio
minus
recta,
quod
super
eodem
negotio
et
justitiam
tibi
postulas
exhiberi
et
violentiam
non
desinis
exercere,
cum
simul
non
sit
et
armis
et
legibus
contendendum.
H
æ
c
autem,
Fili
charissime,
sententiando
non
dicimus,
sed
multorum
sententias
referendo,
ut
intelligas
quam
benigne
curaverimus
te
tractare,
cum
te
hactenus
ab
impugnatione
Antiochi
æ
non
cessante,
ad
tuam
petitionem
jam
tertio
causam
istam
diversis
judicibus
duxerimus
committendam,
qui
semper
tibi
secundum
juris
ordinem
obtulerunt
justitiam
exhibere.
Unde
pr
æ
fatus
Comes
de
nobis
conqueritur
pro
eo
quod
te
per
censuram
ecclesiasticam
non
compellimus
ab
ejus
impugnatione
cessare,
cum
ipse
paratus
sit
secundum
ordinem
juris
subire
judicium,
et
tu
nolis.
Multiplici
tamen
necessitate
pensata,
ita
duximus
providendum,
ut
dictum
Comitem
precibus,
monitis
et
consiliis
efficaciter
inducamus
quatenus
venerabili
fratri
nostro
patriarch
æ
Antiocheno,
viro
utique
honesto,
provido,
et
fideli,
neutri
parti
de
jure
suspecte,
castellum
Antiochi
æ
tenendum
committat,
donec
in
judicio
de
justitia
cognoscatur,
ut
ei
tandem
illud
assignasset
pro
quo
fuerit
justa
sententia
promulgata,
provisis
sibi
expensis
a
partibus
ad
ipsius
castelli
custodiam
opportunis,
et
promissione
sibi
a
magistris
Hospitalis
et
Templi
solemniter
facta
quod
eum
ad
custodiendum
ipsum
castellum
pro
posse
juvabunt.
Nos
enim,
actore
Deo,
virum
a
latere
nostro
disposuimus
destinare
qui
sine
acceptione
personarum
et
munerum
de
causa
ista
cognoscat,
et
eam
sublato
cujuslibet
contradictionis
et
appellationis
obstaculo
pr
æ
via
ratione
decidat.
Unde
Serenitatem
tuam
rogandum
duximus
et
monendam,
in
remissionem
tibi
peccaminum
injungentes
quatenus
cum
pr
æ
fato
Comite
treugam
ineas
et
observes,
ut
prs
æ
cripta
possint
discrimina
evitari.
Sicque
Templarii,
de
quibus
valde
conquereris,
a
tua
offensione
cessabunt,
dummodo
tu
illos
desistas
offendere,
ac
de
castro
Gaston
postulatam
s
æ
pe
justitiam
non
deneges
exhibere.
H
æ
c
est
enim
causa
pr
æ
cipua
quam
contra
te
habere
videntur,
quod
videlicet
castrum
illud
eis
restituere
contradicis,
nec
etiam
vis
de
illo
eis
exhibere
justitiam
s
æ
pe
monitus
et
rogatus
a
nobis.
Unde
cum
vim
vi
reppellere
omnes
leges
et
omnia
jura
permittant,
ab
iis
maxime
qui
vim
repellendo
irregularitatem
non
contrahunt,
cum
clerici
non
existant,
videtur
plerisque
quod
contra
te
offendentem
se
possint
defendese
tibique
impugnanti
valeant
repugnare:
pr
æ
sertim
cum
illa
eis
subtrahas
violenter
per
qu
æ
consueverunt
et
debent
expugnare
paganos;
cumque
tu
castrum
illud
contra
eos
detineas
et
defendas,
mirabile
non
videtur
si
ipsi
contra
te
Antiochiam
manutexeant
et
defendant,
in
cujus
pertinentiis
non
minimam
obtinent
portionem,
cum
longe
illud
sit
defendere
quam
offendere,
ac
repugnare
sit
quam
impugnare
diversum.
Fatentur
enim
hoc
quoque
sibi
ex
indulgentia
bonse
m
æ
mori
æ
Alexandri
papæ
prædecessoris
nostri
licere,
postulantes
id
ipsum
a
nobis
in
instanti
sibi
necessitatis
articulo
indulgeri,
alioquin
plures
ex
ipsis
Terram
Sanctam
se
asserunt
relicturos.
Quos
tamen
blande
studuimus
consolari,
volentes
ut,
si
super
datum
fuerit,
inter
te
et
illos
firma
concordia
reformetur;
quia,
cum
sint
viri
strenui
et
potentes,
multum
tibi
et
prodesse
possunt
et,
quod
Deus
avertat,
obesse.
Monemus
ergo
Celsitudinem
tuam,
quam
sincere
dilectionis
brachiis
amplexamur,
et
exhortamur
in
Domino
quatenus
ad
ea
quse
pr
æ
diximus
pium
habeas
cum
devotione
respectum.
Nec
putes
quod
illa
dixerimus
in
favorem
pr
æ
fati
Comitis,
qui
per
illud
horribile
facinus
quod
in
patrem
et
dominum
suum
inique
commisit
favorem
demeruit,
nec
ob
gratiam
Templariorum,
quos
magis
volumus
in
suæ
religionis
puritate
persistere
quam
adversum
te
hostititer
dimicare;
sed
prudenti
consilio
ista
pensavimus
propter
necessitates
urgentes,
ut
communis
utilitas
pr
æ
feratur.
Quocirca
modis
omnibus
expedit
et
oportet
ut
si
etiam
dictus
Comes
ad
sequestrationem
castelli
non
posset
induci,
cum
ad
eam
non
possit
forsan
de
jure
compelli,
treug
æ
nihilhominus
fiant
et
firmiter
observentur,
donec
hujusmodi
controversia
mediante
justitia
terminetur;
ad
quam
utique
sopiendam
virum
prudentem,
sicut
pr
æ
diximus,
cum
Dei
auxilio
curabimus
destinare,
per
quem
testes
qui
fuerint
nominati,
si
se
gratia,
odio,
vel
timore
subtraxerint,
compelli
mandabimus
perhibere
testimonium
veritati.
Si
qua
vero
partium
tam
necessario
et
sano
consilio
noluerit
acquiescere,
per
censuram
ecclesiasticam
et
tam
per
indigenas
quam
etiam
peregrinos
eam
præcipimus
coerceri.
Datum
Viterbii,
II.
Non.
Junii,
Pontificatus
nostri
anno
duodecimo.
