Սիրոյ գիրքը

Հեղինակ
ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ (1885-1915)  

Բաժին
Նահատակ հեղինակներ  Արեւմտահայ եւ սփիւռքի գրականութիւն  

Թեմա
Գեղարուեստական գրականութիւն  
Դիտել
ԱՂՋԿԱՆ ՀՈԳԻՆԵՐ — ՆԱՄԱԿԸ
       Կէսգիշեր է. ես կը գրեմ քեզ նորէն։
Չեմ գիտեր ի՜նչ միսթիք խորհուրդ մ’է անտես
Որ գիշերին մէջ սիրոյս մութ դաշտերէն ,
Ձեռքը ձեռքիս՝ կը տանի զիս տըղու պէս ,
Հեռո՜ւէ, հեռու, կածաններէ անհամար ,
Դէպի հո՛ն ուր անուրջիս մէջ կանացի՝
Քու ստուերիդ բնակութեա՛նը համար
Առասպելին դղեակները կանգնեցի…։
       Կէսգիշեր է. ո՛չ մէկ շշուկ, ո՛չ մէկ կեանք։
Ես կը գրեմ. լռութեան մէջ մեռելի
Գրիչս է որ սրտիս կու տայ արձագանգ.
Ո՜հ, մտերիմ, մենամոլ ձայն սիրելի…։
«Խեղճ սիրուհի»… կը հծծէ ան անդադրում ,
Ու պատիս չոր Էտըլվայսներն ալ կարծես
«Խեղճ սիրուհի… » կը յանկերգեն ինձ տրտում ,
Անո՛նք զոր քեզ հետ քաղեցինք, մոռցա՞ծ ես։
       Մոռցա՞ր նաեւ մեր Մեծ Գիշերը վըսեմ ,
—Բայց ինչո՞ւ սիրտս այսքան ուժով կը տրոփէ —
Վարը Ռօնն էր, իր երգը դե՜ռ կը լսեմ ,
Ալպեաններուն վերը կո՛ղն էր սատափէ…։
Պատշգամէն կ’երկարէր ձեռք մը նիհար
Որուն վրայ՝ անհունօրէն՝ երկնային
Երկու շրթունք կը վառէին տենդահար…
Ձեռքը իմս էր, շրթունքները քո՜ւկդ էին։
Ու կը տեսնես որ գըրիչըս կը սարսռայ.
Ես հիւանդն եմ հին յուշքերուս, կը ներես ,
Այս խոնաւ բի՛ծը նամակիս թուղթին վրայ ,
Արցո՜ւնք մ’է որ ինկաւ հիմա աչքերէս…։
Բախտը մերժեց ինչ որ սիրտերն ուզեցին.
Դուն քու ճամբէդ քալէ մինակ ու հըլու.
Քենէ հեռու, քենէ անգէտ առանձին ,
Ես մի՛շտ հոս եմ, քե՛զ տենչալու, քե՛զ լալու…։
       Պիտի սիրեմ քեզի այսպէս միշտ հեռուէն.
Աւա՜ղ հեռուէն, դե՜ռ վայրկեան մ’ալ, մինչեւ որ
Հոգիս երթայ երազներուս դաշտերէն ,
Առասպելին դղեակները հեռաւոր։
Ու կը փակուին արդէն աչքերս արցունքով.
Նախազգացում մը կ’ըսէ ինձ լիայոյս.
«Պիտի գտնես զայն այս գիշեր ակին քով».
Ու այն ատեն… Ա՜հ այն ատեն… Մինչեւ լո՜յս…
       Գիշեր բարի, դո՛ւն, ճառագայթն արեւուս։
       [1908]