Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Ոչինչ զանգիտեալ մեր մինչ ցայս վայր, պատմել զվտանգս եւ զնեղութիւնս եկեալ հասեալ ի վերայ մեր ի թշնամեացն ճշմարտութեանն. զի թէպէտ նեղեալք եւ չարչարեալք լինեաք պէսպէս կտտանօք ի զօրացն իսմայէլական ազգացն տաճկական տէրութենէն՝ այլ սակաւագոյնք եւ առ փոքր ինչ ժամանակս, եւ բազում այն էր որ ի մէնջ հարեալ լինէին, քան թէ մեք հարկանէաք, քանզի դեռ միաբանք եւ միախորհուրդք եւ հաւասարք առ միմեանս բնակէին իշխանք Հայոց ազատագունդ բազմութեամբ եւ զօրաց նոցա, թէպէտ եւ ի ծածուկ ունէին զերկբայութիւն նենգութեանց։ Իսկ իբրեւ սկսաւ սպրդել մտանել ի ներքս երկպառակութիւնն ի մէջ միաբանութեանն, հեռացաւ մեկնեցաւ գնաց շնորհ աստուածատուր զօրութեանն. եւ խորհուրդք խորհրդականացս յոչինչ համարեալ լինէին ի գործս մարտից եւ յայլ կարգս հոգաբարձութեան աշխարհիս. եւ զոր օրինակ ոք զբոլոր անդամս մարմնոյ յօշիցէ ի մասունս մասունս՝ եւ ոչ երեւի տեսակ կենդանի մարդոյն, որպէս է գոյացութիւն խառնուածոյն. իսկ եթէ մի յանդամոցն կորիցէ՝ զպատահումն խեղութեան ընդունիցի, այլ ոչ ի բաց դարձցի կենդանի։ Այսպէս տակաւին ի բազումս քայքայեալ լինէր միաբանութիւն աշխարհիս, եւ իւրաքանչիւր ոք այր զընկերէ եւ զեղբօրէ իւրմէ ի չարիս խոկային։ Եւ թուղթս եւ դեսպանս առ թագաւորն յղէին ծածուկս ի միմեանց. այլ եւ ընդ միմեանս արկանէին բանս քսութեան, եւ ոչ ոք մնայր գէթ երկու ի միասին. եւ յոյժ ուրախ առնէին զթշնամիսն ի քակել միաբանութեան իրերաց։ Եւ յոլով այն լինէր զոր ինչ գրէինն՝ զոր ոչ էր գործեալ Հայոց, եւ զամենայն վնասս եւ զգործս ապստամբութեանն ի վերայ Աշոտի կուտէին։ Եւ առ սոսա ասացեալն ի Փրկչէն, «ամենայն թագաւորութիւն բաժանեալ յանձն աւերի, եւ ամենայն քաղաք եւ տուն բաժանեալ յանձն ոչ կացցէ»։ Ի դէպ ելանէ եւ հին առասպելն Ոլպիանու փիլիսոփայի, որ վասն առիւծուն եւ զուարակացն են բարառնութիւնք. տեղեակ են այսմ ուսումնասէր անձինք։

Յայնժամ դարձեալ ի խորհուրդ եմուտ թագաւորն հանդերձ մեծամեծօքն իւրոյ տէրութեանն, տեսանել զանվրէպ եւ զանսխալ իմացումն կատարածի ի վերայ աշխարհիս Հայոց։ Եւ ի բազում եւ քաջ խորհրդոց զայս եւ եթ հաստատուն խորհուրդ ընտրեցին սինկղիտոսքն, եւ ասեն ցթագաւորն. «զօր գումարեա, գունդ կազմեա, խաղացո երթալ մտանել յերկիրն Հայոց։ Եւ յամենայն ազգաց որ ընդ ձեռամբ քո են՝ հաւաքեա առ քեզ զընտիրն այրուձիոց, եւ անց յայնկոյս գետոյն։ Եւ հասեալ ի վերայ Հայոց՝ նախ զԱշոտ վտարանդեալ այսր խաղացուսցես, եւ այլքն ամենայն դիւրաւ մտցեն ի ներքոյ ձեռին քո, եւ աներկբայութեամբ փակես զամենայն ընդ լծով հնազանդութեան քո։ Եւ մի հարկաց ինչ կամ զօրաց կամ այլ ծառայութեան խափանիչ լինելոյ կամ ի վնասս արքայի խառնելոյ փոյթ արասցուք պահանջել վրէժս. այլ ստիպեսցուք զըմբռնեալսն՝ ի բաց կալ ի հաւատոց քրիստոնէութեանն. եւ պաշտեսցեն զօրէնս մերոյ պատգամաւորին եւ օրէնսդրին։ Եւ ամենայն խորհուրդ մեր դիւրաւ կատարեսցին. եւ խոշտանգեսցես զնոսա գանիւ եւ բանտիւ եւ պէսպէս տանջանօք. սպառնալեօք եւ ողոքանօք եւ ընչից պատրանօք արկցուք զնոսա ի ներքոյ կամաց թագաւորութեան մերոյ. եւ ի բաց բարձ զանուն քրիստոնէութեան ի միջոյ նոցաե։ Եւ յոյժ հաճոյ թուեցաւ խորհուրդս այս առաջի թագաւորին, եւ մեծապէս ուրախ լինէր։

Յայսմ վայրի ոչ ի վերայ միոյ ազգի եւ ի վերայ միոյ աշխարհի է լալումն ողբումն եւ կոծումն, այլ ի վերայ բոլոր ազգաց եւ աշխարհաց Հայաստանեայց։ Զոր յառաջ մատուցեալ ասացից ըստ կարգի, թէպէտ եւ ոչ խնդամիտ յօժարութեամբ՝ սակայն ակամայ եւ ի հարկէ ճառագրեցից զբացումն դրան աստուածասաստ բարկութեան ի վերայ մեր, եկեալ հասեալ վրէժխնդրութեան պատիժք, վասն անօրէնութեանց մերոց զոր գործէաք առ հասարակ ի փոքրկանց մինչեւ ցմեծամեծս. որպէս եւ գրեալ է ի մարգարէութեանն Երեմիայի, եթէ եբաց Տէր զգանձս իւր եւ եհան անտի զանօթս բարկութեան, զոր ժողովեալ պահեալ եւ կնքեալ ունէր յօր հատուցման վրիժուց՝ հատուցանել մեզ ըստ գործս մեր, ի հարկանել զքարի զոտս մեր. եկեալ հասեալ աւուր կորստեան մերձ առ դուրս մեր, զի ահա հասեալ է պատրաստութեամբ Տէր ի վերայ մեր, որպէս գրեաց Մովսէս։ Բայց բացումն դրան քան զամենայն այս չար է որ յաներեւոյթս է բացեալ, դուռն կորստեան հոգոց՝ առաւել քան թէ մարմնոց, վրիպել յանբիծ եւ յուղիղ յառաքելաքարոզ հաւատոցն ի Հայր եւ յՈրդի եւ ի Հոգին Սուրբ։ Զոր մարդկային կարողութեան անհնար է փակել զբացումն դրանն ի կորուստ. բայց միայն Աստուծոյ կարողի եւ յամենայն ի խնամողի կարողութիւնս այս է դիւրայարմար, որպէս եւ գրեալ է, թէ «փակիցէ, եւ ոչ ոք իցէ որ բանայցէ, եւ բանայցէ, եւ ոչ ոք իցէ որ փակիցէ»։

Յայնժամ հրովարտակս արարեալ, պնդադեսպանս արձակեալ ընդ ամենայն սահմանս իւրոյ տէրութեանն, ի հեռաբնակ վայրս Ասորոց եւ Բաբելացւոց, Թուրքաստանի եւ Խուժաստանի, Մարաց եւ Իլամացւոց, Եգիպտացւոց եւ մինչեւ ի ներքին կողմն Տաճկաստանի եւ մերձ ի սահմանս Սակաստանի՝ առ զօրս եւ զօրագլուխս, աշխարհակալս, գաւառապետս քաղաքայինս, հազարապետս կողմնակալս մեծամեծս աշխարհացժամ տուեալ՝ փութով յանդիման լինել նմա ի թագաւորաբնակ քաղաքն իւրեանց։ Եւ ամենեցուն ըստ հրամանի թագաւորին յիւրաքանչիւր կողմանց այրուձի գումարեալ՝ հանդերձ այլովք սպառազէն յօրինուածովք անյապաղ երագութեամբ գային ի ժամադրեալ կոչումն։

Եւ մտեալ զօրագլխացն առաջի թագաւորին՝ խօսել սկսաւ թագաւորն եւ ասէ. «ի սկզբան թագաւորութեան նախնեաց մերոց, յորժամ ետ Աստուած զաթոռ բազում թագաւորաց ի ձեռս նոցա, եւ մինչ առ մեզ հասեալ՝ ոչ ոք զօրեաց կալ ընդդէմ մեր, ոչ ի հեռաւոր աշխարհաց եւ ոչ ի մերձաւորաց։ Եւ ոչ ոք այսքան աղէտս տարակուսանս հասոյց ի վերայ մեր եւ ի վերայ ազգի եւ զօրաց եւ զօրավարաց մերոց, որչափ գործեաց Աշոտ իշխան Վասպուրական։ Եւ արդ քաջալերացարուք, լերո՛ւք արք. ելէք ի վերայ աշխարհին Հայոց սովով եւ սրով եւ գերութեամբ. զիշխանս եւ զտեարս կողմնակալս եւ զկուսակալս աշխարհին, զազատս եւ զազատորդիս փութով առ մեզ հասուսջիք կապանօք, եւ դուք անդէն յաշխարհին կալարուք ձեզ բնակութիւն, եւ ձեր լիցի երկիրն այն ի ժառանգութիւն եւ որդւոց ձերոց։ Բայց նախ զԱշոտ եւ զտուն նորա ածջիք այսր, եւ մի՛ այլում ումեք փոյթ առնիջիք յառաջ քան զնա ըմբռնելե։

Եւ իւրաքանչիւր զօրագլխացն եկելոց առ նա պարգեւս եւ պսակս մատուցանէր, գեօղս եւ աւանս կնքէր եւ տայր. խնդրէր եւ զդիւան թուոյ զօրացն. քննեցին եւ գտին։ Տեղեկանայր եւ զայն եւս ըստ իւրաքանչիւր գնդից, զքաջացն եւ զկորովացն պատերազմողաց ըստ իւրաքանչիւր անուանց, եւ զայն եւս, թէ քանի՛ սպառազէնք են, եւ կամ քանի՛ այնոքիկ, որք վահանաւորք հետեւակաց են, եւ կամ քանի՛ նիզակաւորք, եւ կամ ո՛րչափ թիւք աղեղնաւորացն են, եւ կամ քանի՛ պարագլուխք իցեն զօրուն, եւ կամ քանի՛ սաղարք միայնամարտիկք ախոյեանք իցեն, եւ կամ քանի՛ ըմբշամարտիկք, եւ կամ թէ քանի՛ գունդք սաղարք իցեն, եւ քանի՛ սաղարք սուրհանդակաց իցեն։ Խնդրէ եւ տեղեկութիւն թէ քանի՛ դրօշք են, եւ կամ քանի՛ նշանք, եւ կամ ի քանի՛ առաջս զօրքն բաժանիցին, եւ կամ քանի՛ փողք գոչիցեն, եւ կամ քանի՛ թմբուկք դափիցեն։

Եւ իբրեւ ստուգեաց եւ տեղեկացաւ զամենայն՝ եգիտ բազմագոյն քան զամենեսեան զկապարճաւորս եւ զկորովիս աղեղնաւորացն Ելեմացւոց եւ Արաբացւոց, աջողակք յերկոցունց ձեռաց, որք ոչ վրիպէին ի մազոյ, որպէս եւ յայնժամ յԻսրայէլի էին արք զօրաւորք, գունդք տանն Եփրեմի եւ Բենիամինի։ Եւ զօրագլուխ կացուցանէ նոցա զայր մի Բուղայ անուն, ազգաւ թուրք. եւ հրաման պատուիրանի տայր յանդիման բազմութեանն, զի խրատու նորա լուիցեն, եւ հրամանի նորա անսայցեն։ Սա էր իշխան հրամանատար ամենայն տէրութեանն Տաճկաց, եւ ոչ ոք ամենեւին իշխէր ելանել արտաքոյ կամաց ձեռին նորա ի մեծամեծաց մինչեւ ի փոքունս. այլ եւ ինքն թագաւորն հրամանի նորա անսայր։ Որ զապիրատ եւ զլի հնարիւք սատանայական իմաստից, չարահնար խորհրդոց բուռն հարեալ՝ մեծամեծս փքայր փռնքտալով, եւ վիշապաձայն որոտալով ահ արկանել հեռաւորաց եւ մերձաւորաց։

Նոյնժամայն ելեալ մեկնեցաւ յերեսաց արքայի այրն այն Բուղայ, յորում որջացեալ բունեալ էր սատանայ զօրութեամբ իւրով։ Որոյ յօժարութիւն կամաց ախորժակաց իւրոց էր մարմին եւ արիւն անմեղ մարդկան, առ ի յագումն անհնարին գազանաբարոյ կատաղութեանն։

Առ սա ինձ թուի ասացեալն մարգարէին Ամբակումայ. «տեսէք, արհամարհոտք, եւ զարմացարուք եւ եղծարուք, զի գործ մի գործեմ ես յաւուրս ձեր, գործ որում ոչ հաւատայցէք, թէ ոք պատմեսցէ ձեզ։ Զի ահա ես զարթուցանեմ ի վերայ ձեր զազգ դառն եւ զերագ, որ գնայ ընդ լայնութիւն երկրի, ժառանգել զխորանս որ ոչ իւր են, ահեղ եւ երեւելի։ Եւ դատաստան իւր յանձնէ եղիցի, եւ առած յինքենէ ելցէ։ Եւ վազեսցեն առաւել քան զինծ երիվարք նոցա, եւ երագունք քան զգայլս Արաբացւոց։ Եւ դիմեսցեն երիվարք նոցա, դիմեսցեն որպէս զարծուիս ի վերայ կերոյ. կատարած ամբարշտաց հասցէ դարձելոց ընդդէմ նոցա. կուտեսցէ գերի իբրեւ զաւազ, եւ ինքն թագաւոր փափկասցի, եւ բռնաւորք խաղալիկ նորա, եւ ինք ընդ ամենայն ամուրս խաղալով խաղասցէե։