ՈՉ-ԻՆ
ՃԱՄԲԱՆ
Քանի
օր
է՝
թափուր
է
Ծաղկամանըս
սպիտակ,
Ու
ձեղունիս
սուգին
տակ՝
Ձանձրոյթ,
ձանձրո՜յթ
կը
բուրէ։
Ծաղկամանըս
այս
անգին,
Առանց
ծաղկի
նման
է
Սրտի
մը
որ
դամբանն
է
Հեք
երազին,
իր
կեանքին...
Եւ
ահա
լուռ
կը
նիրհէ
Գըրքերուս
վրայ,
մենաւոր՝
Թախիծով
մ՚ա՛յնքան
աղուոր,
Որ
չե՛ս
հաւտար
թէ
իր
է...
Սակայն
քա՜ր
է
վերջապես,
Եւ
ինչ
որ
լուռ
կը
սըգայ՝
Ծաղիկ
մ՚է
որ
շուտ
կու
գայ,
Նորէն
գարուն
գալուն
պէս...
Իսկ
սրտին՝
որ
դամբանն
է
Իր
կեանքին
մութ
երազին,
Ահ,
լոկ
փուշեր
կը
ծաղկին.
Ի՛րը՝
ՈՉին
ճամբան
է...
։