Համով֊հոտով

ՄՈԿԱՑԻ ՀԱՅՈՑ ՀԱՐՍԱՆԵԱՑ ՊԱՐ
       Մոկաց սարեր, պէտ-պէտ քարեր,
Դէլ չէր լուսցեր, արեւն առեր։
Հէվարն իրե, բէրի գահ է,
Ջուաբ տարէք եարոջս, վա՜հ է։
Աչկունք կուլէր. սիրտն ուրախ էր,
Սըրտին մեռնիմ, սէր կէր ի նե,
Աջից մեռնիմ, դեղ կէր ի նե։
Տ’էլնեմ սարեր, սէյրան տ’էնեմ,
Տ’իջնեմ կալեր, հէրան տ’էնեմ։
Սիրող չ’ունիմ, պատճառ կ’էնեմ,
Ազաբ լաճու խոգին խանեմ։
Ես քե մեռնիմ, ապտալի ծուռ,
Բաս այ կան գաս շիւար ու ծուռ։
Ախշար էսեն քո եարն իրե,
Ալամն էսեն քո եարն իրե։
-Խըզար իրե. իմ տուն չ’իրե։
Աշնան կարճ օր, էրկէն գիշեր,
Չում լոս պառկիմ, ձիկ քուն չի գէր։
Ախշար էսեն քո եար ծուռ էր,
Ալամ էսեն քո եար ծուռ էր։
-Խըզար ծուռ էր։ Մէջ իմ սրտին լալ ու դուր էր,
Ձիկ կը կըպէր, ես քե գընէր։
Բարակ մանած, էրկէն խինած,
Մանեմ, մանեմ, կըտրաւ մանած։
Գարուն էրե, խինած չը կայ,
Ես քո սիրուն վառայ մըրկայ,
Տակ մ’էլ կըտրեմ, բուռ մ’էլ փընջեմ,
Ազաբ լաճուն սէր օրօխկեմ։
Տօ՛ ազաբ լաճ… տօ՛ մոկացի…
Վա՛յ մոկացի… թաւ՛ մոկացի…։
Հինգ էծ ունիմ՝ եօթ ութն ուլով,
Կաթ կը կթեմ գոմշու տիկով։
Էգի մ’ունիմ քե նըմանակ,
Պըտուղ բռներ նեցուկն ի տակ։
Երթամ քաղեմ կողովներով,
Բերեմ լըցնեմ կարասներով։
Ծաղկուն աւել, ծակ-ծակ քարեր,
Կէս գիշերուն լուսնակն առեր։
Երկու պըստիկ դօստ եմ ճարեր,
Քամին էլեր՝ զէն մէկ տարեր։
Էն մէկ տը տամ չար գըրողին,
Թորկեմ, երթամ խետ սիրողին։
Սիրող պառկեր մէջ խոտնոցին,
Ձեռնիկ ծոցին, ափն երեսին։
Խաբար տարէք մեր զոքընչին,
Աղջիկ գընաց խետ կըտըրճին։
Տարա՜նք, տարա՜նք, առինք տարա՜նք.
Կրէխանօ՜ր, նանանօ՜ր,
Կրէխանօ՜ր, նանանօ՜ր։
Մէր խաբեցինք սալու լաչով,
Խէր խաբեցինք թօփ մի շալով։
Եկին, եկին Մոկաց խարսներ,
Մոկաց խարսներ, երկնուց աստղեր։
Եկինք խասանք մեր ճոչ աղբիւր
Պար բոլորեր գեղի խարսխուր։
Մեր ճոչ աղբիւրն էր կամարով,
Համ կամարով, համ քընարով։
Զարկէք խաղցէք, կընտիք, տըղէք,
Քաղցր ու բաղարջ, խունկ մոմ խանէք,
Տէրտէր կանչէք, գայ բուրվառով,
Պըսակն օրհնէ Աւետըրնով։
-Աստուած բարի վայլում տա՜յ.
-Աստուած մէկ բարձի ծերացուցէ՜։