Անտիպ քերթուածներ

ԳԱՐՈՒՆ

Դուրսը գարո՜ւն է եկեր...

Ծառ ու ծաղիկ, արեւին տակ, ամէն դի,

Կանաչ հագած, գոյն գոյն բացուած՝

Պատրաստ կեցեր են, կարծես,

Արբեցումի սեղանին։

 

Դուրսը գարուն է եկեր...

Մանիշակներ՝ հիւանդ կոյսի քաղցրութիւնով՝

Ամէ՜ն դի, ամէ՜ն դի...

Ու դեռ՝

Կանխահաս վարդե՜ր, գինիով հարբած,

Բոցի՜ գոյն...

Ու դեռ՝

Լելակնե՜ր, արե՜ւ բուրող, կեա՜նք բուրող,

Սէրի՜ գոյն, սէրի՜ գոյն... ։

Ու դեռ բոլո՜րը, ու դեռ բոլո՜րը՝

Մահը ծաղրող, գերեզմաններն արհամարհող

Բոլոր վայրի - ինչո՞ւ վայրի - ծաղիկները...

Անոնք՝ որ գիտեն

- Ա՛հ, ի՜նչ աղէկ գիտեն -

Արեւը շիթ-շիթ խմելու արուեստը...

Դուրսը գարո՜ւն է եկեր... ։

 

Դեռ չեմ բացեր ես

Լուսամուտը իմ մենաւոր խցիկիս.

Դեռ չեմ ողջուներ ծառ ու ծաղիկ,

Աչքերս յորդ երազներով

- Երկնքի գոյն երազներով -,

Ինչպէս ատեն մը,

Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ...

Երբ այտերս տժգոյն չէին դեռ այսպէս,

Ու մտած չէր՝ շրթներես ներս

Ոչնչութեան այս շունչը՝ հոդ, հոտող...

Երբ տղայ էի դեռ՝

Հակառակ քսան գարուններուս.

Տղայ՝ ջինջ աչքերով, զուլալ ճակտով,

Ծաղիկ, ծաղիկ հոգիով։

Երբ արցունքը, մարգրտի պէս,

Ամէն ամէն իրիկուն,

Երազօրէն այտերս ի վար կը ծորէր,

Ա՜խ, ի՜նչ անոյշ եւ գարունը ողջունել...

Հիմա՞...

 

Ահա՜. -

Վարագոյրի մը բացուածքէն,

Սիկառ մ՚ու ժպիտ մը շրթունիքս՝

Կը դիտեմ,

Ուրուականի մը պէս անշարժ,

Ծառ ու ծաղիկ,

Որ քիչ անդին,

Կանաչ հագած, գոյն գոյն բացուած

Պատրաստ կեցեր են, կարծես,

Արբեցումի սեղանին։

Կը դիտեմ ու կը հազամ...

Ու չեղծելու համար գարունը՝

Կուլ կու տամ, աչքերս գոց,

Թոքերէս ժայթքող արիւնը...

Դուրսը գարուն է եկեր...

Ինծի գարուն չէ՛ եկեր...

 

1923, «ՆԱՒԱՍԱՐԴ»