ՏԵՍԻԼ
Դ.
ՆՈՅՆՔ,
ԹՈՎՄԱՍ,
ՄԱՐԹԱ,
ՆԻԿՈ.
դիմակներով
ՄԱՐԹԱ
Ահ,
դուն
պարոն
Մելիքսեդեկեանն
ես,
չկրցի
ձեզ
ճանչել,
շատ
ծերացած
էք:
ԹՈՎՄԱՍ
Ի՞նչ
կ՚ըսէք,
տիկին,
այն
ժամանակէ
ի
վեր,
ուր
կը
սիրէի
քեզի,
տասը
տարի
կայ.
ձեր
դէմքն
ալ
փոխուեր
է,
եւ
էրիկ
մարդու
կերպարանքին
տակ
ես
ալ
ի՞նչպէս
կրնայի
ձեզ
ճանչնալ:
ՄԱՐԹԱ
Կ՚աղաչեմ,
չըլլայ
որ
մեր
գաղտնիքը
յայտնէք,
ինչպէս
որ
քիչ
մը
առաջ
փեսայիս
առջին.
մանաւանդ
թէ
հիմակուան
գործերնուս
ալ
արգելք
կ՚ըլլայ.
էհ,
ուրեմն,
ղրկենք
Նիկոն,
որ
ասդիս
անդին
փնտռէ:
ԹՈՎՄԱՍ
Այո՛,
այնպէս
ընենք.
սրամիտ
տղու
մը
կը
նմանի,
բայց
զգուշութեամբ
վարուելու
է,
չըլլայ
որ
մեր
հոս
գալն
իմանալով
ի
փախուստ
աճապարեն:
Նիկո,
ինձ
մտիկ
ըրէ.
գնա
Թափառնիկոսն
հարցուր.
մի՛
ըսեր,
որ
պիտի
ծեծենք.
մէկը
ակռայի
ցաւ
ունի,
անոր
համար
կ՚ուզենք,
հրամմէ
գայ,
այսպիսի
համոզական
խօսքերով
քովի
սենեակներուն
մէջը
բեր,
որ
հոն
աղուոր
մը
ծեծենք:
ՆԻԿՈ
Շատ
աղէկ,
շատ
աղէկ:
ԹԱՓԱՌՆԻԿՈՍ
էհ,
ինչո՞ւ
լուռ
կեցեր
ես,
խօսէ։
ՍՈՖԻ
Ի՞նչ
խօսիմ…
ՆԻԿՈ,
գինի
խմողներուն
քով
երթալով
Ա.
֊ի
ականջն
ի
վայր
Պարոն
Թափառնիկոս
ատամնաբոյժն
եկա՞ւ
հոս,
մէկը
ակռայի
ցաւ
ունի
պիտի
կանչենք,
որ…
Ա.,
մեկուսի
Խաղ
մը
խաղամ
ասոր…
(
Ձայնը
փոխելով
)
Որո՞ւ
ակռան
կը
ցաւի:
ՆԻԿՈ
Տիկնոջ
մը…
Ա.
Ձեր
փնտռածը
ես
եմ,
բայց
հիմա
չեմ
կրնար
գալ.
վասնզի
կինս
հոս
մինակ
չեմ
կրնար
թողուլ
(
Քովի
աղջիկը
ցցունելով
)։
ՆԻԿՈ
Անիկա
ալ
մէկտեղ
թող
գայ
պարոն:
Ա.
Բայց
ես
երկու
ոսկի
կ՚առնեմ,
վերջէն
բան
մը
չըսեն:
Բ.
Ի՞նչ
կայ,
ընկեր,
ո՞ւր
պիտի
երթաք:
Ա.
Ոչինչ.
մէկը
կը
կանչէ,
շուտ
պիտի
դառնամ:
ՆԻԿՈ,
ցած
առ
Ա.
Հիւանդը
պարահանդէսի
մէջ
է.
սա
քովի
սենեակը.
կ՚աղաչեմ,
պարոն
ատամնաբոյժ,
շուտ
եղիր
երթանք:
Ա.
Հիմա,
հիմա,
ահա
կու
գամ:
ՆԻԿՈ,
Թովմասին
երթալով
Գտայ,
գտայ,
ձայն
մի
հանէք:
Ա.,
ինքնիրեն
Մէկ
երկու
ոսկի
առնեմ:
Բ.
Ի՞նչ
խօսեցաք,
եղբայր:
Ա.
Բան
մը
չէ:
ԹՈՎՄԱՍ
Ո՞ւր
են:
ՆԻԿՈ,
մատովը
ցցունելով
Ահա
քու
կինդ
ալ
անոր
քովը
կը
նստի:
ԹԱՓԱՌՆԻԿՈՍ
Ե՛լ,
Սոֆի,
երթանք:
(
Կ՚ելնեն
):
Ա.
Ե՛լ,
օրիորդ,
երթանք:
(
Դուրս
կ՚ելնեն
):
Բ.
Մեր
բարեկամը
մեզի
մինակ
թողուց
եւ
ուր
երթալը
չիմացուց:
Գ.
Ով
գիտէ,
սատանայութիւն
մը
ըլլալու
է:
(
Երաժշտութիւնը
կը
սկսի,
ամէնքը
կը
պարեն
քանի
մը
վայրկեան
):
