ԱՀԱ
Կ’ԵՐԳԵՍ
ԴԱՍԻԱՆԱ՜…
Ահա
կ’երգես,
Դասիանա՜ ,
պաշտելի՜,
Ու
դաշնակիդ
ստեղնաշարն
սպիտակ
Նուրբ
մատներուդ
կախարդական
խաղին
տակ՝
Հիացումի
մրմունջներով
կը
հալի,
Դասիանա՜ ,
պաշտելի՜։
Ահա
կ’երգես։
Ձայնդ
կեանքո՛տ
կը
խաղայ ,
Կոհակ֊կոհակ
շրթունքներուդ
կարմիրէն
Յորդող
վանկերդ
տժգոյն
հոգիս
կ’օրօրեն ,
Ու
ես
կ’իյնամ
երազներուս
գիրկն
ահա՛
Ձայնդ
կեանքո՜տ
կը
խաղայ։
Դասիանա՜,
ահա՛
ստուերն
իրիկուան,
Երազներու
տարտամ
գոյնին
պէս
աղուոր ,
Մութ
սենեկիդ
առարկաները
բոլոր,
Կ’իտէանա՜ն,
կը
գինովնա՜ն,
կը
հեւա՜ն ,
Ահա՛
ստուերն
իրիկուան։
Դաշնակիդ
վրայ
ծաղիկներդ
կ’երազե՜ն ,
Կը
տժգունի՜ն
ծաղիկները՛դ
դէմքիդ
քով ,
Ու
սարսուռով
ու
համբոյրով
ու
խունկով
Օծուն
շո՛ւնչը
քեզի՜
կու
գայ
պարտէզէն ,
Ծաղիկնե՛րըդ
կ’երազեն։
Ու
դուն
կ’երգես,
Դասիանա՜,
պաշտելի՜ ,
Ո՜վ
քրմուհիդ,
ու
դուն
կ’երգես
մեղմօրէն ,
Ու
Ձայնիդ
մէջ
ըղձանոյշներ
կը
պարեն ,
Նուիրումո՜վ,
պաշտամունքո՜վ,
սիրո՜վ
լի ,
Դասիանա՜ ,
Պաշտելի՜։
Դասիանա՜…
Ու
վանկե՛րըդ
հըրատապ ,
Ու
հըրաւէ՛րը
շրթներուդ
կախարդող ,
Ու
երգիդ
հետ
ալիք֊ալիք
վէտվէտող
Կեանքոտ
կուրծքիդ
մեծ
քերթուա՜ծը
հոյակապ…
Ու
վանկե՛րդ
հըրատապ։
Դասիանա՜…
Ու
քու
աչքե՛րըդ
գինով.
Ու
ցնծումի
արցունքնե՛րըդ
բիւրեղէ.
Ու
սարսուռը,
որ
մարմի՛նըդ
կ’ողողէ
Զգայնութեան
անաշխարհիկ
յոյզերով…
Ու
քու
աչքե՛րըդ
գինով։
Դասիանա՜,
Դասիանա՜,
պաշտելի՜ ,
Ա՜լ
դադրեցուր
խա՛ղը
ձայնիդ
դիւթական ,
Այս
վայրկեա՛նն
է
խորհրդանոյշ
լռութեան ,
Ուր
համբոյրի՜
մը
մէջ
հոգին
կը
հալի…
Դասիանա՜ ,
պաշտելի՜։
[1907]