ՄՕՐ
ԳՈՎԱՍԱՆՔ
ԻՒՐ
ԱՂՋԿԱՆ
Դու
կայներ
էր
յընտրական,
Էկաւ
ծանրիկ
բազիրկան.
Հայլի
առի
շող
երեսիդ,
Սանտրիկ
առի
շէկ
վարսիդ,
Մաշկիկ
մը
դեղ
աչերուդ,
Ջուխտ
մի
ջիզմէ
տօտերուդ։
Ծամերէդ
կախ
ջուխտակ
պուխ,
Մէջն
ըսպիտակ,
դուրսն
էր
թուխ։
Մազերդ
հիւսուած
շէրվընակ,
Թալիր
յետւդ
քրդանակ։
Գացիր
նստար
ծառին
հով,
Դեղիր
զաչքերդ
ընքուերով։
Ազաբ
տըղէք
զքե
տեսան,
Հացից
ջըրից
կըտրեցան.
Էկան
եղան
մեզ
մըշակ,
Վերցին
տընէն
քո
դօշակ։
Նըստեր,
կայներ
խանըմնակ,
Աստղ
ու
լուսնի
նըմանակ։
Գլուխդ
սըրմա
արախչի,
Ականջդ
ոսկի
կախեցի։
Կանչուն
ճետը
մորթեցի,
Քալաճին
քեզ
կերուցի։
Ճետն
էր
երկու
փարայի,
Երկու
ոսկւոյ
գընեցի։
Գընեցի
ջուխտ
մի
մարջան,
Վառ-վառ
թըշերուդ
նըման։
Լացի՜ր
ու
ասիր,
հէ՜յ
մար,
Հազար
հոգի
թափան
քո
յաւար։
Մէկն
ասաց՝
Եըմա՜ն
էդ
իմալ
ձէն
ա՛,
Մէկն
ասաց՝
Հէ՜յ
յաւա՛ր
ես
էտոր
ձէնից
մեռա՛յ։
-Էդ
ըմէն
բաներ
քո
միտը
կ’իգա՞յ…։