ԾԶ
(ԼԲ
I)
Դ.
5-7
1
Նախ
Աստուած
բաժանեաց
եւ
ետ
մարդկան
յերկրէ,
ի
ջրոյ,
յաւդոյ,
եւ
ի
մարդկանէ
խնդրէ
իբրեւ
զկարաւտեալ
առ
սէրն
իւր
սուրբ,
որ
ում
պարտ
է
զլաւն
հանել
մասն,
զի
տացէ
զանանց
մեծութիւնն
։
2
Զայդ,
ասէ,
ուղիղ
առնես
զմատուցանելդ,
այլ
զի
ի
մնացորդացդ
եւ
զանպիտանն
քեզ`
բերեր
ինձ
ո'չ
ուղիղ
է.
առ
քեզ
լիցի
դարձ
նորա
եւ
դու
տիրեսցես
նմա
(Դ
7)
։
3
Զոր
բերեր,
ասէ,
եւ
այդ
քե
զ
լիցի.
զի
սէր
ի
ներքս
ոչ
խառնեցեր
։
4
Այլ
եւ
զղջումն
ի
միտ
արկանէ,
զի
պատրաստ
լինիցի
ի
միւս
տարին,
եւ
ոչ
որպէս
ոմանք
ասեն,
թե
զեղբայրն
ետ
ի
ձեռս
նորա.
մի
'
լիցի
կարծել,
զի
հայհոյութիւն
է
յԱստուած,
զի
նա
ոչ
բռնի
վարէ
զոք
յառաքինութիւ
ն
կամ
ի
չարութիւն։
A
33բ,
H
56ա