Նմանապէս
եւ
անառակ
չար
մի
Մեսրոպ
անուն
ել
վարդապետ
անուամբ:
Էր
յաշխարհէն
Պուղտանաց,
ի
մարց
կողմանց
ուռուս
լինելով
եւ
աշակերտեալ
էր
Յովհաննէս
կաթողիկոսին
ի
մանկութեան
հասակին
եւ
ի
նմանէ
էր
ուսեալ
զամենայն
ուսմունսն
մանկութեան
եւ
քան
զչափն
ի
վեր
աշխոյժ
էր
մտօք
եւ
քաջախօս
եւ
բարեձայն:
Նա
կարի
առաւել
ժպիրհ
էր
եւ
լրբենի
դիմօք,
եւ
ընդվզեալ
ի
Յովհաննիսէն
շատ
ժամանակ
եկաց
ապստամբ
ի
նմանէ
եւ
շրջէր
րաբունի
անուամբ
յոյժ
պերճական
եւ
անառակ
վարուք
եւ
ցոփախօս
եւ
հերձախօս,
ոչ
պաս
գիտէր
եւ
ոչ
զուտիսն
եւ
գայթակղեցուցանէր
զաշխարհ:
Եւ
յետ
ժամանակի
գնացեալ
ի
Հալապ,
բազմահնար
խաբէութեամբն
հաճեալ
զմիտս
կաթողիկոսին,
եւ
էառ
գաւազան
եւ
ելեալ
գնաց
իւր
սեպհական
աշխարհն
Քթաց`
ի
Պուղտանն
եւ
ի
Լեհն,
եւ
կայր
անառակ
վարուք
քան
զառաջինն
առաւել
եօթնպատիկ
չարեօք:
Եւ
ձանձրացեալ
լեհացոցն,
դեղակուր
արարեալ
բարձին
զչարն
ի
միջոյ,
թվին
ՌՀԵ
(1626)ին:
