ՑՆԾՈՒՆ
ՄԱՀ
—Քերթողն
ըսաւ.
—
«Անո՜ւշ
վըտակ ,
Շիւղերու
տակ,
ճիւղերու
տակ
Ո՞ւր
կը
վազես
աննըպատակ…։
«Վարդեր
կու
լան
ջուրիդ
վերեւ ,
Սէզեր
կու
տան
քեզ
բիւր
բարեւ ,
Քե՜զ
կը
կանչեն
ծաղիկ ,
տերեւ…։
«Լուսնակի
ցոլքը
ծոցդ
առած ,
Դաշտերու
մէջ
լայնատարած
Ո՞ւր
կը
վազես
դուն
շուարած…։
«Կեանքդ
արդէն
կարճ
է,
ա՛յ
վըտակ ,
Մի՛,
մի՛
վազեր,
ծովն
անյատակ
Պիտի
թաղէ
քեզ
ալեաց
տակ…»։
Վտակն
հծծեց.
—
«Թող
անդադրում
Վազեն
ջուրերս.
մի՛,
մի՛
տրտում
Արցունք
կաթեր
անոնց
սրտում։
«Թո՛ղ,
որ
երգեմ
լուսն
ու
մութին.
Ի՜նչ
փոյթ
թէ
մահն
է
քայլ
մ’անդին ,
Ես
սիրահար
եմ
մարմանդին…»։
Ու
մինչ
քերթողը
կ’երազէր՝
Լալո՜վ,
վըտակը
եռուզեռ
Երգով
իր
մահը
կը
վազէր…։
[1907]