ԼՈՒՍՆԱԿ
ԼՈՅՍՈՎ
Սա
ծառին
տակ
բազկատարած
Մարմար
լի՛ճ
կայ
լայնատարած ,
Լուսնակ
լոյսով
լեզու
առած
Քարեր
հեքիաթ
մը
կը
խօսին…։
Ասպետ
մ’ամէն
վերջալոյսին
Ջուրին
հոգւոյ
հետ
միասին
Հոն
կը
ձօնէր
սիրած
կոյսին,
Քարերն
արիւն
կիրք
կը
հոսին…։
Քարացեր
էր
Սիրոյ
Արքան ,
Ինչո՞ւ
կու
լաս,
լուռ
սիրական ,
Ես
գիտեմ
սէր
մ’ահաւոր
քան
Ա՛յն
որ
քարերը
կը
խօսին…։
Սէրն
անոնց
որ
տարիներով
Կ’ապրին
անխօս՝
դողդոջ
յոյսո՜վ ,
Յուսալով
որ
լուսնակ
լոյսով
Իրենց
քարերն
օր
մը
խօսին։
1911
