Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Եւ եղեւ մինչ կային իշխանքն ի միաբանութեան առանց կարծեաց կասկածանաց ի հպատակութեան ելեալ յարքունուստ հազարապետին որդւոյն Հալթի, եւ զմիաբանական սիրոյն շաղկապ ի միասին յօդեալ պնդեալ անքակ պահէին՝ բանսարկուք ոմանք հրապոյրս պղտորս քսութեան ածէին տանէին ի միոջէն առ միւսն, որպէս թէ զչարիս իրերաց առ հազարապետն խորհել նիւթել յայտ ածէին եւ զպատճառն զմիմեամբք արկանէին ի գաղտնիս քրթմնջելով։ Եւ այլք մերձ կացեալ առ Դերանիկն՝ ամբաստան լեալ զԱշոտոյ կորապաղատէ, որպէս թէ նախանձու լցեալ, եւ քսութեամբ վարէր ի մէջ հազարապետին, եւ թէ արկանել եւս ջանայր զնա յիշխանութենէ անտի նորա։ Բայց չարեացն այսորիկ հաւատարմութիւն յայտ եղեալ հաստատեցաւ ի վերայ Կայսկին Ապլբառայ։

Եւ այն ինչ ընդ ջեռնուլն արեգականն, մինչ ագեւորեալքն մտանէին զառաջեաւ ամիրային, որպէս որսոյ ինչ պատճառանօք հեծեալ յընտիր երիվարս հանդերձ մերձաւոր հարազատօք իւրովք եւ ազատովք յընտրելոցն Վասպուրականի՝ ելեալ մեկնեցաւ իբրեւ վտաւանս երկուս. եւ հեծելագունդ զօրացն Կայսկին ելին զկնի նորա, զգացեալ զպատճառ ելիցն նորա ի բանակէն. որում ոչինչ գամագիտ կարացեալ լինել՝ դարձան ամօթալից կորակնեալք, յանգէտս համարեալ զինչ գործեցինն։

Նոյնժամայն ելեալ զհետ Դերանկին կորապաղատն ի նոյն աղագս ի բաց մերժել ի դիմաց հազարապետին, գիտելով զոր ինչ խորհեալն էր յաղագս նախարարացն Հայոց եկելոյն առ նա, եւ մեկնեալ լինէին ի զօրացն անտի ասպարէզս ե, եւ զմտաւ ածեալ զքսութիւնն զոր զեկուցին զԱշոտոյ կորապաղատէ առ Դերանիկն, եթէ ստութեամբ եւ եթէ ճշմարտութեամբ՝ մեզ չէ յայտ։ Բայց հրաման ետ Դերանիկն Գրիգոր հարազատի իւրոյ ի նոյն տանէ Արծրունոյ, եւ կալաւ զնա եւ եդ ի յամուրսն Սեւան. եւ հրամայեաց Հասանկան քեռորդւոյն իւրոյ՝ պահել զնա յընդարձակի։

Բայց յաւելեալ լինի պատճառ ունելոյն զնա զայս օրինակ, եթէ էր փեսայացուցեալ զԴաւիթ զեղբայր կորապաղատին ի քոյր իւր Մարիամ. վասն նորին իրաց ասեն կալաւ, զնա հաճոյանայր կացուցանել իշխան Տարունոյ, որ ասի Հայոց իշխան, որ եւ եղեւ իսկ։ Զի հրամայեաց Դերանիկն ազատագունդ զօրացն իւրոցն դառնալ զկնի արքային տիրել բոլոր աշխարհին հանդերձ ամրոցօքն։ Եւ գրել Դերանիկն առ որդին Հալթի հաստատել զնա իշխան իւրով հրամանաւ. որ կացեալ իշխան ի վերայ Տարունոյ ամս է՝ յաւելաւ առ հարս իւր, թողեալ զաւակ իւր Աշոտ անուն։

Բայց զաշխարհն Յիսէ որդին Շեհայ բռնազբօսեալ յինքն գրաւեաց եւ կացոյց ի վերայ նոցա զիւր գործավարս։

Եւ եղեւ յելանել նախարարացն Հայոց յերեսաց ամիրային՝ մնայ առ նմա միայն Մուշէղ Մոկաց իշխեցողն, այր քաջայայտ եւ բարձրագահ, եւ ընդ նմա Գրիգոր որդի Վասակայ, եւ սա նմանապէս ոգեզուարճ իմաստութեամբ առ լցեալ հոյակապ եւ անուանի ի մէջ Հայկականացս եւ ցանկալի լսողացս եւ ուրախարար տեսօղաց. սա առաւելեաց յամենայն հոգածութիւնս ի գիւտս իմաստութեան ուսումնասիրութեան եւ այլն ամենայնի՝ քան զհարս եւ զհաւս իւր։ Եւ էին ի կասկածի ի մէջ բանակին ի հազարապետէն, զի յայտնի երեւեալ լինէր զոր խորհէրն վասն նոցա Ահմատն։ Որոց դիպօղ ժամ գտեալ՝ արտաքս ելեալ ի բանակէն, զերծեալք իբրեւ զայծեամն ի հնարից որսորդաց՝ գնացին խաղաղութեամբ յիւրեանց տեղիս եւ զնա թողին լքեալ ամօթալից։

Զկնի այսորիկ յառաջ խաղացեալ Ահմաթ եւ որ ընդ նմա կայսկազենիցն գունդք, երթեալ մտանել ի քաղաքն Դուին, թերեւս կարասցէ ի կատարումն՝ զոր ինչ խորհեցաւն՝ հասուցանել զչարիսն։ Եւ ելեալ իշխանաց իշխանն, որ բարձրագոյն եւ հանճարեղագոյնն էր քան զբնաւ Հայաստանեայս եւ զընդհանուր կացեալս ի ներքոյ երկնից՝ եկն առ նա մեծաշուք պատուադրութեամբ, եւ պարգեւս եւ պատիւս ոչ սակաւս նմա յառաջաբերեաց. այլ նա ի նոյն միտս չարախորհրդութեան յամառեալ պնդեալ կայր։ Եւ ջանայր զպարիսպն պղնձի կործանել, զգաւազանն երկաթի խորտակել, զհովիւն մատնել ի կորուստ եւ զհօտսն յապականութիւն։

Բայց իշխանաց իշխանն Աշոտ անհանդուրժելի մնալով խորհրդոց չարին ի գլուխ ելանել՝ յաւուր միում մինչ այնքան շքեղութիւն մեծարանօք յղփացեալ յօրացեալ կայր հազարապետն՝ ետ հրաման իշխանն առնն կորովի եղբօր իւրոյ Աբասայ Հայոց սպարապետի՝ վառել պնդակազմ պատրաստութեամբ, զօրու եւ զինու եւ զարդու ամենայարդար հնարաւորութեամբ, որպէս օրէն է նահատակաց քաջ արանց, եւ երիվարաց պատրաստել, ի նորա չար խորհրդոցն ի բաց վազել։ Եւ ի ժամու մինչ ագեւորեալքն կամէին մտանել զառաջեաւ, եւ նա ակն ունէր մեծ իշխանին մտանել առ նա՝ յայնժամ շուրջ կացեալ զվրանաւն մեծ սպարապետին զկազմեալ գնդաւ վահանաւոր եւ նիզակաւոր ամրափակ պնդութեամբ, եւ մտեալ մատոյց զթուղթն, զոր էր գրեալ առ Յամանիկն ի քաղաքն Պարտաւ Ահմաթայ նենգութեամբ։ Նորա զերկիր նկատեալ՝ ոչ ունէր նայել ի վեր, կայր կորակնեալ, ոչ ունել ոյժ պնդութեանն, զօրհասն ի վերայ իւր գուշակէր եկեալ հասեալ։ Բուռն հարեալ սպարապետն զձեռանէ նորա եւ հանեալ արտաքս, քաջալերելով լինել առանց երկիւղի. եւ ելեալ նստաւ ի ջորւոջն, զոր պատրաստեալն ունէին անդէն առ դրան վրանին, եւ հանին արտաքոյ ղաշիկ բանակին՝ դարձուցեալ դառնալ ընդ նոյն ուստի եկն։ Եւ մեկնեալ զզօրսն ի նմանէ ընդ կողմն Ապահունեաց, մերկ ի զինէ եւ յասպազինէ թողեալ, ոչ առնել այլ կողոպուտ, գնացին աղխիւ եւ երիվարօք իւրեանց։ Իսկ զԱհմաթ ընդ Վասպուրական աշխարհն անցանել գնալ՝ ելեալ զհետ նորա Շապուհ որդի Աշոտի, մինչ տանել հասուցանել զնա ի մուտս Ասորեստանեայց Ճանապարհին։

Այլ կորոպաղատն Տարունոյ կայր յամրոցին Սեւան, որ ի ձեռին Հասանայ որդւոյ Վասակայ ամբարշտի, եւ ոչ ուրեք գտանէր հնար ելիցն ի վտանգաւոր արգելանէն, թէպէտ եւ բազմաց հոգ յանձին կալեալ վասն առն պատուականի, մանաւանդ մեծ կաթողիկոսն Հայոց Գէորգ պաղատանս առնէր առ Դերանիկն, զի ընդարձակեսցէ նմա։ Բազում անգամ թղթովք աղաչեալ զնա, ո՛չ առնոյր յանձն. ինքն իսկ փոյթ յանձին կալեալ՝ ել գնաց մեծաւ հոգաբարձութեամբ, լուծանել զնա ի տառապանաց արգելանին. սակայն եւ այնպէս ոչ կարաց գտանել զելս իրացն վտանգի առնն։ Թողեալ այնուհետեւ ի խնամս արարչին, յանձն արարեալ շնորհացն Աստուծոյ։ Քանզի յոյժ պատկառ կայր ի պաշտօնատարութիւն հայրապետին իշխանն Տարունոյ, եւ նա սաստիկս հոգայր վասն նորա, թէպէտ ոչ օգտէր յիրին յայնմիկ։ Այնուհետեւ սկսաւ կորապաղատն արկանել բանս խարդախութեան ի մէջ Դերանկին եւ Հասանայ, որ էր որդի քեռն Դերանկին, որպէս թէ ոչ ուղիղ նայի ընդ նա Դերանիկն, այլ թէ՝ եւ հանել ի նմանէ զամրոցն եւ զաշխարհն նկրտել. «բազում անգամ, ասէ, եւ իմ ստուգեալ զայդ ի հաւատարմաց խորհրդականացն նորա. արդ դու մի անփոյթ յանհոգս յաղագս այդր մնայցես, անյապաղ հնարիցիս գտանել զխորհրդոցն նորա դատարկութիւնե։ Եւ քանզի յոյժ անկասկածելի էր ամրոցն, եւ գանձս ոչ սակաւս մթերեալ ի նմա ի բազում ամաց, եւ ինքն մանկագոյն տիովք, ի ժամանակի անձիշխանութեան լեալ ամաց ժե, զի «մանկութիւն եւ անմտութիւն ընդունայնութիւն էե, որպէս գրէ Սողոմոն, եւ ելեալ ի հրապոյրս ցոփութեան ըստ խրատու առնն՝ յուսացեալ յամրոցն եւ ի գանձսն, եւ ի ցանկութիւն իշխանասիրութեան համբարձեալ զաչս՝ զօր գումարել, այրուձի կազմել, մեծամեծաց աշխարհատերանց պարգեւս տալ, ի թիկունս եւ յօգնութիւն զամենեսեան կոչել, զի ըստ յանձնառութեան խրատու նորա նոյնպէս եւ գործեսցէ։ Եւ յայտ յանդիման ի վերայ հասանել ոչ կարէր. գունդ կազմել եւ ճակատ պատրաստել ընդդէմ՝ անվայելուչ էր. ապա հնարաւորեալ պատիր խաբէութեամբ ի կատարումն հասուցանել զխորհրդոյն զանհաստատ իմացմունսն, եւ գնաց եմուտ յամրոցն, եւ զհիւանդութեան կեղծաւորութիւն մերձ առ մահ եդ առաջի։

Յղէ առ իշխանն, զի առանց եւ ոչ մի ինչ յապաղանաց փութացեալ հասցես այսր։ Եւ ելեալ գնաց զհետ կոչնականացն ի գութ հարազատութեան, եւ ի կարծիս սաստիկ հիւանդութեան, թէ մերձ ի մահ անկեալ դնիցի, ըստ ստուգելոյ կոչնականացն։ Եւ իբրեւ գիշերն տարածեցաւ եւ խաւարն թանձրացաւ եւ սկսան ամենեքին մտանել ի քուն յանձնիւր օթանոցն՝ յանկարծակի փայլիւն սուսերաց եւ մոմեղինաց վառելոյ եւ գունդք խորհրդականացն եւ Հասան ընդ նոսա. եւ բախեցին արտաքոյ զդուռնն ուր մտեալ էր իշխանն, եւ կալեալ զնա հանին ի բարձրագոյն տեղիս ամրոցին, եւ եդին ի բանտի ի ներքսագոյն սենեկացն. եւ կորապաղատին ընդարձակեաց ելանել, զի երթիցէ ուր եւ կարասցէ հասանել ըստ յաջողելոյ իրին։

Յայնժամ իսկ եւ իսկ փութացեալ եհաս գուժկանն առ հոյակապն իշխանաց իշխան, զեկուցանելով նմա որ ինչ գործեցաւն։ Եւ զի էր պաշարեալ նորա յայնժամ զքաղաքն Մանազկերտ Ապահունեաց աշխարհին, որ ի ձեռս Աբլբառայն էր, եւ առեալ հասուցեալ մերձ ի պաշարումն. եւ ի հասանել գուժկանացն եթող զնոսա, տալով նոցա հրովարտակս ի խաղաղութիւն։ Գուրգէն եւ Մուշեղ Բագրատունի, եւ ինքն փութացաւ հանդերձ կաթողիկոսիւն, եկն բանակեցաւ յամուրն մերձ , ուր էր արգելեալ Դերանիկն։ Եւ իմաստուն եւ հանճարեղ խորհրդովք, քաղցր եւ կակուղ բանիւք ողոքեալ զմանկագոյն Հասան, առաջի արկանելով նմա զարժանի ալեացն պատուականութիւն եւ զիշխանական ճոխութեան զբարձրագահութիւն եւ որ ինչ այդմ հետեւէր. միջնորդեալ հայրապետին երդմամբ ուխտի խաղաղութեան՝ ի բաց լքանել անյիշելի մոռացմամբ զչարեացն գործելոց զվնասս. եւ ըստ խնդրելոյ աղերսանաց իշխանին եւ մեծ հայրապետին՝ զկատարումն առին ասացեալքն. եւ հանին զնա յարգելանէ բանտին, պատանդ թողեալ նմա զԳագիկ որդի Դերանկին եւ որդի Գրիգորի Արծրունոյ։

Նոյնժամայն մատուցեալ ոմանց առ Դերանիկն՝ ստուգագոյնս քսէին վասն Գագկայ Ապումրուանայ, խորհել ընդ կորապաղատին, զոր ինչ գործեաց Հասան զանօգուտսն. բայց եթէ ստութեամբ եւ թէ ճշմարտութեամբ՝ մեզ չէ յայտ, եւ զոչն ստուգեալ՝ եւ ոչ գրել լաւ համարեցայ։ Բայց ինքն Դերանիկն ստեաց երդման ուխտի խաղաղութեանն, զոր եդ ի մէջ իւր եւ ի մէջ Հասանայ, եւ կալեալ զնա եդ ի բանտի ի Նկան բերդի եւ զամրոց նորա եհան ի նմանէ, եւ կացոյց զհաւատարիմս իւր պահել զնա. եւ զտուն եւ զստացուածս հանեալ ի նմանէ՝ եւ կացոյց ի վերայ աշխարհին զիւր գործակալս։

Բայց Յամանիկն իբրեւ լուաւ ի դարձուցանելն Աշոտի զԱհմաթ լի անարգանօք, եւ զխորհուրդն զոր խորհեալ էին ի վերայ Հայոց ցրել՝ զօրհասն ի վերայ իւր համարեցաւ տեսանել. եւ սկսաւ ոգորել եղջիւր ածել ի վերայ Աշոտի յայտնի եւ ոչ ի ծածուկ. եւ նա ձեռնամուխ եղեւ զընդ նովաւ հնազանդեալս ի բաց կորզել քեցել ի նմանէ շրջաբերական թղթովք, զիշխան Վասպուրական զԴերանիկն, զԱպլբառ Կայսիկ զբռնաւորն Ապահունեաց, նմանապէս եւ զայլսն զոր եւ կարաց հրապուրել. եւ ինքն Յամանիկն գրէր առ Աշոտ զԴերանիկէն՝ լի ապիրատութեամբ խորհել վասն Աշոտի։ Եւ արար՝ մինչ ճեղքեաց խզեաց զմիաբանութիւնն Հայոց։

Բայց Դերանիկն խօսի ընդ Հասանայ զխաղաղութիւն, խոստանայ առնել զդարձ ամրոցին Սեւանի եւ աշխարհին նորա. «միայն, ասէ, զԳագիկ Ապումրուան առ իս ածցես հնարաւորեալ վասն նորաե. զի Գագիկ անցեալ ամրանայր ի Ճախուկ բերդի, ի կասկածի կալով ի Դերանկէն, ըստ զեկուցմանն զոր ինչ գործեաց Հասան առ Դերանիկն։ Իսկ Հասան ըստ յանձնառութեանն գնաց մեկնեցաւ ի Դերանկէն, եմուտ առ Գագիկ յամուրն եւ զտրտունջն զԴերանկէն հաւատարմացոյց առաջի Գագկայ, որ դիւրաւ առ հաւատալն հաստատնագոյն երեւէր. եւ ըստ օրինակի կեղծաւորական հիւանդութեանն, զոր առ Դերանիկն հնարաւորեցաւ՝ զնոյն եւ առ Գագիկ գլխաւորեաց։ Եւ եղեւ իբրեւ ննջէր Գագիկ յանհոգս յանկասկածս՝ հասեալ Հասան ի գիշերի սուսերամերկ վառեալ փոքր գնդաւ, մոմեղինօք վառելովք՝ եւ կապեաց զնա կապանօք երկաթի։ Եւ փութացաւ գալ առ նա Դերանիկն. որոյ գնացեալ առնու յինքն զԳագիկ եւ յղէ սպառազէն պատրաստութեամբ ի Վանտոսպ առ տիկինն Վասպուրական, եւ պահել ի զգուշութիւն։ Եւ յետ սակաւ աւուրց ել գնաց Դերանիկն ի Ճուաշ գաւառ՝ ձմերել յաւանին Մառական։

Աստանօր ոչ հեշտալիր թուին ինձ պատմութիւն ճառիս շարագրութեան։ Յապուշ կրթին միտք իմ զմտաւ ածել զաղետիցն, խորհրդածել գրել յիշատակարանս. լքեալ լինին ընթացք ձեռացս առ կորովութիւն գրաւորականիս. երկունք իբրեւ ծննդականի ի վերայ իմ հասեալ լինին՝ մատենաւորել զայսր աղետաբեր համբաւուց ցոյցս. ցաւ է ինձ ի վերայ բեկմանն որ ի նախատորդէն խորտակեցայ։ Պղպջաձիգ արտօսր իբրեւ յեռանդնոտ կատսայէ ի վեր յորձանախաղաց սահին. տարակուսանք անյուսալի շուրջ զինեւ պարագրին ի վերայ եղելոցն։ Եւս առաւել քան զանդնդականն յուզմանցն բռնալիր հողմոցն զծիրանեգոյն ալիսն, զլեռնաձեւ կուտակսն եւ զվիշապաձայն գոչմունսն՝ եւս յաւէտ ահագնակի վրդովմամբ զմրրիկ անձանց ի մէջ եռաշարժ ընթացմանցն, ի հոլովմանց խոհարանի իշխանական սրտին ի ներքս հարկաւորաբար բռնազբօսեալ ձգեն։ Յոքունց կամ թէ բնաւից կարօտանամ իմաստասիրաց գումարից ի մի վայր հասելոց՝ զողբերգականացն ճոխաբանել ճարտասանութիւնս. վասն զի իմ ոչ բերեալ ոյժ առ այսքան եկեալ հասեալ աղետիցս զդամբանականն երգել երգս։ Այսր աղագաւ արտաքս վազեցի զմեծս զայս բանգիտութեան ընթանալ ասպարէզ, զօրաւորաց մտահարուստ արանց կարօտացեալ, բաւականանալ իմով անհեդեդ պատմողական հանդիսիւ՝ զկարգին յառաջ վարել զպահանջումն, թերեւս արդեօք գործակցօք յանդգնեցայց վարել առ ողբերգակս։

Եւ եղեւ ի գնալ Դերանկին ի ձմերոցս Վասպուրական իշխանացն, ճանապարհ արարեալ ընդ ձորն Ընծայից, որոյ ելքն ընդ գաւառն Հեր քաղաքի։ Եւ յարգելուլ զնա ազատագունդ վաշտիցն՝ չանսայր, քանզի լուեալ էր նոցա, եթէ շրջաբերական թղթով դարան գործեալ էր նմա Աշոտոյ իշխանաց իշխանի։ Ասեն. թո՛ղ տեսցուք զելս այսր համբաւոց։ Իսկ նա առ չանսաւորութիւն անխոնարհելի մնացեալ, եւ անցեալ օթագայեցեալ ի գեօղն Փեռոտակ յանդիման քաղաքին։ Իսկ քաղաքապետն որում Ապլբերս կոչէին, ձեռնտուութեամբ պարսկային զօրու սպասէր նմա ի չարիս ի բազում աւուրց. եւ զօր գումարեալ ել ընդ առաջ նորա։ Եւ կոչնականքն ընդ այգն ընդ առաւօտուն փութացուցեալ ասեն, «եկ, տեսցուք զմիմեանս սիրով խաղաղութեանե. եւ յարգելուլ զնա ազատանւոյն՝ չանսայ բնաւ ումեք։ Եւ զի հուպ առ հուպ են խառն աշխարհք երկոցունցն, եւ քաղաքն ի հովտաձեւ դաշտին՝ նպաստաւորէր խոշոշ վիրագին քաջասրտագոյնս լինել։ Յղեաց զկոչնականսն զպատահմանն տանելով առ նա զպատասխանիսն. եւ լրտեսք քաղաքապետին փութացեալ ասեն, «ահա մեկնեալ ի զօրացն զհետ որսոց ինչ յանհոգս յանզգուշութեան գայ ընդ այս ինչ տեղի. արդ փութա պատահեաց նմա, զի մատնեաց զնա Աստուած ի ձեռս քոե։ Նոքա վազս առեալ ճեպով խուռն յարձակմամբ սպառազինեալ այրուձիոց. եւ Դերանիկն ճեմս առեալ սիգաքայլ երիվարաւն եհաս հանդէպ ճակատու գնդին վառեալ, միայն եւ առանձինն ի յառուամէջ տեղւոջ. եւ ճեղքեալ զօրու թշնամեացն յայսկոյս եւ յայնկոյս՝ արարին մտանել նմա ընդ մէջ զօրուն։ Եւ նոյնժամայն շուրջ փակեալ բազմութեան՝ արգելին զնա իբրեւ յամուրս անձաւաց, զվարմ մահաբեր շուրջ ձգեալ ի կործանումն քաջ նահատակին։ Տուեալ էր նշան քաղաքապետին, իբրեւ զՅուդային ի տէրունական համբոյրն, ասէ. «յորժամ զայս նիշ համբոյր մատուցեալ համբուրեցից զնա՝ դուք զազդոյ վէրս ի զօրութիւն նիզակի հարջիք զնաե։

Եւ նոյնժամայն սուսերամերկք խուռն նիզակօքն ի վերայ յարձակեալ իբրեւ զգազանս արիւնարբուս մարդախանձս՝ սրախողխող արարեալ սպանին զնա, եւ արարին խաւար Վասպուրական աշխարհիս, որ կեցեալ իշխանին. եւ էր ամաց խ յորժամ մեռաւ։ Յայնժամ ողորմագին զաչսն շրջշրջեալ առ քաջ նիզակակիցսն իւր, թէ ո՛վ ոք արդեօք թերեւս յօգնութիւն ինչ նմա հասանիցեն. բայց քանզի տէր մատնեաց զնա ի ձեռս նոցա, որպէս ասաց Դաւիթ՝ եւ եղեւ ահ տեառն ի վերայ ամենեցուն. այր իւրաքանչիւր մազապուր զերծեալ փախստեայ գնացեալ հասին յաշխարհն իւրեանց։ Բայց միայն զնահապետն Ամատունեաց զԱպուսակր ձերբակալ առին գնացին ի քաղաքն, բարձեալ եւ զդին սպանելոյն տարան ընդ իւրեանս ի պարծանս իւրեանց։

Յիշեցեալ լինին աստանօր սողոմօնեան բանագործութիւնքն զկատարումն առեալ, զի ասէ, «որ աներկիւղն է՝ անկանի յորոգայթս եւ ի վիհս, եւ ի տեղիս ուր ոչ եղիցի այցելութիւն յաւիտենիցե։ Եւ առ վատացի քաջութեան աղագս զդէմ տանին բերեալ ասէ, «զվատ երկիւղ ապրեցուցանէե։ Իսկ եթէ վատացն՝ արութի՛ւն զերկիւղն համարելի է, ո՞րչափ եւս առաւել քաջացն քաջութիւն ստացեալ երկիւղիւն պատսպարել իւրեանց։ Որպէս եւ Դաւիթ ասէ, «պատրաստեցայ եւ ոչ խռովեցայե. եւ այլ ոմն յարտաքին իմասնոց ասէ, ընդ աներկիւղ ի ճանապարհ մի երթալ։ Այլ ճշմարտագոյնք են Սողոմօնեանքն, զի ասէ, «վայ միումն. յորժամ գլորիցէ, ո՞ յարուցանիցէ զնաե. եւ եթէ «լաւ են երկուք քան զմի, զի եթէ միովն գլորիցի ոք՝ կանգնեսցիե։

Եւ խնդրեալ զդի նորա վաճառականաց՝ պատեցին զնա ի ձեռս եպիսկոպոսին Դաւթի նորուն գաւառի եւ եդին ի տապանի յեկեղեցւոջն որ ի նմա։ Եւ յետ անցանելոյ աւուր, գնացեալ Աշոտ որդի Դերանկին, առեալ զդի նորա՝ տարեալ հանգոյց առ հարս իւր յԱղբատ գաւառի ի վանս սուրբ Խաչին։ Եւ ժողովեալ աշխարհն Վասպուրական՝ զամիսս ժ արարին կոծ մեծ ի վերայ նորա։

Եկն այնուհետեւ Շապուհ որդի թագաւորին Աշոտի եւ ետ զիշխանութիւնն ի ձեռս Աշոտի որդւոյ Դերանկին, փոխանակ հօր իւրոյ։ Եւ զԳագիկ որ եւ Ապումրուան՝ զնա ոստիկան կարգեաց ի վերայ աշխարհին, տեղապահութեամբ տիրել, զի կարի մատաղօրեայք էին որդիք Դերանկին. Աշոտ էր թ ամաց, յորժամ մեռաւ Դերանիկն, Գագիկ էր է ամաց, Գուրգէն ե ամաց։ Եւ թէպէտ տածէր եւ խնամէր Գագիկ աշխարհիս՝ այլ ոչ ուրախ լինէին ի նա ազատատերացն գրոխք, եւ կացին ի տարակուսի։ Այլ քանզի յոյժ առաւելեալ էր իմաստութեամբ Գագիկ՝ տեղի տայր բովանդակ գաւառապետաց զօրագլխաց աշխարհիս, գնայր ընդ նոսա իմաստութեամբ խորագէտ հնարաւորութեամբ, ըստ անձնիւր գահու մեծարեալ պատուադրութեամբ հաճոյանալ ախորժէր նոցա։

Զկնի այսորիկ եկն Աշոտ թագաւորն Հայոց մխիթարել զդուստր իւր եւ զթոռունս, եւ եւս առատանայր զհաստատութիւն իշխանութեանն Աշոտի եւ զոստիկանութիւնն Ապումրուանայ։

Բայց Տիկինն Սոփի կեցեալ յետ մահու Դերանկին զտարի մի եւ զամիսս ը՝ յաւելաւ առ հարս իւր. եւ տարեալ հանգուցանեն ի նոյն վանս սուրբ Խաչին։

Եւ յետ այսորիկ որդիք նորա Գագիկ եւ Աշոտ եւ Գուրգէն կանոնեցին զյիշատակութիւն նոցա ի տօնի սրբոյ Խաչին, եւ ետուն ի սուրբ եկեղեցին դ ագարակս, զվանքն Փշոց եւ զագարակն Ահավանք, յանդիման եկեղեցւոյն որ ի կղզին, եւ զքարն Մանակերտ, որ է հանդէպ հարաւոյ կուսէ, եւ զԲերկրի եւ այլ բազում տեղիս, զոր աւանդեցին որդիք թագաւորին յետ մահու հօր եւ մօր իւրեանց ի պէտս սուրբ Խաչին Աղթամարայ. եւ են հրամանք սոցա իբրեւ զվէմ հաստատուն. եւ եթէ ոք խախտել ջանայ՝ ի հրամանէն Աստուծոյ ոչ ժառանգէ նա զաթոռ իւր եւ զթագաւորութիւն։ Եւ թէ հաստատել ոք կամեսցի՝ անսասանելի կացցէ նա յայսմ աշխարհիս. ամէն։