ԳԻՇԵՐՆ 
  
   ԻՋԱՒ 
 
        
  
   Գիշերն 
  
   իջաւ 
  
   անամպ, 
  
   անհուն, 
 
  
  
   Բիւր 
  
   բիւրեղէ 
  
   ի՜նչ 
  
   նուրբ 
  
   անուն 
 
  
  
   Տալ 
  
   անուրջի 
  
   այս 
  
   սուրբ 
  
   պահուն։ 
 
  
  
   —Ա՜խ, 
  
   ապրելո՜ւ 
  
   երջանկութիւն…։ 
 
       
  
   Կ’անէանայ 
  
   նաւն 
  
   հեռակայ. 
 
  
  
   Լիճն 
  
   երազ 
  
   մ’է, 
  
   կայ 
  
   ու 
  
   չըկայ. 
 
  
  
   Ջուրի 
  
   շշունջն 
  
   է 
  
   լոկ 
  
   վըկայ , 
 
  
  
   —Շշնջելո՜ւ 
  
   երջանկութիւն…։ 
 
       
  
   Վերն 
  
   հազար 
  
   աստղ, 
  
   վարն 
  
   հազար 
  
   լոյս , 
 
  
  
   Կիսաստուերին 
  
   մէջ 
  
   հոգեյոյզ 
 
  
  
   Կը 
  
   խօսակցին 
  
   քար, 
  
   վըտակ , 
  
   բոյս. 
 
  
  
   —Ա՜խ, 
  
   իրերո՜ւ 
  
   երջանկութիւն…։ 
 
       
  
   Ու 
  
   կը 
  
   ձայնէ 
  
   մատուռն 
  
   յստակ։ 
 
  
  
   —Սա 
  
   ծերունի 
  
   ծառերուն 
  
   տակ , 
 
  
  
   Այս 
  
   քաղցրութեան 
  
   մէջ 
  
   բովանդակ 
 
  
  
   Քարանալո՜ւ 
  
   երջանկութիւն…։ 
 
       
  
   1914