ԻՆՉ
ՈՐ
ԸՍԻ
ԻՐԵՆ...
«Եկա՞ր...
Որչա՜փ
երկար
Սպասեր
եմ
քեզի,
գիտե՜ս,
Այս
սեւ
թուփին
տակ
անտես...
Ու
հիմա,
Այս
անլուսին
Գիշերին՝
Եկուր
ելլենք
բլուրին
վրայ...
Լսե՞ր
ես
դուն,
Հեռո՜ւն՝
Անտառներուն
Երգը
արծաթ...
Կ՚ըլլան
գունա՜տ՝
Աստղերն
ամէն
Եւ
աչքերնէն
վար
կը
թափեն
Արցո՜ւնք
հատ-հատ,
Երբ
կը
լսեն
երգն
այդ
արծաթ...
։
Եկո՜ւր,
եկո՜ւր,
թող
անլուսին
Այս
գիշերին՝
Երգն
այդ
արծաթ
Ծորի
վրադ...
Ո՜վ
կոյս,
կ՚ուզեմ
որ
ըլլաս
դուն
Գունատ,
ինչպէս
երկինքն
առտուն,
Եւ
անսահման՝
Անոր
նման...
։
Ու
երբ
պառկիս,
գլուխդ
ափիս,
Հողին
վրայ,
Մոռցի՛ր,
մոռցի՛ր
մարմինդ
ու
զիս.
Ա՜ստղ
է
հոգիդ
-
լո՜յս
թող
ինձ
տայ...
»։
ՓՐԻՆՔԻՓՕ,
23
ՄԱՐՏ
1924