Դարձեալ
դարձայց
յառաջին
յոճ
կարգի:
Յետ
Ազարիայ
կաթողիկոսի
վաղճանելոյն
մեծ
աւագ
վարդապետն
Պետրոս
Կարկառեցին
ի
Հալապ
պատահելով
եւ
Յովհաննէս
Անթափցին
ոչ
լինելով
անդ,
ընդ
մեռանել
կաթողիկոսին
աշակերտքն
եւ
ամենայն
սպասաւորքն
ցրուեցան
եւ
Յովհաննէսն
ի
Սիս
գնացեալ
էր
ի
յաթոռն,
ակն
ունելով
ի
տեղին
նստուցանել,
ըստ
այնմ`
Փոխանակ
հարց
եղիցին
եւայլն.
եւ
յանգ
էր
նմա
եւ
արժանաժառանգ:
Եւ
հալապցիք
հակառակ
Յովհաննէսին
հարկ
եղին
ի
վերայ
Պետրոսին
եւ
ստիպէին
զնա
լինել
կաթողիկոս
ասելով
թէ`
յանգ
է
քեզ
եւ
արժան
լինել
կաթողիկոս
յանուն
Սուրբ
Յերուսաղէմայ,
զի
դու
աւագ
մեծ
վարդապետ
ես
ի
մէջ
ամենայն
հայոց
եւ
բազում
աշակերտելոց
հայր
եւ
Հալապս
մերձ
Յերուսաղէմայ
եւ
ամենայն
հայոց
դուռն
է:
Այսպէս
եւ
այնպէս
ասելով
հազիւ
ի
յոչ
կամայ
ի
հաւանութիւն
ածին
եւ
օրհնեցին
եւ
նստուցին
ի
Հալապ:
Եւ
յորժամ
որ
լսեցին
կիլիկեցիք,
ամենայն
գաւառօք
եւ
աշխարհօք
խռովեցան
եւ
չար
թուեցաւ
գործն,
զոր
գործեցին
հալապցիք,
եւ
նոքա
ժողովեցան
յամենայն
քաղաքաց
եւ
գաւառաց`
վարդապետք,
եպիսկոպոսք
եւ
քահանայք
եւ
տօլվաթաւորք
եւ
խառնախաղինջք
եւ
խաժամուժք
ի
ժողովրդոց
եւ
ջերմեռանդ
սրտիւք
օրհնեցին
զՅովհաննէսն
կաթողիկոս,
որ
նմա
յանգ
էր
եւ
վայել
էր
եւ
արժանն
էր,
եւ
նստուցին
յաթոռն
ի
Սուրբն
Սոփի:
Եւ
եղեն
երկու
բանակ
եւ
պառակտեցաւ
ժողովուրդն,
ոմանք
ի
Պետրոսն
դարձան`
Հալպայ
եղած
հայքն,
եւ
այլ
ամենայն
աշխարհն
կիլիկեցւոց
եւ
անթապցոց
եւ
զէթոնցւոց
եւ
քիլիսացւոց
եւ
տարանդացւոց
եւ
տիպրիկցիք
եւ
էնկէլցիք
ի
Յովհաննէս
դարձան
ձեռագրովք
եւ
հնազանդ
եղեն
նմա
ասելով
թէ`
մեք
մեր
հայրենի
աթոռ
զՍիս
գիտեմք
եւ
ոչ
զՀալապ:
Եւ
պարտ
է
Պետրոսին
լռել
եւ
ոչ
լռեաց,
այլ
երկու
ամ
մեծ
գժտութիւն
եւ
խռովութիւն
եղեւ
ի
միջի
նոցա,
եւ
յետ
երկու
ամացն
հազիւ
կարացին
հաշտութիւն
առնել
երեսօք
եւ
ոչ
սրտիւք:
Եւ
յաւուրսն
յայնոսիկ
եկն
եհաս
օր
վաղճանին
Պետրոսին
եւ
գնաց
առ
Աստուած,
որ
երկու
ամ
նստաւ
հակառակութեամբ
կաթողիկոս
ի
Հալապ,
թվին
ՌԾԷ
(1608):
