ԷՏԸԼՎԷՅՍ
Պատիս
վըրայ
անխօսուկ,
մունջ ,
Գամ
մը
մէջքիդ՝
կը
մտածես ,
Կը
տժգունիս,
կու
լաս
կարծես ,
Էտըլվէյսի
ո՜վ
վըտիտ
փունջ։
Թառամե՜ր
են
թերթերդ
բոլոր ,
Հիւծեր
է
ցօ՛ղըդ
տրտմօրէն ,
Ո՞ր
դժբախտ
հո՛վը
սարերէն
Քեզ
հոս
նետեց
քայլամոլոր։
Ծաղիկներուդ
գոգը
վայրի
Ու
թերթերուդ
մէջ
գալարուն ,
Անհա՜ս,
հըպա՜րտ
բարձունքներուն
Հիւանդ
կարօ՜տն
է
որ
կ’այրի։
Ու
կ’երազե՜ս
դուն
անշշունջ ,
Գամ
մը
մէջքիդ,
ու
կ’ոլորի ,
Գունատ
թաւի՛շըդ
մոխիրի ,
Էտըլվէյսի
ո՜վ
նիհար
փունջ։
[1908]