ՅԱՒԻՏԵՆԱԿԱՆ
ՀԵՔԻԱԹԸ
Ահաւասիկ
որ
կ’ըղձամ
քեզ
անդադրո՜ւմ ,
Չա՛ր,
վիրաւոր
ու
անիծուա՛ծ
ու
տրտո՛ւմ ,
Ահաւասիկ
որ
կը
սիրե՜մ
ես
քեզի…։
Ո՜վ
քու
ստուերըդ
պտտցուց
իմ
հոգւոյս
Անարձագանգ
դամբաններուն
մէջ
անյո՜յս ,
Ու
երդմնեցուց
որ
դեռ
սիրեմ
ես
քեզի…։
Թող
այս
գիշեր
հոգիիս
մէջ
երգ
մը
լա՛յ ,
Ի՜նչ
փոյթ
թէ
չար,
թող
այդ
երգը
քո՛ւկդ
ըլլայ ,
Որովհետեւ,
քոյր,
կը
սիրեմ
ես
քեզի…։
Ապրի՞լ,
ահեղ
ճակատագրին
մի՛շտ
հլո՜ւ ,
Մեռնի՞լ,
առանց
վայրկեան
մը
քո՛ւկդ
ըլլալու.
Ըսէ՛
ինձ
քո՜յր,
ա՛խ
կը
սիրեմ
ես
քեզի…։
Ահա՛
հոգիս
շիրիմօրէն
փա՛կ
ու
չա՛ր.
Ահա՛
հոգիս
զոր
դուն
սիրել
չը
զիջար.
Ահա՛
հոգիս
որ
կը
սիրէ
դեռ
քեզի…։
Ոտներուդ
տակ
կոխռտուելէ
յետոյ
ա՜լ
Ինչո՞ւ
քայլերըդ
համբուրե՜լ,
գուրգուրա՜լ ,
Ինչո՜ւ
մահուան
սեւ
բաժակէդ
սէ՜ր
մուրա՜լ…
Ներէի՜ր
ինձ,
քո՜յր,
կը
սիրեմ
ես
քեզի…։
[1911]