Յուշարձան Ապրիլ տասնըմէկի

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

139. ՊՕՂՈՍ ՊՕՂՈՍԵԱՆ.

Ակնցի ոսկերիչ, յառաջացած տարիքով։

1915 Ապրիլ 7/20ին, երբ Տարեցոյցիս տպագրիչ Մ. Յովակիմեանի հետ Պօլսոյ Պատերազմ. Ատեանի առջեւ վերջին դատավարութեանս՝ տարուան մը բանտարկութեան դատապարտուեցայ, նոյն գիշեր ի դիպահոջ մնացի վարի Մեծ Գօղուշը, տխուր առիթն ունենալով մէկիկ մէկիկ ճանչնալու վերոյիշեալ անձերը՝ որոնք անգիտակ էին դեռ սեւ վճիռին: Կեդր. Բանտ փոխադրուելէս ամիս մը վերջն էր որ կ’իմանայի թէ անոնք իրենք ծանր կացութեան այլեւս իրազեկ՝ կը խնդրէին ինէ լուր մը հասցնել Պատրիարքարան: Բանտի մեր քահանային միջոցաւ իսկոյն կարեւորը հաղորդեցի թէեւ, բայց Զաւէն Սրբազան ոչինչ կրցաւ ընել, ցորչափ Թալաթ կը յամառէր Պատրիարքին այցելութիւնն իսկ չընդունելու: Եւ Յունիս 2/15ի լուսադէմին՝ բոլորը մէկանց բարձրացան կախաղան՝ Պատերազմական Ատեանի շէնքին առաջքը, շատերու նման իյնալով Մեծ Երազի ճամբուն վրայ: Այս քսան հոգիէն 7 ամիս վերջն էր որ Սուլթան Պայազիտ կախաղան կը բարձրանար։