Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Եմուտ այնուհետեւ տարակուսական խորհուրդ ի մէջ զօրագլխացն վասն հարուածոց զօրացն ի գնդէն Հայոց. գրել եւ ծանուցանել բուն զօրավարին ոչ իշխէին, ծածկել եւ թաքուցանել ոչ մարթէին, լռութեամբ եւ պատճառանօք ոչ կարէին հաճել զմիտս զօրավարին, յայտնի եւ յանդիման կացուցանել զթիւ սպանելոցն ոչ առնուին յանձն, թէ ջ այր միայն հզօր ձեռամբ յաղթեցին ժեռ-ացն, զի ստուգեալ քննեցին՝ միոյ առն երկուս յինքեանց հարեալ ընկեցեալ էր, թող զվիրաւորսն եւ զկողոպուտ եւ զձերբակալսն, հարկ եղեւ ակամայ կարգել դնել առաջի զդէմս անցիցն ըստ իւրաքանչիւր պատահմանց։ Եւ առ վտանգի երկիւղի զօրավարին՝ ածին ի մէջ զիրս տեսլեանն, որ երեւեցաւ յերկնից հրեշտակ Աստուծոյ. որով փոքր մի ցածուցին զլեռնացեալ ալիսն, եւ զկոհակսն մրրկալիցս դադարեցուցին եւ զգազանութիւն բռնաւորին յընտանութիւն ածին։ Եւ հրաման տուեալ ընդ ամենայն երկիրն՝ զի այր իւրաքանչիւր դարձցի յերկիր իւր եւ կալցի զիւր ժառանգութիւն, եւ բնակեսցէ խաղաղութեամբ եւ կացցէ ըստ կամաց իւրոց, եւ մի հալածեսցի ոք ի բնակութենէ իւրմէ յօտար երկիր պանդխտութեամբ բնակել։ Զայս հրաման պատուիրանի տային յօժնդակութիւնն պատիր խաբէութեանն իւրեանց, որով որսացանն իսկ եւ վրիպեցուցին։

Ապա այնուհետեւ դարձեալ յղեաց զՀամդոյ զՊարսից ամիրայ, եւ ի զօրաց արքունի զՀէթմ ազգաւ թուրք, եւ ընդ նոսա հեծեալս ժռ-աց, կազմեալ սպառազէն պատրաստեալ բարձրագոյն քան զառաջինն, եւ թուղթ մի գրեալ եւ կնքեալ լի խորամանկութեամբ եւ կեղծաւոր խարդախութեամբ ըստ հնարագիտութեան որդւոցն Իսմայէլի. եւ մուտ եղեալ ի տեղին, ուր բանակն Հայոց նստէր՝ ետուն տանել զթուղթն, լի թիւնիւք սատանայական իմացմանց, իբրեւ զկապարճս լի նետիւք դեղեալ ի գաղտնիս ի գրկաց թռուցանել ի նպատակն։

Իսկ իբրեւ ընթերցաւ զնամակն, գրեալ երդմունս ի ծանականս կանանցն իւրեանց եւ ի մոլար օրէնսդիրն, յանձն առեալ տալ նմա զիշխանութիւնն բնիկ տէրութեանն իւրեանց… իւրեանց Մահումաթ ել գնաց զկնի փառաց իշխանասիրութեանն ցանկութեան յորմէ վրիպեացն։

Եւ եղեւ ի մերձենալն նորա ի բանակն՝ եհան ընդ առաջ նորա գունդք գունդք զօրաց. եւ ի մտանելն առաջի զօրավարին՝ ոչինչ փոյթ արարեալ զվնասուցն եւ զհարուածոց զօրացն, իբրեւ զապստամբէ ինչ ամբաստանել. բայց եւ նշանակս եւ դրօշս փողփողել առաջի, եւ դնել թագ իշխանական ի գլուխ եւ զգեստս արքունականս զանձամբ. եւ սուսեր ընդ մէջ ածեալ, եւ հեծուցեալ ի մեծազարդ ջորւոջ, եւ նժոյգս առաջի եւ զկնի ի զարդ եւ ի զէն սպառազինեալ, եւ ձայնք փողոց եւ դոփիւնք թմբկաց եւ այլ երաժշտական գործոց հնչեցուցանէին շուրջանակի. եւ բազմութիւն զինուորաց վառելոց աստի եւ անտի, եւ վարոցաւորք եւ սակրաւորք այսր անդր քշել զամբոխն գռոթեալ. եւ քարոզն աղաղակէր, թէ «առաւ իշխանութիւնն Վասպուրականի աշխարհին ի ձեռս Գուրգէնի, փոխանակ եղբօր իւրոյ Աշոտոյ տիրել ընդ նոսաե։

Եւ եղեւ զկնի երից աւուրց անցանելոյ ետուն թուղթ մի տանել առ Գուրգէն, գրեալ Բուխայի լի դառնութեամբ, կնքեալ մատանեաւ արքայի, իբրեւ այն թէ ի դիմաց արքային եւ յարքունուստ եկեալ. եւ էր պատճէն թղթոյն զոր կեղծաւորեալ ետուն ցնա՝ այս ինչ.

«Բուխայ գլուխ զօրավարաց ընդհանուր թագաւորութեան Տաճկաց, Ջափր իշխեցող ծովու եւ ցամաքի, հաւասար եւ օրէնսդրին մերոյ Մահումաթի, եւ հաւատարիմ միջնորդ Աստուծոյ եւ մարդկան, եւ թագաւոր ընդհանուր ազգաց հարաւային աթոռակալութեան, յորոց ձեռս հաստատեալ կայ մահ եւ կեանք։ Յղեցի զքեզ ելանել ի վերայ երկրիդ Հայոց ամենայն կենդանեաց, եւ ետուն ի ձեռս քո զզօրս իմ հանդերձ զօրագլխովք մեծամեծօք իմովք, յամենայն ազգաց որ ընդ ձեռամբ իմով նուաճեալ են թագաւորազունք՝ զի զԱշոտ եւ զեղբարսն իւր փութով առ մեզ հասուսցես։ Դու աւադիկ ելեր մտար յերկիր Հայոց, ելեր ի կողմն թշնամեաց իմոց եւ ապստամբացդ զքեզ միաբանեցեր, զի յապաղեցեր հրամանաց իմոց։ Արդ ի հասանել նամակիդ՝ փութով զԳուրգէն եւ զազգատոհմդ իւր հանդերձ ազատօքդ Վասպուրականի կապեալս առ մեզ հասուսցես։ Ապա թէ ոչ՝ տեսից վասն քոե։

Եւ իբրեւ ետուն զթուղթն կարծեցեալ իբրեւ յերեսաց արքայի՝ «ընթերցիր զայդ, ասէ, մի՛ ինչ ընդ մեղադրութեամբ արկաներ զիս, եւ կարծել նենգութեամբ գնալ առ քեզ եւ դրժել ինչ քեզ եւ ստել երդմանց մերոց. տես քեզէն եւ ծանի՛ր, զի ոչ գոյ վնաս իմ յիրիդ յայդմիկ կամ կարողութիւն արձակել զքեզե։

Յայնժամ ետուն զոտս նորա ի կապանս երկաթիս, եւ ընդ նմա զտէր Գրիգոր Արծրունի, որ եւ վկայեաց առաջի թագաւորին զբարիոք դաւանութիւն ի Քրիստոս. եւ եդեալ ի վերայ ուղտուց խաղացուցին ի Սամառայ, տարան ետուն ի բանտ արքունի, ուր կայր Աշոտ իշխան եւ այլ նախարարք ի տանէն Արծրունեաց։

Նոյնժամայն իբրեւ ետես տիկինն, եթէ վարեցան որդիք նորա ի գերութիւն՝ գնաց եւ ինքն զհետ նոցա, զհերս խզեալ եւ զօձիս պատառեալ, կոծելով եւ աշխարելով, որպէս ասաց Ամովս մարգարէ, «գերծիր եւ կտրեա ի վերայ փափուկ որդւոց քոց, լայնեա զխզումն քո իբրեւ զարծուոյ, զի գերեցան ի քէնե։

Յայնժամ սկսան ամենայն նախարարքն Հայոց ցրուել մեկնել ի միմեանց. եւ գնացին կալան զամրական տեղիս ով ոք եւ փութացաւ մտանել յամուրս ի բերդսն որ ի Վասպուրականի. եւ զօրքն ցրուեցան քայքայեցան ընդ ամենայն երեսս երկրին։ Եւ այս եղեւ, զի լցցի որ ասէ, «զարթի՛ր սուր ի վերայ հովուի եւ ի վերայ առն ընկերի նորա. հարից զհովիւն եւ ցրուեսցին ոչխարքնե. եւ դարձեալ վերագոյնն ասէ, զոր ասաց Տէր ի բերանոյ մարգարէին։

Յայնժամ իբրեւ գիտաց զօրավարն, եթէ յաջողեցաւ նմա ամենայն ինչ ըստ կամաց իւրոց եւ ըստ հրամանի ամբարիշտ թագաւորին, ի գլուխ ելին խորհուրդ չարութեան նոցա, զոր ինչ խորհեցան ի վերայ աշխարհիս Վասպուրական իշխանութեանս, եւ եբարձ զամենայն արս զօրութեանց, եւ ոչ ոք էր այնուհետեւ որ կարէր կալ ի կայի իւրում ունել զդէմ նորա՝ սկսան այնուհետեւ աներկիւղ համարձակութեամբ սփռել տարածանել ի վերայ երեսաց երկրիս ամենայն ազգքն Տաճկաց, որ ելեալ էին զհետ նորա ընտանեօք իւրեանց, եւ ձեռնամուխ եղեն բաժանել զերկիրն յինքեանս. եւ արկանէին վիճակս եւ լարս ձգէին ի վերայ սահմանաց եւ բնակէին յամուրս աշխարհիս աներկիւղս. զի յորմէ սակաւ մի կասկածս ունէր՝ անտի եւս աներկիւղ հաստատեցան։ Եւ էր նեղութիւն մեծ ընդ ամենայն երկիրս, որպիսի ոչ եղեւ ի սկզբանէ աշխարհի, եւ մի այլ լիցի. եւ յաւեր դարձան գեօղք եւ ագարակք եւ աւանք, ի բաց մերկացեալ զզարդ եւ զբարեձեւութիւն, եւ ընդ ազգականութեամբ փակեալ զանազան բոյսք եւ տունկք, որ ի վերայ երեսաց երկրի. որպէս մարգարէն Յովէլ ողբայ ի վերայ եկեալ հասեալ թշուառութեանն, ասէ, «իբրեւ զդրախտ փափկութեան երկիրն առաջի, եւ զկնի նորա դաշտ ապականութեան, եւ իբրեւ հուր ընդ եղէգն ընթացեալ՝ այնպէս հասեալ ի վերայ մեր իբրեւ զմարախ, իբրեւ զջորեակ եւ իբրեւ զթրթուր խառնիճա՛ւն հանդերձ, հասեալ ի վերայ ծառոց մրգաբերաց, կամ դիւրածախելի բոյսս խոտոյ, այնպէս վատնեցին ծախեցին զզօրութիւն մարդկային ազգի ստացուածովք իւրեանց. որպէս կայ եւ այս ի գիրս տեսութեանն Յովելեայ մարգարէի։

Եւ հրաման ետ այնուհետեւ, զի զբազմութիւն գերելոցն վաճառակուր արասցեն յազգս ազգս ում եւ հաճոյ թուիցի. եւ ինքն ել գնաց երթալ մտանել ի քաղաքն Դուին, ձմերոց ինքեան պատրաստեալ զնա, մինչ ի ժամ գարնանայինս, ունելով ընդ իւր կապեալս բազումս. եւ աւերեալ էր զերկիրս մեր ի մտանել եւ յելանելն իւրում։