Իր թախիծովն անսահման՝
Աշնան սա վարդն է նման
Սրտի մը մութ։
Օրէնք անգութ. -
Կը մեկնի բոյրը վարդէն,
Կ՚երթայ ժպիտը մարդէն՝
Որ աւելնայ
Հողին վրայ
Ափ մըն ալ հող, ուր սակայն
Նոր-նոր սերմեր կը դողան։
1922
Չունե՞ք հաշիւ` գրանցուէք