Յորժամ
էր
թվականն
ՌՀԸ
(1629),
արք
երկու
ապստամբեալք
ի
յարեւելից
անապատիցն,
որք
նոր
եղեն
սուրբ
միասնականութիւնք
բազումք
յարանց
եւ
ի
կանանց,
որպէս
գրեալ
եմք
ի
վերոյ
բազում
անգամ
զորպիսութիւնս
նոցին,
ի
նոցանէ
օձտեալ
սատանայ
զնոսա,
իբր
գնալով
ի
պատճառս
Յերուսաղէմայ
եւ
շրջելով
յամենայն
տեղիս
եւ
շատ
դրամ
եւ
փող
ժողովելով
յանուն
անապատիցն
եւ
Յերուսաղէմայ,
եւ
գնալով
ի
Հալապ:
Անդ
այր
մի
կայր
հաւատացեալ
եւ
բարեսէր`
Կիրակոս
անուն,
որ
զտունն
իւր
հոգետուն
էր
սահմանել,
ինքն
եւ
կինն
բարեսէր
եւ
բարեգործեալ
սպասաւորէին
յԵրուսաղէմ
գնացելոց
եւ
գալողացն
եւ
կերակրէին
եւ
լուային
զաղտ
եւ
զոջիլն
ի
հանդերձից
նոցա
եւ
դարմանէին
զարս
եւ
զկանայսն:
Եւ
սատանայ
ջանաց
եւ
խափանեաց
զբարի
վարս
նոցա
եւ
զգնացս
բարիս`
այսպիսի
օրինակաւ,
որ
այն
երկու
աշխարհական
սուտ
ճգնաւորքն
կու
գնան
յԵրուսաղէմ`
իջեւանելով
ի
տունս
նորա,
եւ
նա
եւ
կինն
եւ
հարսնացու
աղջիկ
մի
այլ
ունելով`
նոքօք
սպասաւորէին
նոցա
ըստ
սովորութեան
իւրեանց:
Եւ
խաբեբայիցն
տեսեալ
զկինն
առոյգ
տեսլեամբ
եւ
զաղջիկն
գեղեցկատեսիլ,
եւ
չարաչար
տռփանօք
ցանկացան
նոցա
եւ
սկսան
պատրողական
եւ
շաղփաղփուն
բանիւք
գողանալով
զմիտս
նոցա,
որպէս
ասէ
Իմաստունն
թէ`
Այր
ոք
յորժամ
տեսանիցէ
զկին
օտար,
սկսանիցի
բերանն
նորա
խօսել
զթիւր.
որպէս
նոքա
թիւրախօսութեամբն
իւրեանց
հաւանեցուցին
ինքեանցն,
որպէս
թէ
անապատից
արանց
եւ
կանանցն
միաբանութեանցն
ցանկացուցանելով
զնոսա
եւ
տանելով
զայրն
ի
յարանց
վանսն,
զկինն
եւ
զաղջիկն`
ի
կանանց
վանս
անապատիցն:
Եւ
նոցա
պարզամտութեամբ
իւրեանց
հաւատացեալ
պատիր
բանից
նոցա
եւ
վաճառելով
զամենայն
ինչս
տան
իւրեանց
եւ
մասն
ինչ
տալով
աղքատաց
եւ
զայլն
առնելով
ընդ
իւրեանս
ի
պէտս
վանացն
եւ
ելեալ
գնալով
ընդ
կեղծաւորացն
դէպ
յարեւելս:
Եւ
յորժամ
կու
գնան
մօտենալով
յիւրեանց
կամաց
չար
գործելոյ
տեղիսն,
նա
զայրն
ի
Վանայ
Ծովու
կղզոջ
անապատին
կու
ղրկեն,
որ
անդ
շատ
աղօթաւոր
միաբանութիւնք
կան,
եւ
զկինն
եւ
զաղջիկն
ի
Տաթեւու
կանանց
վանսն
տանել
պատճառելով:
Եւ
յորժամ
կու
հեռացուցանեն
զեղկելի
այրն
ի
կնոջէն
եւ
յաղջկանէն,
նա'
զկինն
մէկն
առնու
ի
կնութիւն,
եւ
միւսն`
զաղջիկն,
եւ
կու
հեռանան
ի
միմեանց
լալագին
դիմօք:
Արտասուախառն
ողբովք
գրեցին
թուղթ
գաղտ
ի
չարանցն
այնոցիկ
եւ
յղարկեց
կինն
առ
այրն
իւր
ի
կղզոջն
Վանայ
զանցս
աղէտից
իւրեանց:
Եւ
նա
լուեալ
ճիչ
եբարձ
եւ
ճեղաց
զմօրուսն
եւ
հող
արկեալ
զգլխովն
եւ
վայ
ասէր
անձին
եւ
ողբայր
զխաբուիլն
ի
կեղծաւորացն
եւ
զկորուստ
կնոջն
եւ
աղջկանն:
Եւ
հայր
վանացն
յարուցեալ
էառ
ընդ
իւր
զայր
կնոջն
եւ
զոմանս
ի
միաբանիցն
եւ
գնացեալ
գտին
եւ
հազիւ
կարացին
թափել
ի
չար
արանցն
այնոցիկ,
եւ
առեալ
առն
ինքնին
տարաւ
ի
վանսն
սուրբ
կանանցն
եւ
յանձն
արարին
ի
մայրապետսն
եւ
նոքա
ընկալան
զնոսա
ուրախութեամբ
եւ
խրատեցին
զնոսա
մխիթարական
բանիւք:
Եւ
ապա
սիրով
բաժանեալ
ի
միմեանց,
գնալով
Կիրակոսն
ի
կղզոջն
եւ
կացեալ
բարիոք
ճգնութեամբ
անդ
ի
փառս
Քրիստոսի
օրհնելոյն
յաւիտեանս,
ամէն:
