ԳԱՑՈՂ
ՄԱՐԴԸ
Չեմ
գիտեր
ո՜վ,
չեմ
գիտեր
ո՜ւր
Կ’երթայ…
Հի՜ն,
հին
ասպետ
մը
լուռ ,
Կ’ըսեն
ձիուն
վրայ
տխուր
Կ’երթայ
շուտ֊շուտ,
չեմ
գիտեր
ո՞ւր…։
Կը
տեսնեմ
մեծ
շուքն
իր
նիհար
Վերջալոյսին,
ամպերէն
վար ,
Սեւ
նժոյգին
վրայ
հոգեվար
Սարին
կ’երթայ,
չեմ
գիտեր
ո՞ւր…
Կ’երթայ,
շուտ֊շուտ
ու
չի
տեսներ
Որ
ետեւէն
բիւր
կմախքներ
Ա՜լ
վազելէն
շատ
են
յոգներ ,
Ան
կ’երթայ
շուտ,
չեմ
գիտեր
ո՞ւր…
Կ’ըսեն՝
դղեակ
մ’ունի
աղուոր ,
Կամ
ուխտ
մը
սուրբ,
սէր
մ’հեռաւոր ,
Ու
հող
կ’երթայ…
Եւ
գիտեմ
որ
Տապան
մ’ունի,
չեմ
գիտեր
ո՞ւր…
1911