ԵՐԲ 
   
    ԿԵԱՆՔԻՆ 
   
    ՄԷՋ 
   
    ՔԱԼԵՐ 
   
    ԵՍ...
  
 
   
    ՏԿՆ. 
   
    Ն. 
   
    Գ. 
   
    ԻՆ
  
 
   
    Աչքեր, 
   
    աչքեր, 
   
    սո՜ւրբ 
   
    աչքեր,
  
 
   
    Մշուշապատ 
   
    ու 
   
    անդորր...
  
 
   
    Հոգիդ՝ 
   
    երազ, 
   
    մութ 
   
    ու 
   
    խոր,
  
 
   
    Պատրաստ 
   
    թռիչքի 
   
    դէպի 
   
    վեր...
   
    ։
  
  
  
 
   
    Պատանի 
   
    ես, 
   
    աշխարհին
  
 
   
    Աստղերն 
   
    ու 
   
    ծովը 
   
    միայն
  
 
   
    Ու 
   
    գիշերները 
   
    անձայն՝
  
 
   
    Շուշան 
   
    սրտիդ 
   
    կը 
   
    խօսին։
  
  
  
 
   
    Ճերմակ 
   
    է 
   
    դեռ 
   
    ամէն 
   
    բան.
  
 
   
    Ոչի՛նչ 
   
    պղտոր, 
   
    ոչի՛նչ 
   
    մութ.
  
 
   
    Դեռ 
   
    երազկոտ 
   
    բիբերուդ՝
  
 
   
    Պատկեր 
   
    չունի 
   
    Մահն 
   
    անբան։
  
  
  
 
   
    Ու 
   
    կ՚երազե՜ս, 
   
    կ՚երազես-
  
 
   
    Հոգիդ 
   
    կարօտ 
   
    մ՚է 
   
    անհուն.
  
 
   
    Գիշերներուդ 
   
    մէջ 
   
    անքուն՝
  
 
   
    Աստղերուն 
   
    տակ 
   
    կ՚աղօթես...
  
  
  
 
   
    Եւ 
   
    իրիկուն 
   
    մը 
   
    կու 
   
    գայ,
  
 
   
    -Երբ 
   
    կեանքին 
   
    մէջ 
   
    քալեր 
   
    ես-
  
 
   
    Ուր 
   
    աչքերըդ 
   
    կը 
   
    գոցես,
  
 
   
    Ձեռքըդ՝ 
   
    դատարկ 
   
    սրտիդ 
   
    վրայ...
   
    ։
  
  
  
 
   
    ՊԱԼԸՔԷՍԵՐ, 
   
    3 
   
    ՆՈՅ. 
   
    (1923)