ԳԻՇԵՐՆ
ԻՋԱՒ
Գիշերն
իջաւ
անամպ,
անհուն,
Բիւր
բիւրեղէ
ի՜նչ
նուրբ
անուն
Տալ
անուրջի
այս
սուրբ
պահուն։
—Ա՜խ,
ապրելո՜ւ
երջանկութիւն…։
Կ’անէանայ
նաւն
հեռակայ.
Լիճն
երազ
մ’է,
կայ
ու
չըկայ.
Ջուրի
շշունջն
է
լոկ
վըկայ ,
—Շշնջելո՜ւ
երջանկութիւն…։
Վերն
հազար
աստղ,
վարն
հազար
լոյս ,
Կիսաստուերին
մէջ
հոգեյոյզ
Կը
խօսակցին
քար,
վըտակ ,
բոյս.
—Ա՜խ,
իրերո՜ւ
երջանկութիւն…։
Ու
կը
ձայնէ
մատուռն
յստակ։
—Սա
ծերունի
ծառերուն
տակ ,
Այս
քաղցրութեան
մէջ
բովանդակ
Քարանալո՜ւ
երջանկութիւն…։
1914