ԵՐԲ
ԿԵԱՆՔԻՆ
ՄԷՋ
ՔԱԼԵՐ
ԵՍ...
ՏԿՆ.
Ն.
Գ.
ԻՆ
Աչքեր,
աչքեր,
սո՜ւրբ
աչքեր,
Մշուշապատ
ու
անդորր...
Հոգիդ՝
երազ,
մութ
ու
խոր,
Պատրաստ
թռիչքի
դէպի
վեր...
։
Պատանի
ես,
աշխարհին
Աստղերն
ու
ծովը
միայն
Ու
գիշերները
անձայն՝
Շուշան
սրտիդ
կը
խօսին։
Ճերմակ
է
դեռ
ամէն
բան.
Ոչի՛նչ
պղտոր,
ոչի՛նչ
մութ.
Դեռ
երազկոտ
բիբերուդ՝
Պատկեր
չունի
Մահն
անբան։
Ու
կ՚երազե՜ս,
կ՚երազես-
Հոգիդ
կարօտ
մ՚է
անհուն.
Գիշերներուդ
մէջ
անքուն՝
Աստղերուն
տակ
կ՚աղօթես...
Եւ
իրիկուն
մը
կու
գայ,
-Երբ
կեանքին
մէջ
քալեր
ես-
Ուր
աչքերըդ
կը
գոցես,
Ձեռքըդ՝
դատարկ
սրտիդ
վրայ...
։
ՊԱԼԸՔԷՍԵՐ,
3
ՆՈՅ.
(1923)