Եւ
եկան
ամենեքեան
վարդապետքն
եւ
ամենայն
քահանայքն
եւ
խալիֆայն,
հաւաքեցան
մօտ
առ
մեզ
նոր
թատպիր
առնել:
Ասացին
Զաքարին
թէ`
այս
անգամ
դու
մի'
լինիր
գլուխ,
թո'ղ
Յովհաննէսն
լինի,
նորա
յանգ
է`
որ
տեղացի
է
եւ
հանդարտ
մարդ.
Զաքարէն
այլ
իւր
յօժար
կամօքն
ղայիլ
եղեւ:
Եւ
գրեցին
զպարաթն
ի
վերայ
Խլուն
եւ
զմեզ
ընկերակից
նորին
եւ
վերակացուք,
մէկ
պարաթ
եւ
երկու
յամր
հանեց
խալիֆայն,
մոհրով
թէսքիրաք
այլ
երկու
ի
Նասուֆ
փաշայէն,
որ
նա
էր
գլուխ
վէզիրն.
զՈւռումէլն
Ղալաթու
հետ`
ինձ,
զԱնատօլու
փարաքանդան
Ոսկոդարէն
ինդան`
Զաքարին
եւ
զԸստամբօլն
եւ
Սեբաստիոյ
ի
վայր
մինչեւ
ի
Կաֆայն
եւ
Քոթիան`
Յովհաննէսին:
Եւ
ոչ
կարացաք
պարկեշտութեամբ
կալ
եւ
զգուշութեամբ
հովուել
զաւանդեալ
վիճակն,
այլ
անառակութեամբ
կացաք
եւ
ցոփութեամբ
վարեցաք
զկեանս
մեր,
եւ
ընկերքն
իմ
ոչ
կամեցան
զճշմարտութիւն
քարոզելն,
այլ
հակառակէին
ճշմարտութեանն,
որպէս
Յանէսն
եւ
Յամրէսն`
Մօսէսի,
որպէս
գրէ
Առաքեալն.
զինչ
մեք
որ
կանոնէաք,
նոքա
ստել
ջանային:
Խուլն
թեպէտ
թոյլամորթութիւն
ունէր
եւ
բնաւ
օրինաց
եւ
պատուիրանաց
Աստուծոյ
եւ
ամենայն
կարգաց
եւ
կրօնից
եկեղեցեաց
փոյթ
եւ
հոգ
չունէր
բնաւ,
բայց
չէր
անառակ
գործովք
քան
զիս
եւ
քան
Զաքարէն
հերձախօս,
այլ
կարի
առաւել
հանդարտ
էր,
բայց
վատախորհուրդ
էր
եւ
ստախօս
յոյժ
եւ
նախանձոտ
եւ
ընկերատեաց,
անգութ
եւ
անողորմ
բանուք:
Եւ
օմատուխ
Զաքարէն
թեպէտ
որ
հերձախօս
էր
եւ
թերահաւատ
եւ
անառակ
իբրեւ
զիս,
այլ
երեք
առաքինութիւն
ունի,
նախ`
որ
կարի
առաւել
ընկերասէր
էր
եւ
երկրորդ`
աննախանձ
եւ
խոնարհ
յոյժ,
երրորդ`
որ
յոյժ
գթած
եւ
ողորմած
եւ
օտարասէր
եւ
աղքատասէր
եւ
առատաձեռն,
բայց
մեծամեծ
հերձախօսութիւնն
զամենայն
կորուստ
առնէր:
Եւ
ես
ձանձրացեալ
տաղտկացայ
յիմ
անառակ
գործոցս
եւ
ի
նոցա
հակառակութեանցն
եւ
ստութեանցն
եւ
ընթեռնլով
զտեսիլ
Սուրբ
Լուսաւորչին,
զգայլոց
փողոտելն
զգառինսն
եւ
զՍահակայ
ջնջագիրսն
եւ
զԿլայեցոյ
զընդհանրականաց
բանսն
եւ
յոյժ
երկեայ
ի
դատաստանացն
Աստուծոյ
եւ
զպարտսն
վճարեցի
զամենայն:
