ՈՉ-ԻՆ 
   
    ՃԱՄԲԱՆ
  
 
   
    Քանի 
   
    օր 
   
    է՝ 
   
    թափուր 
   
    է
  
 
   
    Ծաղկամանըս 
   
    սպիտակ,
  
 
   
    Ու 
   
    ձեղունիս 
   
    սուգին 
   
    տակ՝
  
 
   
    Ձանձրոյթ, 
   
    ձանձրո՜յթ 
   
    կը 
   
    բուրէ։
  
  
  
 
   
    Ծաղկամանըս 
   
    այս 
   
    անգին,
  
 
   
    Առանց 
   
    ծաղկի 
   
    նման 
   
    է
  
 
   
    Սրտի 
   
    մը 
   
    որ 
   
    դամբանն 
   
    է
  
 
   
    Հեք 
   
    երազին, 
   
    իր 
   
    կեանքին...
  
  
  
 
   
    Եւ 
   
    ահա 
   
    լուռ 
   
    կը 
   
    նիրհէ
  
 
   
    Գըրքերուս 
   
    վրայ, 
   
    մենաւոր՝
  
 
   
    Թախիծով 
   
    մ՚ա՛յնքան 
   
    աղուոր,
  
 
   
    Որ 
   
    չե՛ս 
   
    հաւտար 
   
    թէ 
   
    իր 
   
    է...
  
  
  
 
   
    Սակայն 
   
    քա՜ր 
   
    է 
   
    վերջապես,
  
 
   
    Եւ 
   
    ինչ 
   
    որ 
   
    լուռ 
   
    կը 
   
    սըգայ՝
  
 
   
    Ծաղիկ 
   
    մ՚է 
   
    որ 
   
    շուտ 
   
    կու 
   
    գայ,
  
 
   
    Նորէն 
   
    գարուն 
   
    գալուն 
   
    պէս...
  
  
  
 
   
    Իսկ 
   
    սրտին՝ 
   
    որ 
   
    դամբանն 
   
    է
  
 
   
    Իր 
   
    կեանքին 
   
    մութ 
   
    երազին,
  
 
   
    Ահ, 
   
    լոկ 
   
    փուշեր 
   
    կը 
   
    ծաղկին.
  
 
   
    Ի՛րը՝ 
   
    ՈՉին 
   
    ճամբան 
   
    է...
   
    ։