Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Եւ եղեւ ի լնուլ վեցերորդ ամի գերութեանն Հայոց որ է յզ ամ ըստ թուոյ հայերէն տումարին, եւ ունի յոբելեանք զ եւ ոլիմպիադր եւ ընդիքտիոնք, եւ գ ամ հայրապետութեան Հայոց կաթողիկոսի տեառն Զաքարիայի, եւ մուտ եօթներորդ ամի, յորում կային յարքունիսն իշխանքն, ըստ եօթնեկի չափոյ շարժման ժամանակաց. որպէս սահմանեաց Աստուած ի վերայ ժողովրդեանն Իսրայէլի գերելոցն ի Բաբելոն, որպէս գրեալ է ի մարգարէութեանն Երեմիայի, «զ–հէ–երորդսն ասէ գիտասցես, եւ խելամուտ լիցիս յելից բանին տալ պատասխանի. մինչեւ յօծեալն եօթներորդ է եւ եօթներորդք կբե. նմանապէս զնոյն ընծայեցուցանէ Դանիէլ։

Արդ նոցա այնքան, իսկ մեզ ի մասնէ զբոլորն համառօտեալ ի թիւս միակաց լրման, եւ զբովանդակութեան ամաց ըստ տասանց եօթներորդացն որ թուոցն է լիագոյն է՝ ժամանակակարգեաց համառօտեաց ի վերայ նորս Իսրայէլի, այսինքն հեթանոսաց։ Եւ զայս առատապէս հեղեալ զգութ արարչական խնամոցն առ արարածս իւր, ողորմեալ մարդասիրապէս բարեխօսութեամբ սրբոցն, որք հեղին զարիւնս իւրեանց վասն ուղիղ եւ անբիծ դաւանութեանն ի Քրիստոս, եւ վասն ճգնութեան երանելւոյն Գրիգորի Արծրունոյ քաջ նահատակին, յաղթող վկային, խոստովանողին Քրիստոսի, եւ ի ձեռն հովուապետին սրբոյն Յովհաննիսի եպիսկոպոսի եւ ճգնաւոր քահանայի Գրիգորի, որք միշտ զողորմութեանց խնդրուածս վասն ժողովրդեանն տեառն ի վեր առաքէին, զոր օրինակ եւ հրեշտակն տեառն աղերսէր Աստուծոյ, ասէ, «մինչեւ յե՞րբ ոչ ողորմեսցիս Երուսաղէմի եւ քաղաքացն Յուդայ. այս հ երորդ ամ էե։ Եւ յոր կոյս կամի հայեցուցանէ զնոսա։

Եւ լուաւ տէր աղօթից նոցա, եւ դարձաւ ի բարկութենէ սրտմտութեան իւրոյ գթութեամբ եւ ողորմութեամբ, որպէս գրեցին երանելի մարգարէքն։

Եւ եղեւ յետ աւուրցն այնոցիկ, յորժամ ուրախ արար թագաւորն զնախարարսն Հայոց ի տաճարի խրախից, եւ խոստացաւ տալ իւրաքանչիւր ումեք զերկիր ի ժառանգութիւն՝ յայնժամ հրամայեաց ածել առաջի իւր զԱշոտ եւ զորդի նորա Գրիգոր։ Եւ զգեցոյց նոցա հանդերձս եւ կանգնեաց նշանակ իշխանական եւ էած սուսեր ընդ մէջ եւ կամար ականակապ եւ երիվար ընտիր մեծազարդ. եւ եհան զնոսա յատենէն հոյակապ եւ շքեղ եւ երեւելի պատուով ի ձայնս երգոց եւ ի հնչիւնս փողոց. եւ քարոզքն բարձրացուցանէին զերգսն մեծ եւ սաստիկ գոչմամբ, եթէ տուաւ իշխանութիւն Վասպուրական աշխարհին Աշոտոյ եւ որդւոյ իւրոյ Գրիգորի. եւ հրովարտակ արքայի ի ձեռս քարոզչացն, թէ յղեաց արքայ զԳրիգոր որդի Աշոտոյ յերկիր իւր՝ տիրել աշխարհի իւրոյ փոխանակ հօր իւրոյ։

Յայնժամ ելեալ իշխանն Գրիգոր յերեսաց արքայի մեծաւ ուրախութեամբ եւ անպատում խնդութեամբ՝ եւ եկն եմուտ յերկիր իւր յիշխանութիւն Վասպուրական կոչեցեալ։ Եւ տիրեաց երկրի իւրոյ իշխանական ճոխութեամբ։ Եւ էր ամաց իբրեւ տասանց յորժամ նստաւ յաթոռ տէրութեան հօր իւրոյ։

Յութերորդ ամի գերութեանն դառնայ Գուրգէն եղբայր Աշոտի միապետել զիշխանութիւն տէրութեանն եւ յարդարել կարգել յօրինել զկարգս շփոթեալ աւերեալ երկրիս։ Զի թէպէտ եւ Գուրգէն մեծաւ զօրութեամբ ունէր զդէմ յարձակելոցն ի վերայ, որոց զիշխանականն ճեպէին հասանել գահ, կամ որ արտաքին տաճկական պատերազմունքն բռնաբար ի ներքս դիմէին՝ սակայն ոչ յապահովանայր դեռ երկիրն։ Այլ հինիցն ասպատակքն, սովոյն բռնութիւն, գերիվարացն տառապանք, գազանաց յարձակմունքն, ներքին եւ արտաքին վրդովմունքն հոլանի առնէին զաշխարհս։

Իսկ իբրեւ եկն Գուրգէն երկրորդ՝ փութացաւ գնաց հասանել ի վերայ առաջնոյն Գուրգինի. զի բռնացեալ բնակէր յամուրսն Սրինգ եւ Ջղմար. եւ ի հասանելն նորա անդր թողեալ զհակառակաբար մարտն՝ խօսին ի խաղաղութիւն, առաջի եդեալ զհրամանն արքունի, զգլխաւորին Տաճկաց, եւ Աշոտի հաւատալ զբոլոր տէրութիւնս Վասպուրականի։ Որում ոչ անհնազանդ գտեալ՝ իմաստնախորհ զօրութեամբ ելանէ յամրոցացն։ Եւ Գուրգէն երկրորդ հրեշտակս յղէ առ նա զայս օրինակ, եթէ «ընդ իս հաստատեա զանզրաւ կապակցութիւն ուխտի խաղաղութեան, եւ ես ապստամբեցայց յԱշոտէ, եւ ի միասին բաժանեալ զերկիրս կեցցուք յապահովսե։

Բայց ոչ ետ տեղի Գուրգէն այսմ՝ յերկուց պատճառաց, մի՝ զի մի՛ ապստամբ երեւեցայց Տաճկաց բռնաւորին, զորոյ լուեալ էր զբազմաց այլ պատերազմացն արիութիւն, եւ զհարուածս զօրացն Տաճկաց, կասկած ունելով որ ինչ գործեացն ընդ Աշոտ։ Երկրորդ՝ զի եւ ոչ հաւատայր Գուրգէնի՝ ամբողջ պահելով, զոր ինչ միջնորդեն երդմամբ, զհօրն իւր կիրսն ի նորայն հօրէն կրեալ յուշ առնելով։ Այնուհետեւ ել գնաց դէմ եդեալ զյունականօքն շրջել զկողմամբքն, յանձն արարեալ զհոգս իւր շնորհացն Աստուծոյ. զի կատարեալ էր սիրտ նորա ընդ տեառն Աստուծոյ ամենակալի։

Եւ ի հասանելն նորա ի Թէոդոսի քաղաքն ի Կարին գաւառ՝ եհաս լուր նորա առ կայսր Միքայէլ թագաւոր Յունաց. եւ փութացոյց վասն նորա զի անյապաղ առ նա հասցէ, եւ ի մեծ պատիւս հիւպատութեան հասուսցէ զնա, եւ խաչանշան դրօշիւք ճոխասցի։ Եւ մինչդեռ այս գործ խորհրդածէր՝ հասին ի վերայ նորա քաղաքապետք երկու, անուն միոյն Բշիր եւ երկրորդին Զքրի, եւ կալան զնա տանել առ Աշոտ որդի սպարապետին։ Նա թէպէտ եւ զչարացաւ ընդ եղեալսն՝ սակայն զանգիտեաց թողուլ զնա երթալ, ակնածելով ի չարայոյզ ազգէն Իսմայէլի, զի դեռ եւս տիրէր բռնութիւնն, եւ գերեալքն եւ հայրն իւր սպարապետն յարքունիս էին։ Ազդ առնէ քաղաքապետին Տփղեաց. եւ խնդրեալ զնա առ ինքն՝ ստիպէր տագնապէր ահս արկանելով, թողուլ զօրէնս քրիստոնէութեան եւ յանդորր ելանել։ Նորա ծաղր արարեալ զնովաւ՝ ընտրեաց զկապանս եւ զբանդ, նաեւ զմահ քաջութեամբ վասն անուանն Քրիստոսի, քան զկեանս խղճիւ։ Որոց կապեալ զԳուրգէն երեքկին կապանօք եւ դարձեալ ի պարանոցն եդեալ շղթայս՝ յղեն ընդ Ատրպատական Պարսից եւ տան ի բանդ ընդ կապեալսն. առ որ յղեալ բազում անգամ պէսպէս սպառնալեօք եւ ողոքական բանիւք հաւանութեամբ թողուլ զօրէնս քրիստոնէութեան եւ հաւասարակցել այլոց ուրացողացն զՔրիստոս. որ ոչ եւ փոքր մի խոտորեցաւ ի բանս բռնաւորին, վասն սիրոյն Քրիստոսի։

Դարձեալ զՍողոմոն Բագրատունի վառեալ ի զէն սատանայական՝ յղէ առ նա բազում անգամ զնոյն խորհելով. եւ նա դարձուցանէր զնա կսկծեցուցանող բանիւք իբր զարբանեակ սատանայի։

Երեւեալ նմա յայնժամ ի բանտին այր մի գեղեցկատեսիլ ի կերպարանս ալեւորի, լուսակիզն փայլմամբ՝ ասէ ցԳուրգէն, «զգոյշ լեր, արիաբար մարտեաց, քաջապէս վառեաց, Քրիստոսի զինուորեաց։ Մի՛ խոտորիցիս ի մոլար օրէնս վրիպելոցն ի ճշմարտութենէն, ազգին Իսմայէլի, որպէս որք վրիպեցանն գերեալքն Հայոցե։ Եւ նա եւս քան զեւս պնդեալ հաստատեալ կայր ի հաւատս, ի սէր եւ ի յոյսն Քրիստոսի. եւ մտեալ ի խորագոյն բանտ, տարեալ յամենայնի գոհութեամբ վասն անուանն Քրիստոսի, սովով եւ ծարաւով ժուժկալութեամբ մեծաւ։

Բայց Գուրգէն զմի ամ կեցեալ փոխի յաշխարհէս, դարձեալ յուրացողական ամբարշտութենէն։ Եւ տարեալ հանգուցանեն ի տեղւոջ հանգստարանացն իւրեանց ի սուրբ Խաչի վանս։

Եւ Դերենկին զօրացեալ զօրութեամբ Քրիստոսի, եւ հոյակապ եւ անուանի եղեալ ընդ բոլոր աշխարհ Հայաստանեայց՝ եւ խաղաղանայր երկիրս ի շփոթմանցն ի վերայ եկելոցն։ Եւ սկսաւ երկիրս առնուլ զնորոգումն, եւ եկեղեցիքն պայծառանալ ի զարդ եւ ի պաշտօնս շքեղութեան, եւ ցրուեալքն դռոթ տուեալ դարձան յիւրաքանչիւր տեղիս՝ շինել, տնկել, մոռանալ զցաւսն եւ զտրտմութիւնսն զոր կրեցին։

Ընդ ժամանակսն ընդ այնոսիկ մինչ ճոխացեալ մեծամեծս փքայր Ջափրմոթոքլ ի վերայ քրիստոնէից, որպէս Սենէքէրիմ նախնին մեր ի վերայ Երուսաղէմի եւ ժողովրդեանն Իսրայէլի՝ յեղակարծում հասեալ ի վերայ նորա որդին իւր Մոթէին սպան զնա, եւ ինքն թագաւորեաց փոխանակ ընդ հօր իւրոյ, եւ յետ զ ամսոց մեռանի։ Եւ թագաւորէ ընդ նորա որդի հօրեղբօր նորա Մուհթիս, եւ կացեալ ամիսս գ մեռանի։

Եւ իշխանքն Հայոց կային ի տագնապի եւ խնդրէին զելս իրացն գտանել ի Քրիստոսէ, յորմէ լքեալն էին։ Բայց յետ աւուրց բազմաց անցանելոյ շփոթմանցն՝ Գուրգէնի ընդարձակեալ նախախնամութեամբն Քրիստոսի եւ ելեալ փրծեալ ի բանտէն՝ եկն եմուտ յաշխարհ իւր։ Եւ իբրեւ ազդ եղեւ Դերենկին՝ գնաց ընդդէմ նորա պատերազմաւ, եւ դառնայր փախստեայ։ Եւ դարձեալ ուժեղացեալ դարձաւ ընդդէմ Գուրգինի. եւ երիվարին ընդ վազս փռնգալիր խրոխտանացն փրծուցեալ զնա ի ցաւոցն, քանզի այն ինչ կազդուրեալ էր Գուրգէն ի հիւանդութենէ եւ ի կրից աշխատութեանցն եւ ի տառապանաց բանտին. հասեալ կալան զնա եւ տարան ետուն ի բանտ երկաթից ի քաղաքն Հադամակերտ։ Եւ ծառայ մի Դերենկին որ բանտապանն էր՝ լուծեալ զնա ի կապանացն՝ եւ տարեալ մուծանէ ի սենեակն ուր ննջէր Դերենիկն. եւ ծառայն զչարիս խորհեալ սպանանել զԴերենիկն եւ զաշխարհս նուաճել զիշխանութիւն Գուրգինի, զի եւ դիպող էր ժամն։ Բայց Գուրգէն ընտրեաց զսէրն Քրիստոսի, քան զսէր փոքրամեայ աշխարհիս. ոչ խնդրելով զվրէժ արեան սպանելոյ հօր նորա ի պապոյն նորա, ձայն բարձեալ արտասուալից առ Դերենիկն, եւ զսուսեր մերկ ի ձեռին ունելով, եւ վաղր եւ սակր մի՝ ասէ. «որդեա՛կ իմ Դերենիկ, ողջոյն քեզ, ողջոյն քեզ. ես ելի գնացի ի յաշխարհն Յունացե։ Եւ նորա առ ահն պակուցեալ, ասէ. հայր իմ, խնայեա յիս. եւ այլ ոչ զօրեաց բարբառել ինչ։

Եւ Գուրգէն ելեալ գնաց փութանակի անյայտ առնել զինքն, մինչեւ յաջողեսցի ըստ կամաց Քրիստոսի յո՛վ եւ երթիցէ։ Եւ երթեալ հասանէ ի գիւղակ մի Երագանի անուն առ մոնազն մի, որ էր երէց վանիցն։ Զնա որպէս զերկիւղած Աստուծոյ ապաստան յինքեան արարեալ՝ խնդրէր պահպանել նմա. եւ նորա արկեալ զնա ի փոքրագոյն տեղի մի նեղ, եւ ինքն փութացաւ գոյժ ետ վասն նորա՝ մահու պատահել, լի անմտութեամբ մոլի աբեղայն, որում ոչ հրամայեցաւ. այլ նա ըստ կամս իւր կատարեաց ի վերայ իւր զարենապարտն լինել, որ տալոց է հատուցումն վրիժուց յաւուր դատապարտութեան իւրոյ։

Բայց Դերենիկն կալեալ զնա պահէ ի զգուշութեան, ոչ ինչ ստնանել նմա, բաց ի կապանացն յորս արկեալ էր զնա, ըստ հատուցմանն բարւոյ. այլ ձեռն պատրաստ կշռեաց նմա եւ օրհնեցաւ ի սրբոյն Զաքարիայէ։

Քանզի իբրեւ լուաւ երանելին Զաքարիայ, եթէ ըմբռնեցաւ Գուրգէն՝ փութացաւ եւ եկն հանդերձ եպիսկոպոսօք աշխարհին. եւ էր ընդ նմա Աշոտ իշխանաց իշխան, եւ աղերսեալ զիշխան Դերենիկ, զի լուծցէ զնա ի կապանացն։ Որում ունկնդիր եղեալ իշխանն՝ կատարէ զասացեալսն։ Եւ դաշնաւորեալ ի մէջ երկոցունց՝ մնալ առանց կասկածանաց. եւ զՄարդաստան գաւառն զբուն բաժին Գուրգենայ դարձոյց առ նա Դերենիկն։ Բայց Գուրգէն կասկած ունելով յԱշոտէ, թէ իբրեւ զապստամբէ ումեմնէ զեկուցանիցէ զնմանէ առաջնորդին Տաճկաց՝ ել գնաց կեալ շրջաբերական յեղափոխմամբ, արիական քաջասրտութեամբ, սիրեցեալ ընդ բնաւ աշխարհաց։

Բայց քանզի հաւատացեալ էր վերակացութիւն աշխարհիս Հայոց Աշոտի, որ իշխանաց իշխան՝ ձեռն ի գործ արկեալ նուաճել զիշխանս Հայոց, զՎրաց եւ զԱղուանից, որ եղեւ իսկ։ Եւ զօր գումարեալ եկն եմուտ ի Վանտոսպ, եւ Դերենիկն յանդիման եղեւ նմա. եւ նորա կալեալ զնա եւ ի կապանս մատնեալ որպէս զանհնազանդ ոմն՝ եւ եկն անց յոստանն Ռշտունեաց։

Ազդ եղեւ Գուրգենի վասն Դերենկին, եւ զիա՛րդ ըմբռնեցաւ. փութացաւ ի կողմանցն Տարունոյ երագագոյն ճեպ զճեպի. եւ բանակեցան ն արամբք, վառեալ ի զէն եւ յասպազէն, ի Նորագեօղ Ռշտունեաց։ Եւ գրէ առ իշխանաց իշխան՝ ի բաց լքանել եթէ ունիցի ինչ անօգուտս խորհել, ապա թէ ոչ՝ տեսից զքեզ, ասէ, ի զէն եւ յասպազէն եւ ի ճակատամարտ. եւ խորհէր յեղակարծում ի գիշերամարտս հասանել ի վերայ Աշոտի։ Բայց առոգացեալ իմաստութեամբ իշխանաց իշխան՝ փութացաւ առ կատարումն գրելեացն Գուրգինի։ Եւ քանզի այն ինչ վախճանեալ էր կին Դերենկին՝ գրէ Գուրգէն առ Աշոտ, ասէ. «եւ այս եւս քաջահաճոյ թուիցի քեզ, վեհդ եւ ամենեցուն գիտելիդ. եւ զի եղիցի ի մէջ քո եւ Դերենկիդ անկասկած միաւորութիւն՝ զդուստր քո տացես կնութեան Դերենկիդ, տիկնութեան Վասպուրականիե։ Եւ անյապաղ գլխաւորեալ խորհրդոցն՝ առնու ընդ իւր զԴերանիկն, եւ էանց գնաց ի տուն իւր ի Բագարան։ Եւ արարին նաւակատիս մեծ հարսանեաց փեսայութեան Դերանկին, ի թուականութեան Հայոց յժա–երորդ ամին։