ՂԶ
(ԿԳ
1)
ԼԱ.
17-22
1
Խաղաց
գնաց
Յակոբ
ընդ
իւր
տանելով
զշնորհս
Միջագետաց
եւ
զտանն
Լաբանու`
զվէմն
եւ
զխաշինսն,
յաւրինակ
Հովուին
մեծի,
որ
յարաւտն
իւր
կոչելոց
էր
զհաւտն
իւր
գունագեղ`
յիւր
մարմին
եւ
արիւնն
կենսատու։
2
Ելքն
Յակոբու
աւրինակ
էին
ելիցն
յԵգիպտոսէ.
ոչ
սակաւ
խաւշունք
եւ
կանչմունք
եւ
բառաչք
լինեին.
ոչ
իբրեւ
զգնալն
Ռեբեկայ
աղջկան
միոյ,
զի
հաւտք
եւ
անդեայք
եւ
ջոլիրք
ուղտուց
եւ
իշուց,
ծառայից
եւ
աղախնեայց.
Վասն
որոյ
եւ
ազդ
լինի
Լաբանու
գնալն
Յակոբու.
եւ
ելանէ
զհետ
նորա
արամբք։
3
Իսկ
Յակոբ
զվեց
աւր
գնաց
եւ
խորհրդով
եւթներորդին
վստահացեալ
դադարէ
ի
յայտնագոյն
տեղոջ
եւ
ոչ
ի
ձորակի,
այլ
ի
լերինն
Գաղայադու
դնէ
զխորան
իւր,
զի
ի
վեց
աւուրս
վնասացուք
նեղեն
եւ
յեւթներորդին
անապականքն,
սկսեալ
խնամքն
Աստուծոյ
յեղանակաւքս
եւ
աւրհնութիւնքն,
զոր
եւ
ինքն
Յակոբ
գիտելով
երկիցս
եւթն
վասն
բանաւորացն
ծառայեաց,
որք
լնլոց
էին
զիմանալի
աշխարհն,
եւ
զվեցն`
վասն
պիտոյից
անցաւորիս,
որովք
ողոքեմք
իբրեւ
զտիկն
այս
անյագս
զկարաւտութիւն
կարեաց
կերակրոց
եւ
հանդերձից։
4
Գթածն
Աստուած
ազդ
առնէ
ի
տեսլեան
Լաբանու
եւ
ոչ
բանիւ
անզգամել
արդարոյն.
եւ
նա
պատմէ
որոցն
ընդ
իւրն
էին.
եւ
կակղացեալ
աշակերտին
ճշմարտին
Աստուծոյ։
5
Եւ
զտեղի
առնուն
յոլովքն`
եւ
Լաբան
սակաւուք
տեսանէ
զՅակոբ,
եւ
ստութեամբ
ասէ,
թէ
առաքէի
զքեզ
երգովք
եւ
թմբկաւք,
քանզի
մեծութիւն
յասորիս
ոչ
լինի,
քան
զկտուրս
խաշանց,
եւ
այնմ
չարար
արժանի
զդստերս
իւր։
A
69ա,
H
111ա
