Գիրք Պատմութեան

Վասն Կամուրջին որ է ՚ի վերայ Հեղեղատին Կեդրոնի։

Անցանելով զՍելովամ եւ գնալով դէպ ՚իհիւսիս՝ գտանի կամուրջ մի։ Ասի զսմանէ թէ՝ Յորժամըմբռնեցին զՏէրն մեր ՚ի պարտիզին, այսուճանապարհաւ բերին զի մի՛ մուծանիցեն զնա ՚իմեծագոյն դրանց ՚ի քաղաքն, այլ յաղբիւսաց դրանէնմուծին վասն անարգութեան։ Եւ յորժամ հասին ՚իկամուրջս այս, ասի ՚ի պատմագիրս Լաթինաց թէ՝ Ո՛չետուն թոյլ անցանելոյ ՚ի վերայ կամուրջին, զիՅաղթութեան կամուրջ կոչիւր. վասն որոյ սահեցմամբ՚ի չոր Հեղեղատէս բոկոտիւք ՚ի վերայ ապառաժ քարանցեւ սուր խճից անցուցին։ Որոց կարծրագոյն քարինքնկակղացան ՚ի ներքոյ ոտիցն. ուստի եւ տպեցան ՚ի նոսանշանք հանդերձի, եւ շաւիղն սրբազան ոտից եւծնկացն։ եւ քաղցրացան նմա խիճք Հեղեղատին։ Իսկմերայինքն ասեն թէ՝ Ա՛ստ անկաւ ՏեառնեղբայրնՅակոբոս յաշտարակէ տաճարին. եւ թափիչքն որք կայինանդ սպիտակացուցանել զկտաւսն ՚ի Հեղեղատիս՝թափչօք հարին զգլուխ սրբոյն. եւ ինքն աղաղաԿէրՏէր, թո՛ղ սոցա զի ո՛չ գիտեն զինչ գործեն։ Եւաւանդեաց զհոգի իւր ՚ի ձեռս Աստուծոյ։ Կամուրջսայս յո՛յժ աւերեալ էր յամենայն կողմանց. եւարեւմտեան ճանապարհի պատն ՚ի վաղ ժամանակացփլուցեալ եւ անձուկ եղեալ մինչ զի ՚ի գալ եւ ՚ի գնալուխտաւորաց ծերագոյնքն եւ տկարագոյնքն մեծաւվտանգաւ անցանէին. եւ բազումք ոմանք անկեալքոսկրաբեկք եւ վիրաւորք լինէին։ Եւ զի տեղինայլազգեաց գոլով, ոչ ոք կարէր ձեռնամուխ լինիլշինութեան։ Զայս տեսեալ մեծ Վարդապետ հայրս մեր, ՚ի ՌՃՀԷ թուին՝ Աստուծով ետ շինել մեծ պատ միպատուար նեղագոյն ճանապարհին. եւ լայնացուցեալզնոյնն հորդելով զճանապարհն վերուստ մինչ ՚ի վայր. եւ զկամուրջն նորոգեալ ծեփեաց։ Եւ զահագին բերանկասկածելի ջրհորոյն որ անդ կայր՝ փոքրացուցեալնորապէս բազում աշխատութեամբ ՚ի փառս Աստուծոյ եւ՚ի պարծանս ազգիս. որոյ Տէր վարձահատոյց լիցի, ամէն։