ՄԵՌՆՈՂ
ԿՈՅՍԵՐ
ԻԶԱՊԵԼԼԱՅԻՆ
Ես
կը
հաւատամ՝
թէ
կոյս
մ՚երբ
շիջի,
Աստղերը
բոլոր
կու
լան
գլխիկոր.
Ու
մինչ
մենք
կ՚երթանք
նինջի,
անուրջի,
Երկընքին
խորէն
անոնք
կը
ծորեն
Իրենց
հոգիին
ադամանդներէն՝
Նըման
ճաճանչի,
Երբ
կոյս
մը
շիջի...
։
Ահա
թե
ինչո՜ւ,
ես
շատ
առաւօտ,
Երբ
կը
տեսնեմ
թե
վարդերս
են
շաղոտ,
Կ՚ըսեմ
անձկանօք,
թե
ո՞վ
է
արդեօք,
Ո՞ր
կոյսը
բարի,
հեռուն
կը
մարի...
Ու
վարդենիիս
վտիտ
բունին
դէմ,
Ես
իր
հոգիին,
համար
կ՚աղօթեմ...
։
1922