ԱՆՈՅՇ
ԻՐԻԿՈՒՆ
Անո՜յշ
այնպես,
այնպէս
անո՜յշ՝
Իրիկունն
այս
գարնային...
Անո՜յշ,
անո՜յշ՝
ամէն
մեկ
յուշ
Եւ
իղձեր՝
որ
մահուան
խորունկ
գոյնն
ունին՝
-Թէեւ
անո՜յշ,
մի՛շտ
անոյշ-
Ինչպէս
թեւերն
Անհունին...
։
Անո՜յշ,
անո՜յշ՝
իրիկունն
այս
գարնային...
Հեւքը
սըրտիդ
այնպէ՜ս
շատ
է
Որ
կ՚ընդհատէ
Երգը՝
տժգոյն
եղեւնին...
Մինչ
հոգիիդ
կը
նային
-Անո՜յշ,
անո՜յշ,
այնպէս
անո՜յշ-
Մոռցըւած
մէկ
վարդենիին
Տրտում
աչքերը
խորունկ...
։
Ու
կը
լըսուի
հեռուէ
հեռու,
-Անո՜յշ,
անո՜յշ,
այնպես
անո՜յշ
-
Գառնուկներու
Կարծես
զանգերն
արցունքոտ...
Ուրկէ՞
սակայն
Զանգերն
այդ
մութ,
արցունքոտ...
Բլուրին
վրայ
ոչ
մէկ
հոտ...
։
Ու
կը
մեծնա՜ն,
ու
կը
մեծնա՜ն,
Հեռուէ
հեռու,
Կարծես
մեռնող
գառնուկներու
Զանգերն
այդ
շո՜ղ
Պաղատող...
։
Անո՜յշ,
անո՜յշ,
այնպես
անո՜յշ...
Սակայն
ուրկէ՞
Աստուած
ինծի
կը
ղրկէ
Այս
ձայնն
անո՜յշ,
այսպես
անո՜յշ...
Արդեօք
վերէ՞ն,
Աստղերէ՞ն...
։
Ահ,
ո՜վ
գիտէ,
Անո՜յշ,
անո՜յշ
այս
գիշերին՝
Գուցէ
քո՛ւ
իսկ
հոգիդ
է
Մո՜ւթ
ու
խորի՜ն...
։