ԳԱՑՈՂ 
  
   ՄԱՐԴԸ 
 
       
  
   Չեմ 
  
   գիտեր 
  
   ո՜վ, 
  
   չեմ 
  
   գիտեր 
  
   ո՜ւր 
 
  
  
   Կ’երթայ… 
  
   Հի՜ն, 
  
   հին 
  
   ասպետ 
  
   մը 
  
   լուռ , 
 
  
  
   Կ’ըսեն 
  
   ձիուն 
  
   վրայ 
  
   տխուր 
 
  
  
   Կ’երթայ 
  
   շուտ֊շուտ, 
  
   չեմ 
  
   գիտեր 
  
   ո՞ւր…։ 
 
       
  
   Կը 
  
   տեսնեմ 
  
   մեծ 
  
   շուքն 
  
   իր 
  
   նիհար 
 
  
  
   Վերջալոյսին, 
  
   ամպերէն 
  
   վար , 
 
  
  
   Սեւ 
  
   նժոյգին 
  
   վրայ 
  
   հոգեվար 
 
  
  
   Սարին 
  
   կ’երթայ, 
  
   չեմ 
  
   գիտեր 
  
   ո՞ւր… 
 
       
  
   Կ’երթայ, 
  
   շուտ֊շուտ 
  
   ու 
  
   չի 
  
   տեսներ 
 
  
  
   Որ 
  
   ետեւէն 
  
   բիւր 
  
   կմախքներ 
 
  
  
   Ա՜լ 
  
   վազելէն 
  
   շատ 
  
   են 
  
   յոգներ , 
 
  
  
   Ան 
  
   կ’երթայ 
  
   շուտ, 
  
   չեմ 
  
   գիտեր 
  
   ո՞ւր… 
 
       
  
   Կ’ըսեն՝ 
  
   դղեակ 
  
   մ’ունի 
  
   աղուոր , 
 
  
  
   Կամ 
  
   ուխտ 
  
   մը 
  
   սուրբ, 
  
   սէր 
  
   մ’հեռաւոր , 
 
  
  
   Ու 
  
   հող 
  
   կ’երթայ… 
  
   Եւ 
  
   գիտեմ 
  
   որ 
 
  
  
   Տապան 
  
   մ’ունի, 
  
   չեմ 
  
   գիտեր 
  
   ո՞ւր… 
 
       
  
   1911