ՀԻՆ
ԵՂԱՆԱԿ
Տիկ.
Ա.
Թէոդիկին
Այս
գիշեր
երգ
մը
հոգեցունց
Հովին
մէջէն՝
հեռուէն
հեռու՝
Ձիւնոտ
տրտում
ճամբաներու
Խոր
անրջանքը
արթնցուց։
Ես
մենաւոր
ու
տրտմունակ ,
Քեզ
կ’ունկնդրեմ
պատուհանէս
Որ
աղօթքի
մ’ոլորքին
պէս
Կ’արձագանգես,
հի՜ն
եղանակ։
Արուեստ
չունիս,
իմաստ
չունիս ,
Կը
կրկնուիս
դուն
անդադրում ,
Ու
ձիւնին
հետ
դանդա՜ղ,
տրտո՜ւմ ,
Դուն
տարուբեր
կը
տատանիս։
Շնչատ
մարմինդ
կը
դողդոջէ…
Վանկերուն
մէջ
տժգոյն,
վտիտ ,
Ու
յանկերգիդ
մէջ
միամիտ
Ապրելուն
խուլ
մահերգը
չէ՞…։
Կը
կրկնէ
հովն
աննպատակ
Աղաղակներդ
ծառին,
սարին ,
Ի՞նչ
կը
պատմես
դուն
գիշերին
Որ
կու
լայ
մայթը
հեւքիդ
տակ։
Այս
իրիկուն,
ձի՜ւն
իրիկուն ,
Հին
եղանակ
մը
հոգեցունց ,
Ծոյլ
երազանքը
արթնցուց
Մութ
ամայի
ճամբաներուն։
Երգը
մեռա՜ւ
հեռու
անհետ.
Բայց
ա՛յդ
չափով,
այդ
յանկերգով ,
Պատուհանիս
գիշերին
քով ,
Հոգիս
կու
լայ
դեռ
երգին
հետ…։
[1908]