Սիրոյ գիրքը

Հեղինակ
ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ (1885-1915)  

Բաժին
Նահատակ հեղինակներ  Արեւմտահայ եւ սփիւռքի գրականութիւն  

Թեմա
Գեղարուեստական գրականութիւն  
Դիտել
ՎԵՐՋԱԼՈՅՍ
       Վերջալոյս է. կը քալեմ. հովը վայրագ կը փչէ.
Խռովեր է լըճակին կապուտակ սի՛րտը աղուոր
Հովին շունչին մէջ ընդհատ՝ զանգակատան երգը չէ՞
Որ սարերուն կը պատմէ հին մեներգ մը սգաւո՜ր։
       Հեռուն ծառեր կան տեղ֊տեղ՝ ափունքն ի վար լճակին.
Տերեւաթա՛փ, հողմակո՜ծ, անոնք կանգներ են հըլու.
Ու ճիւղերնին դէպի ջուր դողդղալով կը հակին ,
Կարծես հազա՜ր գաղտնիքներ ունին լըճին պատմելու։
       Ամպի թեթեւ ծուէններ՝ հովէն տարուած անդադրում՝
Ցածէն կ’անցնին հուպ տալով սարին , ծառին , լճակին.
Անոնք կ’անցնին հալածուող անուրջներու պէս տրտում ,
Չը հասկցուա՜ծ բաներու աղուորութեամբն անմեկին։
       Վերջալոյս է. կը քալեմ. հովը վայրագ կը փըչէ .
Միապաղաղ ամպերու սառնութեան մէջ մարմարի ,
Հորիզոնին վրայ լուռ, արեգակին ցոլքը չէ՞
Որ այսօր ալ՝ ինչպէս միշտ՝ դողդղալով կը մարի։
       Բայց ի՜նչ տրտում վերջալոյս։ Երկնքին վրայ աշունի
Ո՛չ արեւի բիւրազնեայ շառաւիղներ թըրթըռուն ,
Ո՛չ երանգներ բոցավառ, ո՛չ երակներ ծիրանի ,
Ո՛չ իսկ երիզ մ’ոսկիէ եզերքն ի վար ամպերուն։
       Անշրջագի՜ծ, անորո՜շ, սառած ծովու մը նման՝
Հորիզոնը համօրէն գորշ անհուն մ’է կապարի,
Ուր աշնային օրերու տժգոյն արեւն անսահման
Զգալաբար կը հալի՜, կը տարտամնա՜յ, կը մարի՜։
       Ուր իրիկունն է արդէն. հով ու ալիք կը հեւան.
Երազներու գոյնին պէս՝ մութն իր քողը կը թափէ.
Հեռո՜ւէ հեռու, մենամոլ տրտմութեան մէջ իրիկուան ,
Ուշ մնացած թռչուն մ’է որ դէպի սար կը շտապէ։
       [1907]