Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Ընդ աւուրսն ընդ այնոսիկ, մինչ կային ի կապանսն իշխանն եւ նախարարքն իւրաքանչիւր ընտանեօք՝ կազմեալ գունդ զինուորաց եւ ընտիրս այրուձիոց, վառեալ զինու բազում պատրաստութեամբ, եւ զիշխանն Աշոտ եւ զորդի նորա Գրիգոր եւ զՎահան Արծրունի եւ զորդի նորա Գագիկ, որ եւ Ապումրուան կոչէր, եւ զՄուշեղ եղբայր Վահանայ եւ զտիկինն Հրանուշ եւ զայլս յազատատանէ կապեալ եւ բարձեալ ի վերայ ուղտուց՝ վտարեաց ի Սամառայ, եւ եդեալ ի ներքոյ արգոբայ տաղաւարաց եւ յղեաց ընդ կողմն Պարսից, ճանապարհ արարեալ ընդ Ատրպատական, կասկածելով թէ գուցէ Գուրգէն եւ կամ մի ոք ի տոհմէն Արծրունեաց եւ նոցին ազատաց ի կորովացն Վասպուրական հեծելոցն հասանիցէ ի վերայ եւ թափիցէ զնա ի զօրացն եւ հանցէ ի ձեռաց իմոց։

Եւ եղեւ իբրեւ եհաս իշխանն յարքունիսն՝ ետ կապել զոտս նոցա կրկին շղթայիւք եւ դնել ի բանտի. եւ հրամայեաց զինուց վառելոց զինուորաց պահել զնա՝ մինչ ինքն նստցի յատենի եւ մուծցէ զնոսա ի դատաստան հարցափորձի եւ քննութեան վարուցն, զոր կուտեալ եդեալ էին ի վերայ իշխանին։

Եւ իւր հազարապետին գրեալ եւ ծանուցեալ էր արքայի, զոր ինչ գործեաց ցայն վայր ժամանակի։