ՏԺԳՈՅՆ
ՄԱՐԴՈՒՆ
ԵՐԳԸ
Իրիկնամուտ
է,
ո՜վ
կոյս.
Հա՜տ
մը
ինծի
վարդ
չե՞ս
տար,
Տես,
ճամբորդն
եմ
վըշտանար՝
Լերան,
ուր
ձիւն
կը
տեղայ...
Ուղին
երկա՜ր
է
ու
ծեր.
Պէտք
է
քալել
դեռ
երկար.
Ճամբուս
երկայնքը
չկա՜ր
Հոգի
մ՚ուր
ցաւըս
նիրհէր։
Պէտք
է
քալել
դեռ
երկա՜ր
Ու
ժպտի՜լ
անյոյսին.
Տրտմութեան
բեռը
ուսին՝
Պէտք
է
քալել
դեռ
երկա՜ր։
Իրիկնամուտ
է,
ո՜վ
կոյս,
Վա՜րդ
մը՝
տըժգոյն
ճամբորդին,
Որ
ցաւերն
իր
չյորդին
Գիշեր
չեղած՝
լուռ,
մըթին...
։