Սիրոյ գիրքը

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
ԳԻՇԵՐԻՆ ՄԷՋ
       Հայկ եղբօրս յիշատակին
       Կը լայննայ երկինքը անծա՜յր ու ջի՜նջ,
Գիւղին վրայ քիչ֊քիչ մութը կը կոխէ,
Ամէն բան իրեն գոյնը կը փոխէ,
Հանդա՜րտ ամէն կողմ, մո՜ւթ է ամէն ինչ։
       Վարդն իր աչքերը կը գոցէ մութին.
Ծառերն են կեցեր լո՜ւռ , բազկատարա՜ծ.
Նոճին իր գլուխն է վեր կարկառած.
Լոյսեր կ’արիւնին ծառերէն անդին։
       Ահա կը քնանայ բնութիւնն համակ.
Կեանքը դադրեցաւ. թռչուն մը մինակ ,
Միս մինակ ինչո՞ւ կ’երգէ տրտմունակ։
       Գիշերային այս լռութեան մէջ խորին ,
Իր սիրտբուխ երգերն սրտէն կը թռին ,
Ու մինակ֊մինա՜կ ես կու լամ լռին…։
       1914