Եւ
յետոյ
հուսկ
սոցա
երկոսին`
Մինաս
անուն
աբեղայ
մի
յերկրէն
իւր
ի
Խայիք
գեղջէն,
որ
ի
մանկութենէ
հետէ
ի
վանորայսն
էր
սնեալ
եւ
վարժեալ
եւ
կրօնաւոր
քահանայ
մեր
վարդապետն
էր
ձեռնադրեալ
եւ
յետ
վերջի
ժամանակին
աշակերտեալ
ի
սպասաւորութիւն
եւ
ի
վարժումն
գրոց,
եւ
յորժամ
կու
երթան
ի
Ծանեխայ,
վաղճան
կու
հասանի
վարդապետին
եւ
առ
Աստուած
կու
վերափոխի:
Սա
կու
մնայ
կրկին
որբ
եւ
կու
դիմէ
ի
Կարին
քաղաք
մօտ
Մինաս
վարդապետն,
մէկ
տարի
կու
կենայ,
ոչ
գրքի
երես
տեսնու
եւ
ո'չ
ընթերցմունք`
ի
գինամոլ
լինելոյն
եւ
յետոյ
եկեալ
առ
մեզ
դիմելով
իբր
մեծ
խալիֆայ
գոլ,
նա'
մեք
այլ
ի
Նիկիոյ
կողմն
լինելով,
յով
որ
կու
հարցանէ
զուր
լինելն
մեր,
չեն
ասեր:
Նա'
կու
անճարակի,
գնացեր
յՈւռումէլ`
ի
յԱնպօլի
պեքարնիք
կան
յիւրեանց
երկրէն,
ի
նոցա
միջին
բնակելով,
նոցա
քահանայութիւն
կատարելով:
Եւ
յորժամ
լուայ
զպատճառ
կորստեան
մոլորման
նորա,
նամակագիր
ողջունի
ղրկեցի
հանդերձ
մխիթարական
բանիւք
թէ`
արի'
ե'կ
առ
մեզ:
Եւ
ընդ
հասանել
նամակին
ելեալ
եւ
եկեալ
յարեցաւ
ի
մեզ
եւ
եկաց
եօթն
ամ
եւ
եհաս
իւր
բաղձանացն:
Եւ
յայսմ
ամի,
որ
թվին
ՌՁԴ
(1635)ին
էր,
ի
տօնի
Վարդավառին
գաւազան
էառ
եւ
ելեալ
անձնիշխանութեամբ
գնաց
դէպ
երկիր
իւր.
զոր
եւ
հայցեմք
յամենախնամ
բարեգութ
Տեառնէն,
որ
զիւր
հովանի
աջոյ
ձեռն
ի
վերայ
նորին
պահեսցէ
ուր
եւ
գնասցէ`
Այն
որ
հովուէրն
զԻսրայէլ:
