Քերթուածներ

ՊԱՏԱՆՈՒԹԻՒՆ

Ու մո՜ւթ էր մեծ ծառին տակ,

Ինչու որ օրն էր հատեր.

Կ՚երեւէին թէեւ դեռ

Աշնան վարդերն սպիտակ։

Աշնան վարդերն սպիտակ՝

Սեւ, մենաւոր թուփերուն

Չէին այնքան սրսփուն,

Որքան աղջիկն այդ մինակ։

Կապոյտ աղջիկն այդ մինակ

Ունէր այնպէ՜ս գողտրիկ սէր,

Կարծես երազն իր կ՚ըսէր

Այդ մութ ու մեծ ծառին տակ։

Ահ, ինչ աղուո՜ր էր մինակ

Նստիլ այդպէս, իրեն հետ,

Մինչ գիշերին մէջ անհետ

Կ՚ըլլայինք մեծ ծառին տակ... ։