ՏԻԳՐԱՆԱԿԵՐՏՑԻ
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԻ
ՄԸ
ԵՐԱԶ
-Մամոյ՛,
էս
գիշեր
էրկան
երած
մի
տեսեր
եմ։
-Որդի՛,
բարին
էղնայ,
Աստուած
չարէ
բարիի
դարձունէ։
-Ինչխ
որ
կըննըխկըմանց
նուր
էլեր
եմ
քըննուց,
կը
վըլացուիմ։
Մէկլէ
հիամ՝
յանկարծի
դուռէ
զարկուաւ։
Բացեցի
դուռ
է,
հիամ՝
հինգ
հատ
ֆալլահ
արաբ,
հետուընին
ուղտ
մի,
մտան
ներս,
հարցուցի.
«Ի՞նչ
բան
ունիք
ներս»։
Հիամ՝
հալա
մէկ
հատէ
ըսաց.
«Քեզի
մըն
տանինք»։
-Որդի՛,
յիո՞ր
մըն
տանին,
ասա՛
հիամ,
ասա՛։
-Հըմ,
կըմ։
Հիամ՝
հալա
մէկ
հատէ
գրկեց
եսի,
թաբլեց
ըղտու
վրան,
տարան։
Գացինք,
գացինք,
հասանք
Գօլջուկ
քիմի
ջրի
մը
քընար։
Հիամ՝
մէկ
արաբն
ասաց.
«Էս
ջուրէ
քեզի
կ’ուզէ»։
Սրտիս
թելէ
փրթաւ,
գժացի՝
յաւարէ՛։
-Որդի՛,
չեղնայ
գիշեր
էնի
էր
գժացիր,
գիտցայ՝
չար
աքրաբ
խէթէց
քեզի։
-Նա
իսա։
Էդ
արաբ
թաբլեց
եսի
ջրի
մէջէ։
Կը
բըբբըգենք,
ամա
չենք
խեղդուի։
Մէկլէ
հիամ
ջրի
մէջէ
դուռ
մի,
բաշլայ
քարով
զարկելէ։
Հիամ՝
հալա
քսանուհինգ
տարու
աղջիկ
մի
դուռ
է
բացեց։
Գացի
ներս,
իսքամլուի
վրայ
նստայ։
Աղջիկէ
ասաց.
«Էս
քօշկէ
իմ
քէօշկն
է։
Հարիր
հըզար
խըզմաթքար
ունիմ,
ինչ
ըսեմ,
հանց
կ’ընեն։
Քեզի
բերեցուցի
հոս,
ես
քումն
եմ,
դուն
իմ
է»։
Ես
լէ
գաբուլ
էրէցի։
Ճամբեց
երկու
խըզմաթքար,
որ
տէրտէր
բերեն։
Ագլայ։
Էն
սարայի
բաղչաներէ,
սալւիներէ,
եափուներէ
չեմ
կարնայ
սալըխեր։
-Որդի՛,
երթամ
Սողիկ
բաջին
կանչեմ
իգայ,
հիանք՝
ի՞նչ
մըն
եղնայ։
-Ամա՜ն
դու
լէ,
մամոյ։
Իշտէ
գինամ,
ըղտու
հեծնալէ՝
մեռնիլէ։
Գնա
Չարխափանի
ճրագներէ
վառեցու…։
Ո՞ւր
երազն,
ո՞ւր
մեկնութիւն
