ԱՆԿԱՐԵԼԻ 
  
   ՍԷՐ 
 
       
  
   Ես 
  
   այգերով 
  
   ու 
  
   ցայգերով 
 
  
  
   Յաճախ 
  
   մենակ 
  
   կ’անրջեմ , 
 
  
  
   Անհնարին , 
  
   երկնագորով 
 
  
  
   Սէր 
  
   մը 
  
   որուն 
  
   տէրը 
  
   չեմ…։ 
 
       
  
   Այրող 
  
   աչքերս 
  
   քուն 
  
   չունին , 
 
  
  
   Կը 
  
   տեսնեմ 
  
   մերթ 
  
   մէգի 
  
   պէս 
 
  
  
   Զոյգ 
  
   մը 
  
   աչեր 
  
   որ 
  
   գոյն 
  
   չունին , 
 
  
  
   Բայց 
  
   կը 
  
   սպանեն 
  
   տէգի 
  
   պէս…։ 
 
       
  
   Դղեակի 
  
   մէջ 
  
   իշխանուհի 
 
  
  
   Աստուածներու 
  
   արիւնէն. 
 
  
  
   Անկարելի՜, 
  
   խե՜նթ , 
  
   ամեհի՜ 
 
  
  
   Համբոյրներ, 
  
   որ 
  
   արիւնեն…։ 
 
       
  
   Կ’ուզեմ 
  
   մեռնիլ 
  
   դիւցազնային 
 
  
  
   Սիրոյ 
  
   մ’համար 
  
   աղջըկայ , 
 
  
  
   Յետոյ 
  
   աչերս 
  
   վար 
  
   կը 
  
   նային՝ 
 
  
  
   Ո՞ւր 
  
   է 
  
   այն 
  
   Սէրն , 
  
   ա՜խ , 
  
   չըկա՛յ…։ 
 
       
  
   1911