Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Բայց քանզի ամենայնիւ ամենայն ուրեք ոչ ոք զօրեաց կալ ընդդէմ նորա յամենայն գործս զոր եւ կամք իւր ախորժէին՝ սկսաւ ձեռնամուխ լինել կարգաւ ընդ բոլոր աշխարհս արեւելեայս, եւ աներկիւղ համարձակութեամբ լի ամբարտաւանութեամբ առնէր ասպատակ ընդ ամենայն կողմանս տէրութեան նոցա։ Եւ ահա դիմեալ գնաց հասանել ի վերայ կողմանց հիւսիւսոյ, յերկիրն յորում Ծանակ կոչի. սոքա բնակին յամուրս լեռնականս, յանհոգս խաղաղացեալք յարտաքին թշնամեաց, եւ հարկք եւ հասք արքունի ի յինքեանս մնալով, միայն զմի ոմն կացուցանեն տիրել ի վերայ իւրեանց ըստ կամս անձանց իւրեանց, եւ միաբան եւ միախորհ կան եւ կեան առ միմեանս, եւ բնակեն ըստ ազգս ազգս, բացս գոյն ի միմեանց։ Եւ մօտ առ սոցա կայ լեառն Կաւկասու, յորում բնակեն ազգք յամենայն լեզուաց բաժանեալք, ըստ ազգս հբ ազգացն, եւ կեան առանց առաջնորդի, եւ օրէնս անձանց ունին ամենայն ոք որ զինչ կամի, եւ ընդ մայրս եւ ընդ քոյրս ամուսնանալ։

Առ սոսա գնացեալ Գրիգորէս երեց որդին Վրթանայ՝ քարոզեաց նոցա զբանն կենաց. յորս բազումք անկեալ ի նա հաւատացին ի Քրիստոս, որպէս Ծանարքն եւ Աւրհազքն. եւ կիսոցն անունկնդիր եղեալ՝ գնացին ի նոյն կործանման մինչեւ ցայսօր ժամանակի, զոր ոչ է ժամ մեզ պատմել, յորոց եւ զկատարումն մարտիրոսական ի նոցունց բարբարոսաց ընկալաւ սուրբն Գրիգորիս ի Վատնիանեայն դաշտին։

Իսկ իբրեւ եհաս Բուխայ զօրօք բազմօք մերձ ի սահմանս նոցա, եւ գրեաց հրովարտակս դիմօք խաղաղութեան՝ դառնալ սիրով միաբանութեան ի հնազանդութիւն արքային եւ ընդունել պատիւս եւ ի ձեռն նորա ընդունել զանուն իշխանութեան ճոխութեան։ Բայց նոքա քանզի ապաստան լեալ յանկասկածելի յամուրս եւ ի բազմութիւն զօրացն եւ ի քաջութիւն արանց պատերազմողաց՝ եւ ոչ առ փոքր մի խոնարհեցան ի բանս նորա կամ ետուն տեղի պատասխանւոյ. այլ դարձուցին անդրէն զպատգամաւորսն անարգանօք, արբուցեալ նոցա գան սաստիկ, եւ ինքեանք իջեալ ի լերանցն՝ կալան զստորոտ լերինն, պատրաստեալ ի պատերազմ։ Եւ արգելին փակեցին զպահակս ամրականացն եւ զկիրճս ձորոց, որ հանէին յերկիր նոցա մտանել յամուրսն։

Յայնժամ հրաման ետ զօրավարն Բուխայ զօրաց իւրոց՝ ելանել ընդ առաջ նոցա ի պատերազմ. ի մօտ առ նոսա հասեալ՝ կարգեցին կազմեցին զճակատն եւ ետուն պատերազմ ընդ զօրացն Ծանարաց. եւ փակեցին ի ներքս զոտն լերինն իբրեւ զծով շուրջանակի, ի վեր ձգելով զկուտակումն ալեացն ի բռնութենէ հողմոցն վարելոյ. եւ ահա հնչէր առ հասարակ երկիրն ամենայն իբրեւ զծով ալեաց կուտակելոյ, եւ սաստկացաւ պատերազմն, յառլուսանալ աւուրն մինչեւ ի սպառել անցից տունջեանն, իշխեցողին երկոտասան ժամու աւուրն. եւ հարան զօրքն արքունի եւ դարձան ի բանակն իւրեանց, եւ լեռնայինքն գային յիւրեանց բանակն։ Եւ յետ աւուր միոյ ընդ մէջ լինելոյ՝ դարձեալ խմբեցաւ պատերազմն, եւ հարան զօրքն արքունի. դարձեալ յետ փոքր ինչ աւուրց անցանելոյ՝ եւ խռնեցաւ միւսանգամ պատերազմն, եւ եւս սաստիկ հարան զօրքն արքունի. եւ կային ի մեծ տարակուսի. դառնալ անդրէն ոչ կամէին, զի կարի սաստիկ ամօթս համարէր զգործեցեալսն, կալ տեւել ժուժկալել ընդդէմ նոցա ոչ կարէին, զի բազում անկան ի զօրաց իւրեանց։ Ապա մտախորհ եղեն դարձեալ վառել ի պատերազմ. եւ կանգնեցին պատնեշս եւ շինեցին ապարանս եւ արարին տուն բնակութեան, եւ նստան անդէն զաւուրս թ եւ պատերազմեցան ընդ նոսա աւելի քան զժթ անգամ. եւ հարան սատակեցան պակասեցան զօրքն արքունի ի զօրացն Ծանարաց, եւ դարձան կորակնեալք ամօթալից խայտառակեալք, լի ծանականօք եւ մեծ բեկմամբ։

Եւ եղեւ մօտ ի կատարումն հասանել ամին երկրորդի գալստեան նորա՝ ել գնաց ի կողմանս Աղուանից. եւ տիրէր յայնժամ մեծի կողմանն Աղուանից Ապումուսէ ոմն, որում վերծանութեանն յայտնութիւն՝ երիցու որդի ճանաչէր։ Իսկ իբրեւ լուաւ, թէ ահա առեալ Բուխայ զզօրս իւր գալ հասանել ի վերայ նորա՝ հրաման ետ բոլոր աշխարհին իւրոյ ելանել ունել զլեռնակողմն, ուշ եդեալ ուժեղութեամբ եւ քաջութեամբ սրտիւ ընդդիմանալ, մանաւանդ ի Ծանարացն զնա տեսեալ ի պարտութիւն մատնեալ եւ յաղթահարեալ։ «Ոչ, ասէ, վատագոյն մեք քան զԾանարսն եղիցուք, զի եւ ամուրս հզօրագոյնս եւ բարձրագոյնս քան զնոսա ունիմք եւ դիւրափակս՝ առ ի յունել զմուտս կրճիցն. միայն միաբանութեամբ սրտիւ կացցուք ապաւինեալ յօգնականութիւնն Աստուծոյ. եւ թէ մեռանիլ եւս ումեք հասցէ՝ ի պարծանս անձին եւ ազգին իւրոյ համարեալ է, եւ պսակ մարտիրոսական ընկալցի ի Քրիստոսէ. զի ոչ եթէ ըստ հասարակաց սահմանաւոր մահու է, այլ ի վերայ սուրբ եկեղեցւոյ եւ ժողովրդեան Աստուծոյե։ Զայսոսիկ եւ առաւել քան զսոյնս ասելով՝ դնէր առաջի զօրաց իւրոց աստուածասէր իշխանն Աղուանից։

Իսկ Բուխայի առեալ զբազմութիւն զօրացն իւրոց՝ իջանէ ի դաշտն Գագարացւոց, եւ երթեալ մտանէ ի քաղաքն մեծ Պարտաւ։ Եւ սկսաւ գոռալ, եւ խորհէր զթոյնս չարութեանն թափել ի վերայ իշխանին Աղուանից, եւ յղէր առ նա կոչելով ի հնազանդութիւն. այլ նա ոչ տայր տեղի բանից նորա, քանզի քաջագոյնս գիտէր զբարս նորա խաբեբայս։ Եւ ժողովեալ զբնակիչս աշխարհին համօրէն զարս եւ զկանայս եւ զայլս ի յերկրէն Աղուանից բազմութիւն ռամիկ շինականաց, եւ լէգէոնս զօրականաց զսակաւս ի լեառնն ամուր անուանեալն Քթիշ, ըստ այնմ եւ համբարս ռոճկաց։ Եւ Բուխայի իմացեալ ո՛րպիսի պատրաստութեամբ կազմի իշխանն Աղուանից՝ տարակուսէր ի միտս իւր. զի եւ զբազումս պատերազմեալ պէսպէս մարտիւք, եւ ոչ ինչ կարացեալ ստնանել անմարտնչելի ամրոցացն եւ քաջութեան արանցն որ ի նմա՝ ողոքական բանիւք կոչէր ի հաւանութիւն։

Եւ նա դարձուցանէ այսպիսի իմն պատասխանի, եթէ «Օրէն է աշխարհակալաց արքունի խնամակալութեամբ գնալ ընդ աշխարհ իբրեւ առ հնազանդս, եւ զնեղութիւնս տառապելոց բառնալ եւ ի դիւր հանել իբրեւ զխնամարկուս, եւ ոչ աւազակաբար աւերել, եւ սրով եւ գերութեամբ յաւեր դարձուցանել. եւ դու թէ ոստիկան խաղաղութեան էիր եկեալ յարքունուստ՝ զշինութիւն պարգեւաբաշխէիր սոցա, եւ ոչ զաւերս եւ զխռովութիւն։ Եւ արդ յայտնի լիցի, զի որչափ բաւէ զօրութիւն իմ եւ իցեմ կենդանի՝ կացից ընդդէմ զօրութեամբ եւ ուժով տեառն Աստուծոյ, եւ ոչ տեսից զքեզ սիրով խաղաղութեան. այլ տեսից զքեզ զինու եւ աղեղամբ եւ սրով, քաջ արամբք եւ ընտիր երիվարօք. եւ քեզ եթէ հաճոյ թուիցի ապրեցուցանել զքեզ եւ զզօրս քո՝ արի ել աստի եւ գնա ի սահմանաց իմոց։ Ապա թէ փութաս ելանել ի կենաց աստի առ զայրուցս կատաղութեան քո եւ զոսկերս ցրուես յանապատս եւ լինել կերակուր գազանաց երկրի եւ թռչնոց երկնից՝ կամք քո լիցին, եւ ես քաւեալ եմ յարենէ քումմէ, մանաւանդ զի բարեպաշտութիւն մեծ համարիմ սատակել զթշնամիսդ Աստուծոյ, որպէս Մովսէս զԱմաղէկ, եւ Յեսու զՔանանացիսն, եւ Սամուէլ զԱգագ, եւ Դաւիթ զԳողիաթ, եւ համանգամայն իսկ որպէս սատակեցին Իսրայէլացիքն զայլազգիսն, եւ հաճեցաւ ընդ նոսա Աստուած. նոյնպէս արարից ընդ քեզ եւ ընդ զօրս քո։ Արդ վճարեալ է յիմմէ կողմանէ շատխօսութիւն ընդ քեզ. ի ձեռս քո է խաղաղութիւն եւ խռովութիւն։ Եթէ, որպէս ասացի, ի բաց գնաս յինէն՝ խաղաղութիւն է, եւ թէ ոչ՝ պատերազմ եւ կռիւ եւ ճակատամարտ. եւ դու նպատակ՝ եւ աղեղն իմ խոցոտիչ, դու ախոյեան ՝ եւ մանկունք իմ յաղթանակ, դու ոսոխ՝ եւ զօրք իմ դատապարտիչք. քո պատերազմ՝ եւ մեր յաղթութիւն, քո մարմին՝ եւ իմ նիզակ, քո պարանոց՝ եւ իմ սուսեր. քո ստացուածք՝ եւ մեք ժառանգորդք, քո աւար՝ եւ մեք աւարառուք. դու աւազակ՝ եւ մեք կողոպտիչք, դու եղէգն՝ եւ մեք հուր դիւրածախ, դու յարդ՝ եւ մեք հողմք դիւրափուշ, դու ծաղիկ՝ եւ մեք խորշակ թառամեցուցիչք, դու անդ պտղալից՝ եւ մեք կարկուտ ապականարար, դու շինուած առանց հիման՝ եւ ես հեղեղ հիմն ի վեր տապալիչ, դու գէշ՝ զօրքն իմ պատառիչ գազան, որ պատառեն զառագաստ սրտի քո. դու խաղալիկ՝ եւ մեք մանկունք, ի ձեռն առեալ զզօրութիւն քո՝ խաղալով խաղամք ընդ քեզ եւ ամենայն հպարտութիւն ամբարհաւաճութեան քո. դու երէ վայրի՝ եւ մեք որսորդք, դու թռչուն՝ եւ մեք ի բարձանց ի վայր իջուցանեմք եւ վարմ ձգեալ. դու վիշապ ծովական՝ եւ մեք կարթ, ի քիմս քո ի վեր ձգելով զքեզ ի խորոց անդնդոց. եւ դու իբրեւ զեղջերու առանց եղջեր՝ եւ մեք արծուիք ի վերայ քո, կուրացուցիչք աչաց քոց, եւ գէշ զքեզ արկանել ձագաց իմոց եւ աղուեսոց ի ծակս բնակեցելոյ։ Եւ ահա դարձեալ ասեմ, չկայ ինչ քո. եւ զի մի կրիցես զոր ինչ խօսեցայ ընդ պատգամաւորս քո, եւ աւելի քան որոգել ջանար ընդ մեզ՝ զդոյն ընդունիցիս վտանգաւորսե։

Յայնժամ իբրեւ լուաւ բռնաւորն զայս դարձուած պատասխանաց լի հզօրութեամբ եւ ահագին մեծաւ անարգութեամբ՝ յոյժ տարակուսանօք լցաւ յանձն իւր, եւ կայր մեծաւ հիացմամբ ըմբռնեալ. եւ ամենայն խորհուրդք իւր ապականեալ ցրուեցան. եթէ զի՞նչ գործիցէ ոչ գիտէր. ապա մտախորհ եղեն բազում քննութեամբ, եւ յանբաւ եւ յառաւել իմացմանց ընտրեցին՝ գրել եւ ծանուցանել թագաւորին վասն առնն այնորիկ. եւ առաքեցին դեսպանս առ արքայ եւ ինքեանք նստան շուջ զլերամբն, մինչեւ փութով եկեսցէ նոցա հրաման ինչ յարքունուստ։

Իսկ Ապումուսէ վառեալ եւ զինեալ զինքն ամենայն զօրութեամբ իւրով՝ խաղաց էջ ի վերայ նոցա եւ եհար ի հարուածս մեծամեծս, եւ առ աւար բազում եւ դարձաւ ի տեղի իւր ի բանակն իւրեանց։ Ապա այնուհետեւ ոչ կարաց կալ համարձակութեամբ ի բացեայ առնել զբանակն իւր, այլ ետ զկէս զօրուն յոմն գլխաւոր եւ նստոյց զնա ի կողմանէ հիւսիսի կողմն. եւ ինքն բազմութեամբ զօրաց նստաւ յարեւելից կուսէ, եւ շինեցին ապարանս ամուրս եւ պարսպեցին մեծաւ զգուշութեամբ. եւ կանգնեցին պատնէշ եւ կուտեցին քարինս եւ կանգնեցին մեքենայս եւ կացին ի պատրաստութեան։ Եւ յետ փոքր ինչ աւուրց հրաման ետ Բուխայ ելանել ի պատերազմ. եւ կարգեցին ճակատս, եւ բոլորեցին ռազմ, եւ գունդս գունդս յընտրելոց զօրացն ըստ ազգս ազգս, շուրջանակի ի ներքս փակեցին զլեառնն եւ դրօշս եւ նշանս բարձրագոյնս լայնատարածս կանգնեցին. կարգեցին ըստ գունդս գունդս առ շ այր նշանակ մի. եւ զի՞ մի մի թուիցէ յանուանէ զյաճախութիւն զինուցն եւ զսպառազէն կազմութեանցն զձիոցն եւ զհեծելոց նոցա. գիտակ են այդմ արք քաջք. եւ որ միշտ ի պատերազմունս զդեգերումն առնեն՝ գումար արարեալ են, ամենայն զինուոր ի գանձարանս ի տունս գանձուց թագաւորին, զոր բարձեալ ուղտիւք կրէին ընդ ինքեանս։ Ելին ի պատերազմ եւ պատերազմեցան, ըստ որում սաստկացաւ պատերազմն։ Եւ խուռն յարձակմամբ դիմեցին ի վերայ իւրեանց. եւ հարան զօրքն արքունի ի հարուածս մեծամեծս եւ դարձան փախստական ի բանակն իւրեանց եւ մտին յապարանսն զոր շինեալ էին. եւ լեռնային զօրքն Ապումուսէի զհետ մտեալ փախստէիցն՝ իջուցին ի լերնէ անտի եւ դարձան առնել դիակապուտ, եւ չոգան ի բանակետղ իւրեանց մեծաւ յաղթութեամբ, ուրախացեալ անտրտում խնդութեամբ, եւ նստան պահել զպահպանութիւն իւրեանց եւ աշխարհակոյտ ամբոխին բնակաց իւրոյ տէրութեանն։

Եւ զկնի այսորիկ, որ է երկրորդ հարուածք այլազգեացն՝ դարձեալ հրաման ետ ելանել ի պատերազմ, եւ հետամուտ հասեալ առ նոսա. եւ ահա իբրեւ արք ռ ի յընտրելոցն Աղուանից պատահեալ նոցա հարին զնոսա եւ ածին փախստեայ ի բանակն եւ ինքեանք դարձան ողջանդամ, եւ ոչ մի ոք վիրաւորեցաւ. եւ հասեալ առ զօրավարն իւրեանց մեծաւ յաղթութեամբ եւ բազում աւարաւ։

Իսկ զօրավարն Բուխայ կայր ի կոր կործանմանն, ի տարակուսանս ըմբռնեալ փղձկէր ի միտս իւր, ցնորակոծ լինէր, հնարէր ելս իրացն գտանել ի վրանայարկն փակեալ, եւ ոչ առնոյր դուլ եւ դադար։ Եւ հատաւ քուն յաչաց նորա, եւ ոչ ոք մտանէր եւ ելանէր առ նա զաւուրս ժ, զի եմուտ ի սենեակ ամօթալի երեսօք. այլ եւ երկիւղ ոչ սակաւ ունէր զնա, զի բազում գունդք սուսերամերկաց շուրջանակի պահէին զնա։ Իսկ զկնի աւուրցն տասանց ի գլուխ ելանելոյ՝ խնդրեաց սպարապետն մտանել առ նա, եւ կալեալ զձեռանէ նորա՝ սկսաւ խօսել ընդ նմա եւ ասէ, «ընդէ՞ր լքանես զձեռն քո եւ ընդ արութիւն դոցա խառնես վատութիւն եւ առնես զօրացեալ ի վերայ քո ամենայն աշխարհաց, եւ զանուն քաջութեան քո քեզէն կորուսանես, որով ամենայն աշխարհ զարհուրեալ դողաց եւ ոչ ոք եկաց ընդդէմ քո, եւ զբազուկս եւ զձեռս քո հզօր տկարացուցանես. միթէ դո՞ւ միայն առաջին յաղթեցար եւ հարար ի թշնամեաց, կամ քո՞ միայն զօրքդ անկան, կամ քո՞ եւ եթ աւար բաժանեցաւ։ Ո՞չ ածեր զմտաւ, թէ յիսկզբանցն մինչ ցայսօր ժամանակի ամենայն ուրեք ուր եւ գումարէր զօրն եւ լինէր պատերազմ եւ սուր եւ ճակատամարտ՝ երբեմն յաղթեն եւ երբեմն ի պարտութիւն մատնին. ո՞վ ոք յաշխարհակալաց ոչ մատնեցաւ ի սուր. եւ են իշխանք ազգաց, է ուրեք որ զօրանան, եւ է ուրեք որ տկարանանե։ Եւ յերկարեալ սպարապետին խօսել ընդ զօրավարին՝ ի բաց մերկեաց զպատրուակ սրտմտութեան ի սրտէ նորա։ Եւ ելեալ արտաքս ի սենեկէն՝ եւ նստան ուրախ լինել։

Եւ նոյնժամայն եհաս հրաման յարքունուստ՝ մի տաղտկալ եւ վհատել եւ մի ի բաց կալ պատերազմել ընդ նմա, մինչեւ եկեսցէ ակամայ կամօք ի հնազանդութիւն արքայի։

Յայնժամ հրաման ետուն ամենայն զօրացն ելանել ի պատերազմ. եւ ահա աղաղակ եւ փողք եւ քնարք եւ ջնարք, եւ վառեալ զինու եւ սրոյ եւ ամենայն պատրաստութեամբ անհուն զօրացն, մինչ գրեթէ ի հիմանց զլեառնն տապալել, եւ եհան զզօրսն մինչ մերձ ի գլուխ լերինն, եւ ընդ նոսա նշանս բազումս, իբրեւ ռ արանց ընտրելոց քաջ երիվարօք. եւ գրեթէ ոչ ամենեւին ուրեք երեւեցաւ այնպիսի ահաւոր տեսիլ զօրու եւ սպառազէն կազմութեան՝ ամենայն թագաւորաց, որ կացեալ էին ընդ ծագս տիեզերաց. զորոյ սաստիկ եւ ահագին որոտումնն եւ ճայթումնն եւ փայլիւն զինուցն, եւ որ ինչ յայնժամ զարդարեալ եւ զինեալ պատրաստեցան զօրքն Տաճկաց։ Եւ ելանէին գունդք գունդք շտապով եւ ճեպով մի զմիոյ կնի, եւ ամենայն ոք որ տեսանէր՝ ընդ մեծաւ երկիւղիւ ներքադրեալ լինէր։ Եւ նստէր անդ ի բացեայ ի վերայ բլրի միոջ տէր Մուշեղ որդի սպարապետին եւ կայր հիացեալ ահեղ եւ մեծ զարմացմամբ։ Եւ ամբարձ զմիտս իւր ի հանդերձեալ գալուստն Քրիստոսի, եւ որ յայնժամ լինին ահեղ որոտմունք եւ թնդիւնք եւ հրձգութիւնք եւ արհաւիրք մեծամեծք յերկրէ, եւ թէ զիա՛րդ գունդք գունդք հրեշտակաց մի զմիոյ կնի ելեւելս առնեն, եւ զիա՛րդ փայլեալ նշանն տէրունական ահաւոր ճառագայթիւք, եւ որ ինչ այդմ հետեւին ի հանդերձեալ գալստեանն Քրիստոսի ի վերջնումն աւուրն. յայնժամ մերկացեալ եւ ի բաց եդեալ զաշխարհական պատրանաց զբաղումն՝ եւ էանց գնաց ի վեր քան զերեւելիսս, եւ զի էր վարժեալ Աստուածաշունչ գրոց եւ ընդել եւ ծանօթ էր ճարտասանական հրահանգիցն՝ եդ առ յայն ժամու իմացական տեսութիւնն զերգս՝ որոյ սկիզբն է՝ «Անզբաղել ական սրտի նայեցող անձն իմ ի միւսանգամ գալուստնե, ե տուն ի յութերորդ վանգէ։

Եւ եղեւ իբրեւ գումարեցան ի մի վայր ամենայն բազմութիւն զօրացն աւելի քան զմռւաց, եւ կազմեցին ռազմ եւ կարգեցին ճակատ, եւ ետուն ձայն այր առն ախոյեան ելանել. եւ ահա Ապումուսէ, որ ճանաչէր երիցու որդի՝ հանդէպ նոցա ել ի պատերազմ եւ հանդիսացաւ ընդդէմ նոցա. եւ եղեւ իբրեւ զբլուր մի մեծ երկաթի, կամ զվէմ անդամանդեայ. եւ խուռն բոլորեալ գունդն կային մածեալ իբրեւ զմի այր։ Եւ զօրքն Տաճկաց պնդեցան եւ փակեցին շուրջանակի ի ներքս զգունդն Աղուանից եւ դիմեցին յանդուգն ի վերայ նոցա. եւ նոքա կային անշարժ, եւ ոչ ել այր քան զընկեր յառաջ. եւ մինչ նոքա կարծեցին, թէ ի ձեռն նոցա մատնեցան՝ եւ նոքա կային յաղօթս եւ զԱստուած կարդային օգնել նոցա. եւ դիմեցին ի մէջ նոցա ի չորս առաջս, ըստ նմանութեան տեառնանման խաչին, եւ բախեցին զճակատն եւ պատառեցին զռազմն եւ դարձուցին ընդ զառ ի վայրն եւ իջուցին ի լեռնէ անտի, եւ հարին ի հարուածս մեծամեծս. որպէս յարդ ի հողմոյ վարեալ, կամ ծուխ վատնեալ ի մրրկէ՝ այնպէս կորեան գնացին յերեսաց զօրացն Աղուանից։ Եւ դարձան կուտեցին աւար, որոց ոչ գոյր թիւ։ Բայց զի՞ մի մի զիւրաքանչիւր հանդէս պատերազմաց նոցա գրեցից յականէ անուանէ. ասացից կարճառօտ եւ համառօտեցից զբանս. յերկարեցաւ գործ պատերազմաց սոցա իբրեւ մօտ ի լնուլ ամի միոյ. եւ ոչ ի միում ճակատու դարձոյց Ապումուսէ զերեսս իւր յերեսաց Բուխայի. եւ որպէս պատմի՝ եղեւ թիւ պատերազմաց նոցա իը անգամ, եւ հարան զօրքն արքունի յայսքան հանդէսս եւ ի կռիւ։

Յայնժամ իբրեւ գիտացին երկոքին կողմանքն, եթէ ոչ գոյ հնար գտանել զելս իրացն եւ տալ խաղաղութիւն՝ ապա հաճեցան եւ հաւանեցան գրել առ թագաւորն. զի ասաց զօրավարն Աղուանից, եթէ «մի՛ կարծիցէ ոք զիս ապստամբ գոլ ի թագաւորէն եւ վասն այնր հարկանել զզօրսդ Ասորեստանիե. այլ կուտեաց եդ ի վերայ Բուխայի զապստամբութեան վնասն եւ զհարուածս զօրաց, զոր գրեաց իսկ եւ ծանոյց արքայի. «իսկ եթէ եկեսցէ առ իս գիր յարքունուստ, կնքեալ մատանեաւ արքայի, եւ իցէ գրեալ ի նմա հրաման՝ գալ ինձ առ քեզ կամ երթալ յարքունիսն՝ ոչ ելից արտաքոյ հրամանացն նորա։ Բայց եթէ այդ այդպէս ոչ եղիցի, որպէս ասացի՝ աւելի եւս տեսցես քան զոր տեսեր, սուր եւ պատերազմե։

Ապա երկոքին նոքա դեսպանս արձակեցին առ թագաւորն ի հաւատարիմ արանց ըստ Եսայեայ զոր ասէ, «հրեշտակս արձակիցեն որ լայցեն դառնապէսե, եւ գրեցին եւ ծանուցին արքայի՝ զոր ինչ գործեցին եւ ո՛րպէս հարան զօրքն արքունի։ Նստան երկոքին կողմանքն պահել զպահպանութիւն իւրեանց մեծաւ զգուշութեամբ, եւ ետուն անսալ միմեանց՝ ոչ ելանել ի պատերազմ, մինչեւ եկեսցեն հրեշտակքն յարքայէ, զոր առաքեցինն։ Բայց տուաւ յաղթութիւնն այն մեծ ի ձեռն զօրավարին Ապումուսէի, զի լցցի զոր ասաց Տէր ի բերանոյ Ամովսայ մարգարէի՝ «խորտակեցից զնիզակս Դամասկոսիե, որում այժմ Դմիշկն կոչեն, ուր ելին զհետ Բուխայի։

Եւ մինչ նոքա կային մնային հրաման ինչ ընդունել յարքունուստ՝ դարձան հրեշտակքն եւ եկին փութանակի, եւ բերին թուղթ յարքայէ առ Ապումուսէ՝ գալ ի հնազանդութիւն նոցա եւ երթալ առ Բուխայ. եւ էր գրեալ ի նմա թողութիւն վնասուցն եւ հարուածոցն զօրացն եւ բազում աւարացն, եւ երդումն ի հաստատութիւն ասացելոցն, եւ պարգեւս ի պատուական եւ մեծագնի հանդերձից, եւ սաղաւարտ ծաղկեայ եւ սուսեր. միայն զի եկեսցէ ի բան արքունի եւ մի ելցէ արտաքոյ կամաց թագաւորին. եւ գրեալ էր առ Բուխայ, զի մի՛ ինչ չարիս խորհիցի կամ գործիցէ առնն այնմիկ, այլ տացէ տանել զնա առ թագաւորն մեծաւ պատուով եւ զգուշութեամբ։

Իսկ իբրեւ ընթերցաւ զօրավարն Աղուանից զթուղթ թագաւորին՝ փութացաւ էջ ի լեռնէ անտի եւ եկն եկաց առաջի Բուխայի. եւ մինչչեւ հասեալ առ զօրավարն՝ եհան ընդ առաջ նորա գունդս գունդս վառեալ զինու եւ ընտրեալ երիվարօք, եւ ետ տանել ընդ առաջ նորա նժոյգս մեծազարդս եւ երեւելիս, եւ երգեցիկս եւ գովասացս եւ բազում գործիս երաժշտականս առաջի եւ զկնի՝ մինչեւ եմուտ ի բանակ նոցա։ Եւ ոչինչ ամենեւին զչարացաւ ընդ նմա Բուխայ եւ ոչ յիշեաց զգործսն զոր գործեաց, եւ ոչ տրտմեցոյց զերեսս իւր. այլ ընկալաւ զնա սիրով խաղաղութեան եւ մեծաշուք պատուով եւ պարգեւօք ըստ հրամանի թագաւորին։ Իսկ յետ անցանելոյ աւուրց ինչ՝ ետ տանել զնա առ թագաւորն, եւ ընդ նմա գունդս զինուորաց վառելոց եւ ընտիր այրուձիոց։ Եւ երթայր աներկիւղ համարձակութեամբ, քաջալերեալ ի միտս եւ ի խորհուրդս իւր ըստ պնդութեան արութեան իւրոյ քաջ նահատակն Ապումուսէ։