Հ
(Խ
I)
Ը.
1-2
1
Եւ
յիշեաց
Տէր
Աստուած
զՆոյ
եւ
զամենայն
գազանս
եւ
զամենայն
անասունս
եւ
զամենայն
թռչունս
(Ը
1)։
2
Այն,
որ
երբեք
ոչ
մոռանա
յիշել,
ասէ
զՆոյ.
Դարձաւ
յողորմութիւն
ուստի
ոչ
հեռացաւ
եւ
ածէ
հողմ
եւ
դադարեցուցանէ
։
3
Եթե
հողմով
ջուր
դադարէր`
վաղուց
եւս
արդեաւք
ցամաքեալ
էին
ծովք.
այլ
վասն
Սրբոյ
Հոգւոյն
է
իմանալ,
որ
ոչ
գարշի
յանուն
գալ
եւ
ի
թիւ
արարածոց
իւրոց`
բանիւ
եւ
ձայնիւ
եւ
աւդով
եւ
հողմով
կոչեցեալ
առ
սէր
իւր
արարչական։
4
Խցան,
աղբիւրք
եւ
սահանք
երկնից
արգելան
(Ը
2),
զի
սպասեալ
ակն
ունեին
արարածք
արարչին
սահմանափոխս
լինել,
քա
զի
Աստուած
է
փոփոխիչ
եւ
կարգաւորիչ։
A
42ա-43ա,
H
69բ-70ա
