ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ ԱՐԱՐԱԾՈՑ ԳՐՈՑ ԵՂԻՇԷԻ ՎԱՐԴԱՊԵՏԻ

ԾԲ (ԻԹ)
       Գ. 22-24
       1 Եւ ասէ Տէր Աստուած. Ահա Ադամ եղեւ իբրեւ զմի ի մէնջ` ճանաչել զբարի եւ զչար, գուցէ ձգիցէ զձեռն եւ առ [նուցու ի ծառոյն կենաց, ուտիցէ եւ կեցցէ յաւիտեան ] (Գ 22)։
       2 Ոչ հեգնական է բանս, զի ոչ վայել է Աստուծոյ ոտնահար լինել իւրոյ ձեռագործին, այլ ճշմարտելով ասէa. Եղեւ Ադամ ճանաչաւղ բարւոյ եւ չարի `. փորձիւ եւ ոչ զաւրութեամբ ։ 3 Վասն զի Աստուած բնութեամբ ճանաչէ զամենայն, մարդ ի գործոց ճանաչէ, զոր մեք ի բնութենէ, սա արդ գիտաց ։ 4 Դարձեալ զի ցանկայ Ադամ լինել իբրեւ զմի ի մէնջ (Գ 22ա), ահա եղեւ նմա ի կամս մեր աստուածանալ նորայոյն բնութեանն եւ լինել երկրորդ Ադամ, որոյ խորհուրդն յառաջ քան զյաւիտեանս ծածկեալ գոյր ի մե՞զ եւ արդ` ահա հիմն արկցի խորհրդոյն մինչեւ առցէ զկատարումն եւ ձգիցէ զձեռն իւր ի ծառն կենաց, որ բուսանի ի պտղոյ արդարութեան եւ տայ զպտուղն ի ժամու իւրում ասելով` այս է հացն յերկնից իջեալ, զոր թե ոք ուտիցէ զմահ մի տեսցէ յաւիտեան։
       5 Եւ արդ ահա, ասէ գուցէ ձգիցէ զձեռն իւր ի ծառն կենաց առ նուցու կա եւ կեցցէ յաւիտեան (Գ 22բ)։
       6 Անժամ եւ անպատեհ է, ասէ, արդ ուտել ի ծառոյն կենաց եւ կեալ, զի Աստուծոյ բանն գործ է կատարեալ ։ 7 Ասաց. յորում աւուր ուտիցես ի նմանէ մահու մեռանիցես (Բ 17), զի ընդ ուտելն եւ մահն եհաս ։ 8 Երկու բնութիւն ի դրախտին չէր մարթ լինել` մահկանացու եւ անմահ, եւ ոչ իսկ ի մարդումն, զի ապականացուի անմահանալն չէր հնար. եւ թե էր լիներ իբրեւ զառասպելն զոր ասեն ` Աղեքսանդրոս ոմն անմահ կայ, մաշեալ այնքան , որ լեզուն միայն է մնացեալ, զոր արկեալ ի շիշ, ասեն, հեծէ եւ ասէ` ուրեմն թէ Ադամ անմահացեալ էր` լինէր իբրեւ զիս ։ 9 Թերեւս դիւաց էր ցնորքս այս, քանզի ցաւաւք եւ հեծութեամբ, եւ տրտմութեամբ եւ ախտիւ մեղաց անմահանալն անհնարին լինէր աղէտն եւ անասելի` թշուառութիւնն, զոր եւ գործէին առ իրեարս ազգ մարդկան, այլ գիտէ Աստուած զինչ առնէ` պահէ զուտելն յիւրում ժամու։
       10 Եւ եհան, ասէ, արձակեաց Աստուած զԱդամ ի դրախտէն եւ բնակեցոյց զնա յանդիման դրախտին գործել զերկիր, ուստի առաւ (Գ 23)։
       11 Ոչ զաւտարի ուրուք առնու, հանէ արտաքս , այլ զոր առ եւ եդ ի դրախտին զնոյնն եւ արձակէ ի բաց, եւ ոչ կորուսանէ Աստուած զստեղծուածն իւր, այլայլումն ի մէնջ ողորմութիւն յԱստուծոյ լինի, որպէս եւ հանդերձն` վասն խնամ տալոյ էր, նոյնպէս եւ գործելն զերկիր ողորմութիւն էր, զի գայ ժամանակ անէծքն յաւհնութիւն փոխելոյ եւ խլելոյ զփուշն ։ 12 Իսկ յանդիման դրախտին բնակելն վասն երկուց իրաց, մի` զի հայելով ի տեղին միշտ յիշեսցէ զհանցանս իւր եւ զղջասցի յապաշխարութիւն , ապա եւ ակնկալութիւն լիցի անդրէն դառնալոյն ։ 13 Եւ զի յերկար ժամանակս կալոց էր աճմամբ մարդկութիւնս ի վերայ երկրի։
       14 Հրամայեաց քերովբէիցն բոցեղէն սրով շուրջանակի պահել զճանապարհս ծառոյն կենաց (Գ 24) ։ 15 Ամրացոյց զրախտն ի սուր տէգ նիզակի հրեղինի շուրջանակի , զի եւ չէ թող խրամ ինչ եւ մուտ ուստէք` ոչ ի հիմանէ, ո'չ ի կողմանէ, ո'չ ի վերոյ ի վայր, ո'չ ի ներքոյ ի վեր , այլ պատեաց զնա յամենայն կողմանց բոցեղէն սրով իբր թե շանթ ի յերկնից անկեալ ծածկէ լոյս զարեգականն եւ զլուսին , եւ զինքն եւս զտեղին եւ զտեսողսն հեռի եւ զմաւտաւորսն սատակէ, քանզի սերովբէք եւ քերովբէք պահեն զճանապարհն, որք որպէս կարող են զինքեանս յԱստուծոյ ծածկեալ ` զերեսս եւ զոտս, նոյնպէս եւ զդրախտն պահել` չմտանել անդ ապստամբ թշնամին եւ ոչ գազանի` աւձին, եւ ոչ մարդոյն, զի մի եւս յաւելցէ մեղս ի վերայ մեղաց։
       16 Նա եւ ոչ մտանեն անդ երկնաւորք եւ ոչ երկրաւորք ի սրբոցն , մինչեւ ի ժամանակն յորում մուծանէ Տէրն անդ փոխանակ երկուցն, զորս Եհան` բազումսb ։ 17 Ասեն թէ ի հեռանալն Ադամայ ի դրախտէն` բարձաւ պահապանն քերովբէ, այլ ձեւով միայն ։ 18 Եւ որք ասեն զդրախտն ապականացու` աննման է, զի թէ էր ընդէ՞ր հանէր ի նմանէ զապականեալսն մեղաւք եւ զմահկանաց ուսն։ 19 Եւ կոչեաց Ադամ զանուն կնոջ իւրոյ կեանս ։ 20 Նա որ զամենայն կենդանեացն անուն կոչեաց եւ զկնոջն` Եւայ, զի մարգարէաբար գիտաց, թէ նա, որ մայր եղեւ մահու, լինի եւ մայր ամենայն մարդոյ, որ գալոց են յաշխարհ ։ 21 Այն որ առ ի ձեռաց նոր ա զպտուղն եւ ոչ ի ծառոյն զի մեռցի ընդ նմա գթովք. յաւրինակ Տեառնc, որ ընդ մեղաւորացս ընտրեաց մեռանիլ ողորմութեամբ իւրով ։ 22 Եւ արդ, կոչէ զնա կեանք` մխիթարել զնա ի յոյս դստեր նորա` Մարիամու, որ ստուգապէս մայր եղեւ այնմ, որ ասացն ` Ես ե մ կեանք ։ 23 Նա է մայր ամենայն կենդանեաց։
       24 Զբանականս կոչէ կենդանի կատարեալ, որոց նա եղեւ մայր, քանզի թեպէտ մեռան նոքա ի ժամ յանցմանն, այնու զի մերկացան ի փառացն եւ ելին ի դրախտէն եւ անկան ի համարձակութենէն, որ առ Աստուածd, այլ զի նախ քան զայն աւրհնեցան յաճել եւ ի բազմանալ, ակն ունի այնմ եւ կոչէ զաւգնական կեանս, զի նա է մայր ։ 25 Թե եւ ի կենաց տնկոյն չետ ուտել, զի մի՛ անմահասցի եւ այնու թուիցի աստուածանալ` եւ սուտ լինիցի վեճսն Աստուծոյ, այլ զնոսին իսկ առնէ պատճառս այլոց կենդանեացe։
       A 32բ-33ա, H 54ա-55ա