Եւ
ի
Բաբերդ
այլ
եղեալ
ի
մերձ
ժամանակիս
մեր
Մաղաքիա
անուն
ճգնաւոր
վարդապետ
մի
եւ
ճարտար
գրիչ
ամենայն
արուեստիւն,
կատարեալ
եւ
առաքինի
վարուք
զարդարեալ
ի
վանս
Սրբոյն
Ստեփաննոսի,
որ
Վահանաշէն
կոչի
յանուն
գեղջին:
Կեցեալ
բազում
ժամանակս
խաղաղական
կենօք
եւ
լռութեամբ
ի
նոյն
վանսն
եւ
բնաւ
ուրեք
ոչ
կամեցաւ
երթալ
արտաքոյ
վանացն,
վասն
երագագիր
եւ
փոյթ
արուեստին
լինելոյ
վասն:
Եւ
գրովք
լցեալ
է
զամենայն
երկիրն
Խախտեաց,
հասարակաց
գրովք`
սաղմոսարանաւ,
աւետարանաւ,
շարակնոցովք,
ճաշոցովք,
այսմաւուրովք
եւ
աստուածաշունչ
գրովք
մարգարէականօք
եւ
այլ
վարդապետական
գրովք:
Զայս
ամենայն
գիշերային
տքնութեամբն
եւ
անհանգիստ
արթնութեամբն
գրէր,
բնաւ
յանկողնի
ոչ
ննջէր,
այլ
սակաւ
մի
ոյժ
առնելոյ
աղագաւ
դնէր
զգլուխն
ի
վերայ
շիքիլոնին
եւ
նստեալ
ննջէր
մէկ
ժամ
կամ
երկու
եւ
դարձեալ
փութով
զարթնոյր
եւ
միւսանգամ
աշխատէր
ի
գրելն,
որպէս
զԳրիգոր
Տաթեւացին
եւ
զԲարսեղ
Կեսարացին,
որ
երեւեալ
Մայր
Տեառն
ասելով
նմա
թէ`
գրեա',
գրեա',
խնայեա'
վասն
տկարութեանդ.
որ
լերդացաւութիւն
ունէր:
Այլ
սա
ոչ
խնայէր,
այլ
գրէր
ի
տուէ
եւ
ի
գիշերի,
որպէս
զԾերենց
Գրիգորն,
որ
զամս
յիսուն
գրէր
սոյնպէս,
որպէս
յիշատակէ
Թումա
վարդապետն
ի
պատմութեանն:
Եւ
սորա
լինելով
երկու
աշակերտ
գրոց
եւ
ոչ
ելին
ի
կատարումն,
այլ
թողին
զաշակերտութիւնն
եւ
զկրօնաւորութիւնն
եւ
սիրեցին
զաշխարհ,
առին
կանայս,
եւ
վարդապետն
անէծ
զնոսա,
որ
այսահար
լինելով
պատժեցան
երկոքին
այլ:
Եւ
վարդապետին
այսպիսի
բարի
վարուք
կացեալ
եւ
հանգեաւ
խաղաղութեամբ
ի
Քրիստոս
ի
յոյսն
ամենեցուն:
Եւ
հող
գերեզմանի
նորա
առնէ
բժշկութիւն
ամենայն
ախտաժետաց
ի
փառս
Քրիստոսի
Աստուծոյ
մերոյ,
որ
է
օրհնեալ
յաւիտեանս,
ամէն:
