139.
ՊՕՂՈՍ
ՊՕՂՈՍԵԱՆ.
—
Ակնցի
ոսկերիչ,
յառաջացած
տարիքով։
1915
Ապրիլ
7/20ին,
երբ
Տարեցոյցիս
տպագրիչ
Մ.
Յովակիմեանի
հետ
Պօլսոյ
Պատերազմ.
Ատեանի
առջեւ
վերջին
դատավարութեանս՝
տարուան
մը
բանտարկութեան
դատապարտուեցայ,
նոյն
գիշեր
ի
դիպահոջ
մնացի
վարի
Մեծ
Գօղուշը,
տխուր
առիթն
ունենալով
մէկիկ
մէկիկ
ճանչնալու
վերոյիշեալ
անձերը՝
որոնք
անգիտակ
էին
դեռ
սեւ
վճիռին:
Կեդր.
Բանտ
փոխադրուելէս
ամիս
մը
վերջն
էր
որ
կ’իմանայի
թէ
անոնք
իրենք
ծանր
կացութեան
այլեւս
իրազեկ՝
կը
խնդրէին
ինէ
լուր
մը
հասցնել
Պատրիարքարան:
Բանտի
մեր
քահանային
միջոցաւ
իսկոյն
կարեւորը
հաղորդեցի
թէեւ,
բայց
Զաւէն
Սրբազան
ոչինչ
կրցաւ
ընել,
ցորչափ
Թալաթ
կը
յամառէր
Պատրիարքին
այցելութիւնն
իսկ
չընդունելու:
Եւ
Յունիս
2/15ի
լուսադէմին՝
բոլորը
մէկանց
բարձրացան
կախաղան՝
Պատերազմական
Ատեանի
շէնքին
առաջքը,
շատերու
նման
իյնալով
Մեծ
Երազի
ճամբուն
վրայ:
Այս
քսան
հոգիէն
7
ամիս
վերջն
էր
որ
Սուլթան
Պայազիտ
կախաղան
կը
բարձրանար։